O kadar duygusalım ki...🥺❤
Engelleri, önyargıları aşarak sizlerin desteği ve sevgisiyle yazdığım bir hikayemin daha sonuna gelmiş bulunmaktayım. 🥺
Umarım keyifle okuduğunuz bir hikâye yazabilmişimdir.🥰🙏
Son defa oy ve yorumlarınızı bekliyorumm🥺
~~~~~~~~~~
Gözlerimi açmaya korkuyordum. Yeniden Zebran ile karşılaşmaktan ve en başa dönmüş olmaktan deli gibi korkuyordum.
Göz kapaklarım ağır bir yükü üzerinden atıyormuşçasına aralanırken beyaz ışık gözlerimi kamaştırsa da bir süre sonra görüşüm netleşti.
İlk onu gördüm ve içimden şükür duaları ederek yerimden az da olsa doğruldum. Murat bir eliyle elimi tutmuş başını duvara dayamış sandalyenin üstünde öylece uyurken hareketim ile yerinden sıçrayıp uyandı.
" Güzelim iyi misin? "
Kendimi o kadar halsiz ve bitkin hissediyordum ki konuşmaya mecalim yoktu.
Başımı evet anlamında sallayıp bakışlarımı artık şiş olmayan karnıma çevirdiğimde korkuyla Murat'a baktım.
" Hakan sezeryan doğum ile bebekleri almak zorunda kaldı. Şu an ikisinin durumu gayet iyi. "
Kaşlarımı çatıp Murat'ın elimi tuttuğu elini sıktım.
" Bana doğruyu söylüyorsun değil mi? "
Murat saçlarıma bir öpücük kondururken bir eliyle elimi okşuyordu.
" İkisi de aynı sana benziyor o kadar tarlılar ki? "
" Ama nasıl? Onlar... Biz neredeyiz Murat? "
" Hakan da senin gibi en başta çok şaşırdı ama bebekler bizim gibi insan olarak doğdular. Hakan'ın çalıştığı sağlık ocağındayız canım. "
" Onları ne zaman görebilirim? "
" Ben şimdi Hakan abiyi çağırayım seni muayne etsin. "
Murat hızla Hakan'ı çağırmak için odadan çıkarken yatağımda biraz daha doğruldum ve odayı incelemeye başladım.
Sağımda bir yatak daha vardı. Pencere tam karşımda kalıyordu ve güneş ışıkları odanın önündeki ağaçların izin verdiği kadarıyla odaya sızıyordu. Odanın en sağında ise 3 tane demir dolap vardı. Pencerenin tam önünde bir masa ve sandalye vardı.
Odada yanlız olduğum için korkmaya başlamıştım. Zebran'ın çocuklarımı benden almasından da deli gibi korkuyordum. Onları Azzab kabilesine kurban edecekti ve ben buna asla izin vermeyecektim.
Solumda hissettiğim serinlik ile başımı o yöne çevirdiğimde Aişe'nin gülümseyerek ayakta durduğunu gördüm. Onu görünce kendimi güvende hissetmiştim ve ben de gülüşüne karşılık verdim.
" İyi misin Ebrar? "
" İyiyim şey... "
" Merak etme bebeklerin güvende. Sen iyileşmeye bak. "
Elimi ona doğru uzattığımda hiç tereddüt etmeden elimi tutup yatağa yanıma oturdu.
Saçları, gözleri, teni öyle büyüleyiciydi ki ondan korkmanız imkansızdı.
" Bana ne oldu Aişe? Neden bir anda bayıldım? "
" Zebran seni almaya çalıştı ama yanında biz olduğumuz için alamadı. İçini fetah tut. Rabbimin izniyle hiçbir zaman da ne seni ne bebeklerini alamayacak. "
