Karışan Hayatım

Bölüm 5

Keyifli okumalar!

"O zaman ben artık gideyim. Yarın gelirim. Bu arada sizde parayı hazır edersiniz." diyerek ayağa kalktım.

"Tek başına gitme." Başındaki dikilen torunlarına işaret etti.

"Tek başıma gidebilirim." dedim ters bir bakış atarak.

"Olur mu öyle şey. Biz bırakalım." dedi Fırat.

Sinirle baktım ona. "Beni sürekli böyle kontrol altında tutmaya çalışacaksınız baştan söyleyin hiç gelmeyim."

"Tamam bugünlük böyle olsun bakalım." dedi yaşlı adam.

***

Bir süre, yıllarımın geçtiği koca eve baktım. Zihnimi kurcalayarak iyi bir anı aramaya başladım. Ama aklımda sadece kötü anılar vardı. Tüm hayatımı burada geçirmiş biri olarak bu korkunçtu. Tek bir iyi anı yok muydu?

Kapıyı çalarak beklemeye başladım. Kapıyı açan kadına baş selamı verdim ve içeri girdim. Sesleri salondan geliyordu. İçeri girince tüm bakışlar beni buldu. Hepsi buradaydı. Yeni kız kardeşleri de dahil.

"Ne işin var burada?" dedi Taha.

Kız ayağa kalkıp neşeyle yanıma geldi. "Selam." dedi. "Gelmene çok sevindim."

"Bende kalan şeylerinizi bırakmak için geldim." Salona doğru yürüdüm. Çantamdan evin anahtarı ve kartları çıkarıp sehpanın üzerine bıraktım. "Bir daha görüşmemize gerek kalmadı." Arkamı dönüp oradan uzaklaşmak için yürüdüm.

"Sende kalabilirdi." dedi babam. Yılların alışkanlığıyla babam desemde, hiçbir zaman babam olmamıştı. Kafamı çevirip yüzüne baktım. Bana değil diğer kıza bakıyordu.

"Ben size hiçbir şey yapmadım." dedim yüksek sesle. Söylemezsem içimde kalacak hiçbir şey bırakmayacaktım.

Hepsinin bakışları bana dönmüştü. "Karışmakta, yanlış anlamınızda benim suçum değildi." dedim. "Nefretinizi haketmedim."

Babam ayağa kalkmıştı. "Ne saçmalıyorsun?" dedi dişlerinin arasından. Gözünün, şaşkınlıkla bize bakan gerçek kızına kaydığını gördüm.

Yarım ağız bir şekilde gülümsedim. Korkuyordu. Nasıl biri olduğunu görmesini istemiyordu.

"Edacım biyolojik ailen hakkında konuşmak ister misin?" diye sordum yumuşak bir sesle.

"İrem yeter." diye bağırdı annem.

"Sakin olun Zuhal hanım." dedim sakin bir sesle. "Eda'ya yardımcı olmaya çalışıyorum. Daha kolay uyum sağlasın diye. Değil mi tatlım?" Bakışlarımı kıza çevirdim. "Benimle gerçek kızları olmadığım için yedi yaşından beri ilgilenmiyorlar. Varlığımı yok sayıyorlar." Elimi omzuna koyarak gülümsedim. "Ama canım senin endişelenecek bir şeyin yok, sen gerçek kızlarısın."

Taha gelerek kolumdan çekti ve beni Eda'dan uzaklaştırdı. "Şovunu yaptıysan git artık." Hızla çektim kolumu elinden. Tuttuğu yere toz bulaşmış gibi elimle silkeledim. Eda'ya Taha'yı işaret ettim. "Dikkat et bunun eli çok ağırdır."

Dışarı doğru yürürken kız gelerek önüme geçti. "Bir yerlerde bir şeyler içelim mi?" diye sordu.

Arkadan itiraz eden sesleri duysamda gülümseyerek kafamı salladım. "Dışarda taksi bekliyor. Gidelim mi?"

Allak bullak olmuş ifadesiyle peşimden gelmeye başladı. Diğerleri de onaylamaz mırıltılarla arkamızdan geliyordu. Tam çıkacakken Taha kolumdan tutup kulağıma fısıldadı. "Seni bu yaptığına pişman edeceğim."