Karışan Hayatım

Bölüm 13

Keyifli okumalar!

Uykumun en güzel yerinde sıcakladığımı hissederek yavaşça aralandı gözlerim. Üzerimdeki ağırlıkla irkildim. Birinin göğüsünde yatıyordum. Kafamı yavaşça kaldırdığımda Gökhan'ı gördüm. Kolunu omzuma atmış uyuyordu. Yitip uyandırmam ve üzerimdeki kollarından kurtulmam lazımdı ama yapmadım. Yapmak istemiyordum.

Uzun kirpiklerinin altında huzurlu bir ifade vardı. Kolları sımsıkı sarmıştı beni.

Hayatımın hatırladığım hiçbir evresinde biriyle uyumamıştım. Kabus görünce ailesine sığınan o çocuk olmamış, hiçbir şeyden korkmamam gerektiğiyle yaşamıştım.

Biriyle uyumak huzurlu hissettirirdi sanırım. Hissettiğim şeyi ifade edemiyordum. Ama iyi hissettiğimi söyleyebilirdim. Bu durumun iyi hissettirmesi rahatsız olmamı sağlıyordu. Eksikliğini hissettiğimi düşünmediğim şeyin varlığına alışıp üzerimde bir tesiri olsun istemiyordum. Duygularım birbirine girmişti adeta.

Gözlerini kırpıştırdığını farkettim. Hızla kollarının altından çıktım ve doğruldum. "Kafayı mı yedin sen?" Sesim istediğim gibi tok çıkmamıştı. Öksürdüm kısık bir sesle. "Hangi hakla gelip yanıma yatıyorsun?" İşte olmuştu. Sert çıkmıştı sesim.

Gözlerini açtı yavaşça. Uyku sersemi duruyordu. Nerede olduğunu çözmek ister gibi etrafına baktı. "Ateşin çıkmasın diye kontrol ediyordum. Uyuya kalmış olmalıyım." Esnedi.

"Odana getirmişsin bir de." dedim etrafıma bakarak. "Uyandırsan evime giderdim ben."

"İyi değildin." Yatakta doğrulup yanıma doğru uzandı. Eli anlıma gitti. " Ateşin düşmüş. Kendini nasıl hissediyorsun?"

Dibimdeki yüzüne baktım. Gözlerim dolmak için bu anı bekler gibi sulanmaya başladı. Aptal hastalık. Reglim de yaklaşmış olmalıydı.

Gözlerimi kırpıştırdım. "İyiyim." Eline baktım. "Uzaklaş burnumun dibimden."

"İyi görünmüyorsun." İyi hissetmiyordum da zaten. Yorgundum ve tüm vücudum ağrıyordu sanki. "Ağlıyor musun?" Gözümün içine bakıyordu. Elimle sildim gözlerimi.

"Hastalıktan gözlerim sulanıyor." burnumu çektim. Kaşlarını kaldırdı.

"Saat kaç?" dedim.

Yandan komodine uzandı. "Saat daha üç. İki saat ancak uyumuşsun."

Yataktan doğruldum. "Gidiyorum."

"Dur." Kafamı yüzüne çevirdim. "Yemek yiyelim. İlaç iç sonra git."

"Benden hoslanmıyorsun niye iyi davranıyorsun?" Gerçekten merak ediyordum.

"Hoşlanmadığım bir kişi olsada zor durumda kalsın istemem." dedi. Ahh evet.

"Zahmet etmene gerek yok. Zor durumda kalmam ben."

Ayağa kalkıp elimden tuttu. "Lütfen gitme."

"Zor durumda kalmam diyorum. Arkadaşımı çağırırım." hırsla elinden çektim ellerimi.

"Kardeşimsin ve ben ilgilenmek istiyorum seninle." dedi. Kardeş zırvalarını duymak da istemiyordum.

Yüzüne dikkatle baktım. "Kardeş çıkmış olmak üzüyor mu seni?"

"Neden soruyorsun şimdi bunu?"

"Merak ediyorum. Canını sıkmış olmalı. Dünyada ne kadar insan var gele gele bu mu demişsindir." dedim soğukça.

"Sen?" dedi. "Sen bu durumdan rahatsız mısın?"

"Hayır." dedim keskin bir sesle. "Zaten abi istemiyordum hayatımda. Sen olmuşsun bu olmuş çok önemli değil." Meydan okuyarak baktım gözlerine.