Ve ben artık buz gibi soğuk bir odada yapayalnızdım.
Hayatım babamın hakkımda verdiği karar ile tümden değişmişti.
Ben artık bir değil iki farklı hayatı birden yaşıyordum.
Babasının nazlı kızıydım. Bu yaşıma kadar doğru düzgün sorumluluğum bile olmamıştı. Murat ve babam her koşulda yanımda olmuş ve beni tüm kötülüklerden, sorunlardan korumuşlardı.
Ama artık tek başımaydım. Ve üzerimde tonlarca belki de milyon tane dünya kadar ağırlık ve sorumluluk vardı.
Çemberin içinde cenin pozisyonunda uzandığım yerden doğrularak yanıma bıraktığım kağıdı yeniden ellerimin arasına alarak okumam gereken dua ve sözleri okumaya başladım.
Ritüelin üzerinden tam 10 gün geçmişti. Bu 10 günde ara ara gördüğüm kâbuslar dışında kötü hiçbir şey yaşamamıştım.
Sanki fırtına öncesi sessizlik gibiydi.
Yavaş yavaş bulunduğum bu duruma ve hüddam olma düşüncesine alışmaya başlamıştım. Üzerimdeki o ilk şoku atlattığımda bazı şeyleri daha iyi anlayabiliyordum.
Mustafa hoca bana ara ara yemek ve su getirirken Günash ve Zebran belli aralıklarla yanıma gelip beni kontrol edip gidiyorlardı.
Zebran'ın bu odada olmasa bile varlığını her zaman hissediyordum. Bu beni her ne kadar rahatsız etse de katlanmak zorundaydım.
Annemi, kardeşimi ve Murat'ı çok özlemiştim. Onları ara ara rüyamda görsem de bu yetmiyordu, yetmeyecekti de.
Günash benim yerime geçmiş aileme rol yaparken olanları gelip bana anlatıyor, herşeyin yolunda olduğunu söylüyordu fakat dikkatimi çeken birşey vardı ki o da Murat konusunu hep geçiştiriyordu. Ondan bahsetmesini istediğimde birkaç baştan savma cümle söyleyip geçiyordu. Onun birşeyler karıştırdığına emindim ama şimdilik susmaya ve karar verdim.
