Fuck It

Αγκαλίτσες

Αχιλλείας POV

Τέσσερις μέρες...

Έχουν περάσει τέσσερις μέρες από την μέρα που ο Σταύρος έπεσε σε κώμα...

Δεν έχει συνέλθει ακόμα.

Και δεν ξέρω πότε θα συνέλθει.

Φοβάμαι.

Φοβάμαι πολυ για εκεινον.

Είναι ο αδελφός μου...

Ο μεγάλος δίδυμος αδελφός μου.

Τον αγαπάω... Τον αγαπάω τόσο μα τόσο πολύ...

Είναι... Το άλλο μου μισο...

Τον αγαπάω... Τον αγαπάω τόσο πολύ.

Και τώρα είναι τραυματισμένος σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου.

Και αυτό δεν είναι το χειροτερο...

Το χειροτερο ειναι η ραγισμένη σπονδυλική του στήλη από ένα σημείο και κάτω...

Και τώρα... Δεν ξέρουμε αν θα μπορέσει να περπατήσει ξανά...

Θα μείνει ανάπηρος.

Θα μείνει σε ένα αναπηρικό καροτσάκι για όλη του την ζωή...

Μάλλον...

Δεν ξέρουμε ακόμα...

Δεν ξέρουμε τι ακριβώς θα συμβεί στο μέλλον...

Όμως αυτό που ξέρουμε είναι ότι... Όταν συνέλθει... Αν συνέλθει...

Όλη του η ζωή θα έρθει τουμπα.

Θα χάσει πολλα.

Και... Δεν θέλω να ζήσει κάτι τέτοιο..

Δεν θέλω τίποτα άσχημο για τον αδελφό μου...

Μόνο να είναι ευτυχισμένος.

Πονάω...

Πονάω τόσο μα το πολύ αυτή την στιγμή.

Οχι μονο γιατί φοβάμαι ότι θα χάσω την αδελφό μου...

Η επειδή εξαιτίας μου αν γίνει καλά θα μείνει ανάπηρος...

Αλλά επειδή το ζω αυτό ξανά...

Την ίδια αγωνία τον ίδιο φόβο... Στο ίδιο νοσοκομείο.

Εδώ έφεραν και τον Γιάννη μου...

Εδώ μου ανακοίνωσαν ότι είναι νεκρός...

Ακόμα την θυμάμαι εκείνη την μέρα...

Και νομίζω ότι δεν θα την ξεχάσω ποτέ...

Να τρέχω μέσα στο νοσοκομείο...

Μέσα σε αυτό το νοσοκομείο...