Fuck It

Ψέματα η αλήθεια?

Εχω ένα ακόμα έτοιμο κεφάλαιο. Και πεσμενη διάθεση. Οπότε μόλις κάνετε εκατό σχόλια... Θα το ανεβάσω. Αν τα κάνετε. Οπότε... Καλή επιτυχία💘😈😂

"Αχιλλεία! Αχιλλεία μου!" Ακουω την φωνή του Γιάννη μου και κουρασμένη προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου όμως πονάω.

Πονάω πολύ.

"Αχιλλεία μου άνοιξε τα ματάκια σου αγάπη μου! Άνοιξε τα ματάκια σου και πάλεψε! Πάλεψε για το μωρό σου!" Μου φωναζει ξανά και ζαλισμένη ανοίγω τα μάτια μου και το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι ο γαλάζιος ουρανός.

Τα κλείνω ξανά και τα ανοίγω ενώ σιγά σιγά έχω αρχίσει να αποκτώ επαφή με το περιβάλλον.

Είμαι... Είμαι πάνω σε ένα φορείο και... Και με βάζουν βιαστικά μέσα στο νοσοκομείο...

Πονάω..

Πονάει πολυ η κοιλίτσα μου.

Κοιτάζω στιγμιαία τον εαυτό μου και βλέπω να έχω γεμίσει αίματα...

Θεέ μου το μωρό μου...

"Τι έγινε? Τι συνέβη? Το μωρό μου?" Ρωτάω ζαλισμένη ενώ τα μάτια μου εχουν γεμίσει δάκρυα.

"Αχιλλεία αγάπη μου!" Ακουω τον μπαμπά μου να φωνάζει καθώς τρέχει κοντά μου.

Αυτός έρχετα κοντά μου.

Οχι ο Νικόλας...

Που είναι ο Νικόλας μου?

Τι έγινε?

Ακουστηκε ένας πυροβολισμός και τώρα...

Τώρα ο Νικόλας δεν είναι δίπλα μου.

"Μπαμπά μου? Μπαμπά? Που είναι ο Νικόλας? Και τι συμβαίνει? Είναι καλά το μωράκι μου?" Ρωτάω φοβισμένος και εκείνος βιαστικά χαιδευει το πρόσωπο μου.

"Όλα είναι καλά μωρό μου απλά τρομαξες. Το πολύ πολύ να έχεις πάθει μια μικρή αποκόλληση πλακούντα. Μην ανησυχείς όμως και η μαμά σου το επαθε αυτό όταν ήταν έγκυος σε εσάς." Μου λέει ενώ σκουπιζει τα δάκρυα από το πρόσωπο μου.

"Και ο Νικόλας μου? Που είναι ο Νικόλας μου?" Τον ρωτάω και τότε εκείνος κοιτάζει φοβισμένος τους τραυματιοφορείς.

"Πρέπει να μπεις για εξετάσεις τώρα θα σου πει ο μπαμπάς σου μετά." Μου λέει ένας από τους δυο τραυματιοφορείς.

"Οχι! Οχι! Θέλω να μάθω για τον Νικόλα μου!" Φωνάζω αμέσως και ο μπαμπάς μου με κοιτάζει λυπημένος.

"Μωράκι μου... Όλα καλά..." Είναι το τελευταίο που ακουω πριν όλα μαυρίσουν ξανά γυρω μου.