Kadehlerce Aşk

Deli Dolu Günler

Armağan elleri cebinde boş sokaklarda gezinirken daha öncesinde kendilerine ait olduğunu söylediği meyhanenin içerisine adımladı.

Mekanın adı Rüyaser idi.

Gülümsedi Armağan hüzünle.İlk doğan kızları Rüya ile Efser'in isminin bir bileşimiydi. Gülümsedi ve hüzünle dudaklarını büzdü mekanda otururken. Armağan tam boş yer bulmak üzere bir masaya ilerlerken yaşlı bir amcanın seslenmesiyle duraksadı.

"Genç!"diye güldü adam. "Kimi ararsın böyle?"

"B-ben.."dedi Armağan yutkunup endişeyle. Dudaklarını birbirine basarken kırlaşmış saçlarıyla yorgun gözaltlarıyla sigarasını nefesleyen amca "Gel.."dedi oturduğu koltuğun karşısını gösterirken. "Gel bakalım şöyle.."

Armağan çekingen bir edayla masaya otururken adamın içtiği sadece buzdan ibarek sek içkiye bakınıp yutkundu. Çok sert bir tadı olmalıydı.

"Kalbin mi kırık demeyeceğim. Gözlerinde kalp kırmış birinin pişmanlığını görüyorum."dedi adam neşeyle. "Pek ender rastlanmaz. Kırdığı için kırılana."

Armağan tebessümle yutkunurken burnunu çekti.

"Canın sağ mı ?"diye gürledi adam içeceğini havaya kaldırıp. "Allah sana uzun ömürler versin oğlum. Sağsın sağ. Git..Git de onar o kalbi."

"A-Affetmez.."diye çekingen bir sesle Armağan yutkundu. "Yalan söyledim."

"Ömründe bir daha yalan söylemezsin."dedi amca gülerek. "Bizim bi sarı vardı gerçi. Hala ayak üstü on adet palavra sıralar. Torunumun arkadaşı..Adı neydi Taner miydi Tansu mu..Tan mı." amca omuz silkti devam etti. "Aman aman o bile affediliyorsa ,seni de affeden olur."

"Çok mu büyüktü yalanı?"dedi Armağan hüzünle. "Benim gibi?"

"Yoo."dedi adam içkiden bir yudum alırken. "Hiç de değildi. Küçücük çocuk gibi yalan. Ama o öyle dallandırdı budaklandırdı ki..Üstüne kitap yazılır. Aman çekme o sarıya..Git hemencik söyle sen."

"İsminiz nedir?"dedi Armağan gülümseyerek. "Keşke benim dedem olsaydınız."

"Ben herkesin dedesiyim."diye güldü adam. "Hep buradayım ben güzel oğlan. Hep. Hikayeler anlatır,hikayeler dinlerim. Sonra da gidip..Şişelere biriktiririm. Denize yollarım. Maviden biri bulur,yazar."

"Beni de mi ?"

"Eh,gidip kırdığın kalbi onarmayı bilirsen."dedi adam tembelce. "Seni de yazar.."

Armağan koşmayı öğrenen bebekler gibi sendeleye sendeleye hareketlenirken amcaya kocaman bir gülüşle "SAĞOL AMCA!"diye seslendi.

Şimdi sıra seslenmekteydi Efser'in kulaklarına.