Samsara of the Divine Punishment

Chapter 05

CHAPTER V : Lunatic

I looked at the mirror with the pair of my bored eyes. I'm gorgeous as hell but it's useless since I can't wear any fashionable clothes beside this cheap uniform. I grabbed a single notebook and pen before heading out of my rat sized room. My room is small, smaller than a hole. The ceiling and walls are painted in light pink, which I find it cute. The floor is maroon and there's a small wooden cabinet beside my bed. The room also got its own bathroom. It's quite small. Walang wala sa kwarto ko sa bahay bilang Rana. Mas malaki pa nga yata ang kwarto ng mga kasambahay namin kaysa rito.

Ang laki laki ng akademya nila pero walang budget sa mga dormitory rooms? If Daddy's here, I'll make him donate millions of money for dormitory renovations.

May mangilan ngilang estudyante akong nakakasalubong sa pasilyo. Hindi ko na mabilang kung ilang beses ko sinubukang ikalma ang sarili para lang hindi sila sugurin at kalmutin. Lalo na sa mga tinging ibinibigay ng mga ito sa'kin na para bang isa akong maduming tao na may nakakadiring sakit.

Habang naglalakad ay nakita ko si Portia kasama si Edzel sa gilid ng pasilyo. It looks like she's lecturing him by the way of her look towards him. Gusto ko sana lapitan ang mga ito at tawanan si Edzel pero hindi ko ginawa. Mamaya isipin pa nilang feeling close ako, duh?

I was about to turn left pero dahil may nahagip ang paningin ko sa pwesto nila Portia kaya napabalik ako sa hallway. I saw my aggressive puppy. Rawr!

Imbis na lumiko ay dumiretso ako sa kanila. Sakto namang tumama ang mata sa'kin ni Sage na ngayon ay kalalabas lamang ng silid. I smiled at him and gave him a wink. He frowned and turned his back on me.

Hindi pa nga ako nakakalapit umalis na. Is he scared of his owner?

Sabagay ganito talaga kapag bagong adopt na puppy, they will fear you at first, but in the end you'll find yourself annoyed by their clinginess.

Umirap ako pero hindi umatras. Sa halip ay mas binilisan ko ang lakad hanggang sa malagpasan ko sila Portia. Malalaki ang hakbang ni Puppy kaya mas binilisan ko ang paglakad kahit na ramdam ko ang pangangawit ng binti ko dahil sa ginagawa ko.

Why does he have such a long damn legs?

"Are you running away from me?" tanong ko rito nang makasabay ko na ito sa paglakad. He's not even surprise to see me beside him. He looks emotionless with his thick eye glasses.

"Why would I," he said in a tone of sarcasm. It's not a question. Napataas ang kilay ko. Parang no'ng isang araw lang ay ang inosente nitong magsalita sa hagdan.

"So you're not," I smiled, "That's great."

We reached the end of the staircase before he finally stopped from walking. I see no one around us. Hindi ko napansing malayo na pala ang nalakad namin dahil nakafocus ako sa paghabol sa mga paa niyang malalaki ang hakbang.

"What do you need Ms. Genesis?" he asked. Mas lumaki ang ngisi ko nang lingunin ako nito. I really like his eyes, such elegant.

"Is there any vacant position in. . ." Napatigil ako sa pagtatanong nang hindi ko maalala ang bagay na itatanong ko.

What does it called? Supreme what?

He remained silent as if he's waiting for me to continue. Nakagat ko ang ibabang labi at napakamot sa batok ko.

"Student council?" hindi siguradong pagpapatuloy ko. Iyon lang ang alam kong term dahil mayro'ng student council sa campus namin, and everyone from that organization hates me.

I bit the insides of my cheek when he didn't say anything. He just stand there looking at me with his bored goldie iris. Pilit akong ngumiti at bahagyang kinamot ang gilid ng pisngi ko gamit ang hintuturo.