Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Canlarım merhaba. Keyifle ve korkuyla okuyacağınız bir bölüm olmasını diler, keyifli okumalar dilerim. 😱
Bölüm günü sadece Cumartesi veya Pazar günü. Haftada 2 bölüm yazacak vaktim yok malesef. 😔
Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.🖤
~~~~~~~~~
Karanlık beni içine çekiyordu. İliklerime kadar korkuyordum. Üşüyordum...
Zebran karşımdaki heybetli duruşuyla beni sindirmeye çalışıyordu ve bunu başarıyordu.
Kan kırmızısı gözleri gözlerimi bulduğunda vücudumu büyük bir ürperme sardı.
Evime gitmek istiyordum. Annemin sıcacık kollarına sığınmak istiyordum. Sanki anneme sarılır gibi yattığım yarısı küflenmiş yatakta kollarımı kendime sardım ve kendimi daha da küçültmek ister gibi cenin pozisyonu aldım.
Babam hiç düşünmeden kendisiyle birlikte beni de bir ateşin içine atmıştı.
İkimizi de yakmayı göze almıştı...
Avuçlarımın arasındaki mektup kaderimi kanlı bir lanetle sil baştan yazıldığının tek kanıtıydı.
Ve ben o lanetin içinde yitip gitmeye yüz tutan tutsağın ta kendisiydim...
" Annem, kardeşim benden haber alamadıkları için perişan olmuşlardır. Ne olur bırak beni gideyim. "
Şu an yaptığım şeye inanamıyordum. Beni kaçıran bir cin ile konuşuyor, ona beni bırakması için yalvarıyordum.
Kan kırmızısı gözlerinden kıvılcımlar saçarak bana birkaç adım yaklaştı. Şu ana kadar sadece gözlerini görebilmiştim. Yüzünü ve vücudunu kırmızı bir pelerin örtüyordu.
" Sen artık bizimsin Ebrar. Babanın sana bıraktığı mirastan, bizlerden kurtulamazsın. Zamanı geldiğinde cinler aleminin en güçlü cinlerine hüküm edeceksin."
Bunları söylerken uzun tırnaklarının arasından kan damlayan, kemikleri etlerinin arasından gözüken eliyle yanağımı okşamaya başladı.
Tırnaklarında akan kan yüzüme yayılırken kokudan öyle midem bulanmıştı ki kusmamak için kendimi zor tutuyordum.
" Ne o? Miden mi bulandı? "
Yüzümü buruşturup ani bir cesaret ile gözlerinin içine baktım.
