Fuck It

Οχι εκείνη...

Νικόλας POV

"Νικόλα αμάν πια με τα αυτά τα ακουστικά και τα μπλιμπλικια σου!" Ακουω ξαφνικά τον μπαμπά μου να μου φωνάζει καθώς βγάζει τα ακουστικά από το κεφάλι μου κάπως βίαια και τον κοιτάζω έκπληκτος.

"Ρε μπαμπά τι στο καλό? Όρεξη έχεις?" Του φωνάζω και εγώ εκνευρισμένος που μου έβγαλε τα ακουστικά και με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

Αφου δεν θέλει να κλάψω...

Ας με αφήσει να ακουσω την μουσική μου να ξεσπασω.

"Νικόλα μου... Νικολάκη μου..." Αρχίζει να μου λέει ενώ κάθεται δίπλα μου και τον κοιτάζω με απορία.

Νικολάκι?

Έχει να με πει έτσι από τότε που ήμουν δέκα χρονών.

"Θέλω να μιλήσουμε αγαπημένε μου γιε." Συνεχίζει να μου λέει και σηκώνω το φρυδι μου κάπως ειρωνικά.

"Έχεις και άλλον και είμαι εγώ ο αγαπημένος σου?" Τον ρωτάω και εκείνος γελάει λιγάκι.

"Ρε Νικολάκη μου... Γιε μου... Αγοράκι μου..." Μου λέει ξανά και τον διακόπτω.

"Γιατί με λες Νικολάκη και αγοράκι? Δεν είμαι πια μωρό." Τον ρωτάω και τότε εκείνος χαιδευει τρυφερά το χέρι μου κάνοντας με να χαμογελάσω λιγάκι.

Ωραία το κάνει αυτό...

Το αν είναι ένας καλός και τρυφερός μπαμπάς.

"Για εμενα... Θα είσαι πάντα το μικρό μου αγοράκι που του άρεσε να παίζει ποδόσφαιρο να ζωγραφίζει να κάνει πλεξουδες σε κουκλες Μπάρμπι και το να κάνει τον καθηγητή μαθηματικών να πειράζει τα ζώα της γειτονιάς και να την πέφτει σε όλα τα κοριτσάκια." Μου λέει και το σκέφτομαι λιγάκι.

"Ναι... Τώρα που το σκέφτομαι ένα μικρό μπασταρδακι ήμουν. Αλλά δεν πειράζει. Ήμουν ένας γλυκας." Του λέω και εκείνος γελάει ξανά.

"Είσαι ένας βλάκας είναι η αλήθεια αλλά είσαι ο θησαυρός μου. Σε αγαπάω τόσο μα τόσο πολύ. Είσαι η μεγάλη αγάπη μου. Ο γιος μου. Και το καλυτερο δωρο... Που μου έκανε ποτέ η Αντιγόνη μου... Ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου.'' Μου λέει και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα.

"Νόμιζα ότι η Πηνελόπη είναι ο μεγάλος σου έρωτας." Του λέω ναι εκείνος χαμογελάει κάπως λυπημένος.

"Η Πηνελόπη είναι επίσης ένας μεγάλος έρωτας... Αλλά διαφορετικός. Διαφορετικός απο αυτον που έζησα με την Αντιγόνη." Μου λέει και δαγκώνω τα χείλη μου.