Canlarımm yeni bölüm geldi umarım keyifle okursunuz❤
Oy ve yorumlarıyla desteğini eksik etmeyen canım okurlarım bu bölümü sizlere ithaf ediyorum🥺🥰❤
Oy ve yorum atmamasına rağmen okuyan okurlarımın da canı sağolsun... Bu kalp ilk defa kırılmıyor...🥲
--------------------------
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İnsan aciz bir toprak parçasıydı. Tanrıya kulluk etmek için yaratıldı. Kimisi kabul edip kul olurken, kimi de isyan edip Şeytan'ın yoluna saptı.
Simirna'nın çıplak bedenini koruma tılsımlarıyla çizdiğim dairenin içine koyan Zebran gözlerimin içine bakıp " Hazırsan artık başlayabiliriz. " Dedi ve elindeki kan dolu kaseyi ve at kılından yapılmış fırçayı elime verdi.
" Hazırım artık başlayabiliriz. " Diyerek elimdeki fırçayı, kasenin içerisindeki kana daldırıp çıkardım ve Simirna'nın bedenine tılsımlı sözleri söyleyerek şekiller çizmeye başladım.
Fırçanın değdiği yerdeki kan Simirna'nın derisinde kaybolurken derisinin üzerindeki kan izleri bir su gibi kaynamaya başladı. Çıkan dumanların kokusu midemi bulandırsa da dayanmam gerekiyordu.
Kanı tüm bedenine sürdükten sonra kalan birkaç damlayı baş barmağıma sürüp üçüncü gözüne yani alnının tam ortasına parmağımı koydum ve içimden tılsımlı sözleri okumaya başladım.
Ben okudukça kaynayan kan izlerinden katran karası sıvılar çıkıyordu. Tıpkı Zebran'da olduğu gibi.
Katran sıvı Simirna'nın bedeninin altında birikip bir girdap oluşturmaya başlarken onu yeniden içine hapsetmemesi için acele etmem gerekiyordu.
Hızla gereken tüm tılsımlı sözleri okudum ve gözlerimi kapayıp ellerimi Simirna'nın omuzlarına koyarak onu hızla kendime doğru çektim ve Zebran onu hemen kucağına aldı.
Katran sıvı ateş gibi yanıp birkaç dakika içerisinde yok olurken gözlerimden akan mutluluk gözyaşlarıyla Zebran'a baktım. Başarmıştı, başarmıştık.
Simirna'yı yeniden yanıma bıraktıktan sonra gözlerime hislerden yoksun fakat uzun süre bakıp hiçbir şey demeden yanımızdan ayrıldı.
Simirna'ya zor da olsa yanımda getirdiğim kıyafetlerimi giydirip uyanmasını beklemeye başladım.
Ne kadar süre geçti bilmiyorum ama hafif kıpırdanışlarla gözlerini açıp yüzünde acı dolu bir ifadeyle yerinde doğruldu.
" Ben neredeyim? "
Ellerinden tutup gülümseyerek gözlerinin içine baktım.
" Ben Ebrar, seni kurtardık Sinirna. Yeniden hayattasın. "
Simirna inanamaz gözlerle bana bakarken akan gözyaşlarına aldırmadan bana sıkıca sarıldı.
" Teşekkür ederim... Çok teşekkür ederim Simirna."
