මම වගේම යොන්සෙන් ආයම වචනයක් වත් කතා කෙරුවෙ නෑ. ..එයා එයාගෙ වේදනාව නිදහස් කර ගත්තා එතකොට මම...මගෙ වංජියා...ඒ වේදනාව ...ඒක කව්ද නිදහස් කරන්නෙ....
මගෙ වංජියා.....වචනයේ පරිසමාප්තියෙන්ම හොද සැමියෙක්...කාටවත් ඒ තැන ගන්නවා තියා හිතන්නවත් බැරි තරම් අසම සම කෙනෙක් වෙනකොට මට යොන්සෙන්ගෙ ආදරෙ ගැන සහෝදර හැගීමක් ඇර වෙන මොකුත් ආවෙ නැතිවෙනකොට මම එයා දිහා බැලුවා ..
යොන්සේන්....මේ ටික දවසට මට ලං උනෙ මගෙ වංජි ඔයාට මොනවද කිව්වෙ..එයා නැතුව ජීවත් වෙන හැටි මට උගන්නන්න කිව්වද....එයා නැතුව හුස්ම ගන්න හැටි මට කියලා දෙන්න කිව්වද...එහෙම නැති නම් එයා ඇරෙන්න වෙන කෙන ගැන හිතන්න මට පුරුදුවෙන්න කිව්වද...එහෙම දෙයක් කිව්ව නම් ඔයා ඔයාගෙ සහෝදරයට කියන්න...හදවතක් නැති තැනක මනුසායෙක් කවදාවත් හුස්ම ගන්නෙ නෑ වගෙ වංජි නැති තැනක මේ වූශියැන්ට ජිවිතයක් නෑ කියලා...මිනිස්සු සිය දහස් ගානක් ඉදීවි....ඒත් ඒ එක කෙනෙක්ට වත් මගෙ වංජිගෙ තැන ගන්න බැරි වේවි....මම මෝඩයි ...ඒක ඇත්ත..මම දක්ශ නෑ. ..ඒක ඇත්ත...ඒත් මම මගෙ හදවතිම්ම මගෙ වංජියට ආදරෙයි...මං දන්නවා මන් හැම රෑකම එයාගෙ හීන බිදිනව...ඒත්...මට එයා නැති ජීවිතයක් තියනවද ..එයා මට දරුවෙක් දීලා යාවි ....මට කියන්න එතනදි ම්ස්ගෙ වංජියා මැරුනොත්...මට කියපන්...මට කියපන් මං හුස්ම ගන්නෙ කොහොමද ..මං ළමයෙක් එක්ක තනිවෙන්නෙ කොහොමද ..මන් හැමදාම පිච්චි පිච්චි ජීවත් වෙන්නද....මට මොන සැප සම්පත් තිබුනත් මගෙ වංජි නැති ජීවිතයක් කොහෙවත් නෑ යින්සෙයෝ ...
මම කියන වචනයක් ගානෙම යොන් සෙන් අහන් උන්නා..සීතල වෙච්ච මූනක අපහැදිලි හැගීම් ගොඩක් .....මගෙ ඇස් වල කදුලු කැට පිරිලා උතුරන්න තිබුනා ..මට ඕනෙ මගෙ වංජියා මිසක් වෙන මොකුත් නෙවෙ....
ඔයා හොද බිරිඳක් වූශියෑන් ......
එයා එච්චරයි කිව්වෙ..මම ගල උඩ ඉදගන ඉන්නකොට එයා හිට ගත්තා වගේම ඒ එක්කම අපිට පිටි පස්සෙන් උසට උසේ තනින්කොල පාටින් වැවිලා තිබුන ඉලුක් ගස් හෙළ උනා....
කව්ද ඒ.....සතෙක්ද නෑ.....යොන්සෙන්ගෙ මූනෙ ලාවට හිනාවක් ඇදිලා තිබුනා වගේම මම හෙල වෙන ගස් දිහා බලන් උන්නා....මෙච්චර වෙලා හෙල උන ඉලුක් ගස් දෙබෑ කරන් රූපයක් මතු උනා...
