මට වේදනාව උහුලගන්න බැරිම තැන මං ඇස් පියාගත්තා වගේම ජිවිතේට දැනුන් නැති උනුසුමක් මගෙ සර්වාංගෙම වහගන්නකොට මං කදුළු පිරුන ඇස් කරකවලා බැලුවා...ඒ එයා...එයාගෙ අර ලොකුම ලොකු තටු දෙක...ඒකෙ එක පිගාටුවක් වත් තිබ්න් නෑ හැබැයි ඒක මං දන්නෙ නෑ කොහම විස්තර කරන්නද කියලා සනීපයි වගේම හරි උනුසුම්....තදම තද කාලවර්න අත් තටු දෙක ඇතුලෙ උන්න මාව එයා හරහට වඩා ගන්නකොට මං ඔහෙ නිරුවතින් අතපය හතරම පනනැතිව පහලට එල්ලිලා වැටෙනකොට එයා මගෙ ඔලුව එයාගෙ පපුවට හේත්තු කරන් ඇද දිහා බැලුවා ...
ඔයා ඇද තෙමලා ...කමක් නෑ අපි වෙන එකකට යමු ...
එයාට උත්තර දෙනවා තියා කතා කරගන්නවත් පනක් නැති මන ඔහේ අතපය එල්ලන් ඉන්නම් වාලෙ උන්නා...මට බෑ...මට තව අඩන්න තියා කෑ ගහන්න වත් හයියක් නැතිකොට එයා මාව මැරුවත් කමක් නැ කියන තැනට මං වැටිලා උන්නා..
අම්මා තාත්තා නැතුව මං මානසිකව වගේම එයාගෙ වද හිංසා දරා ගන්න බැරිව මං ශාරිරිකවත් අඩපන වෙලා ඉන්නකොට මං හිතින් මගෙ මරනය ප්‍රාර්තනා කෙරුවා ...
ඒක කවදාවත් වෙන්නෙ නෑ වස්තුව...
හෙම්බත් වෙලා උන්න මං එයා දිහා බලනකොට එයා මගෙ දිහාවත් නොබලා ඒක කවදාවත් වෙන්නෙ නෑ කිව්වා ..මොකක්ද කවදාවත් වෙන්නෙ නැත්තෙ....???එයාට....එයා...ට...එයාට හිත් කියවන්න පුලුවන්ද ....මං හිතන හැම දේම එයාට දැනෙනවද ...නැතුව ඇති නේද .. ???
මං එයාගෙ මූන දිහා බාගෙට පිය වෙච්ච ඇස් වලින් බැලුවා ...එයාගෙ පැතලි කම්මුල් එකට තද වෙලා තිබුනා වගේම එයා ඉන්නෙ දත්මිටි කාගන කියන එක ඇහෙන නෑහෙන ගානට එලියට ආව සද්දෙත් එක්ක මං බෙල්ල හරවලා එයාගෙ අත යටට මූන ඔබාගත්ත ...මට බෑ බලන්න ...මං උන්නෙ තනිකරම වැලි යට ඔලුව හංගන පැස්බරෙක් ගානට උනා.. පැස්බරත් බය උනහම ඔලුව වැලි යට ගංගනවා වගේම මාත් එයාගෙ අතයට මූන ගහගත්තා ...මට කරන්න දෙයක් නෑ...කරන්න දෙයක් ඉතුරු වෙලත් නෑ...එයා මට කරන්න දෙයක් ඉතුරු කරලත් නෑ....මට ජීවත් වෙන්න ආසාවකුත් නෑ..මැරෙන්න ඕනා උනත් මැරෙන්න අයිතියකුත් නෑ..
එයා....එයා මොකක්ද මේ කරන්නෙ...රිදව රිදව ආයම සනසවන්නෙ ඇයි ඒ....ඇත්තටම ...එයා කියන වූශියෑන් මම නම්...මාත් වැම්පයර් කෙනෙක් වෙන්න එපැයිනේ....ඒත්....එහෙම දෙයක් නෑනේ....
