Fuck It

Ταξιδάκι

Αχιλλείας POV
Αρκετές εβδομάδες μετά...

"Κοριτσάκι μου αγάπη μου μωράκι μου θησαυρε μου εσυ!" Λέω στην κόρη μου χαρούμενη ενώ παίζω με την κουδουνιστρα της και εκείνη γελάει λιγάκι.

Πόσο το λατρευω αυτό το γέλιο...

"Θα πάμε ταξίδι? Θα πάμε μεγάλο ταξίδι? Θα πάμε να μείνουμε για πολλές μέρες με τον μπαμπά? Θα πάμε?" Την ρωτάω λες και θα πάρω απάντηση και εκείνη συνεχίζει να γελάει ενώ με τα μικροσκοπικά χεράκια της προσπαθεί να πιάσει την κουδουνιστρα της.

Είναι τόσο μα τόσο όμορφη τέλεια και γλυκιά η Καλλιρρόη Ζωή μου...

Είναι ότι πιο όμορφο και τέλειο υπάρχει.

Είναι η κόρη μου...

Ο θησαυρός μου...

Και αυτοί οι τρεις μήνες που είναι στην ζωή μου απλά είμαι πιο ευτυχισμενη από ποτέ.

Είναι και ησυχη η γλυκουλα μου...

"Στην Αμερική θα ζήσουμε έξι μήνες με τον μπαμπά μας και όλα θα είναι τέλεια. Θα είμαστε μαζί κάθε μέρα θα πηγαίνουμε βόλτες θα παίζουμε μαζί θα ακουμε τα τραγουδάκια θα μας σου διαβάζω τα παραμυθάκια μας... Θα είμαστε κάθε μέρα μαζί... Και ευτυχισμένοι." Της λέω καθώς την σηκώνω στην αγκαλιά μου και φιλάω τα μαλλάκια της.

"Αχιλλεία μου είστε γλυκες αυτή την στιγμή αλλά μήπως μπορείς να με βοηθήσεις γιατί τόση ώρα κουβαλάω όλα τα πράγματα της μπέμπας μας?" Με ρωτάει ο Νικόλας οποίος κουβαλάει δυο βαλίτσες με ρουχα δικά μου και της Καλλιρρόη Ζωή μας.

"Για να σε βοηθήσω θα πρέπει να αφήσω την μπεμπα μας. Οπότε όχι." Του λέω και εκείνος αφήνει μια ανάσα.

Ναι αυτούς τους τρεις μήνες δεν με πιέζει και δεν μου φέρνει αντιρρήσεις για το οτιδήποτε.

Νιώθει τυψεις που πέρασα μόνη μου όλους αυτους τους φριχτούς πονους πριν τον τοκετό.

Και ξέρει ότι δεν μπορώ στιγμή μακριά από την κόρη μας.

Είμαι συνέχεια μαζί της.

Και όταν δεν είμαι ακριβώς δίπλα της απλά έχω ανοιχτή την ενδοεπικοινωνια για να την ακουω συνέχεια.

Δεν θέλω να είμαι μακριά της...

Την αγαπάω όσο τίποτα άλλο...

"Αχιλλεία το ξέρεις ότι δεν θα πάθεις τίποτα αν αφήσεις την μπεμπα μας για ένα λεπτό ε? Η ότι εκείνη δεν θα εξαφανιστεί ξαφνικά?" Με ρωτάει ο Νικόλας και εγώ κοιτάζω την πανέμορφη γλυκιά κορουλα μου.