Kendimi Sende Buldum - Ognis

Bölüm 9 - Birlikte Var Olmak

Selaaam ben geldim. Bu bölümü kaç kere sildim, kaç kere tekrar yazdım inanın bilmiyorum. Normalde ağlayacaktık fakat twitterda yazdıklarımızın bir şekilde gerçekleştiği ile ilgili bir şeyler dönünce iyi şeyler yazayım dedim kdkdkdkd fakaaat, hemen uyarayım. Bu bölümdeki Ogeday tamamen ve tamamen kurgudur sakın gidip dışarıda böyle birilerini aramayın djdjsjs.
Neyse hadi size iyi okumalar öptümmm

Çok zor şeyler yaşamıştım. İki yıldır, hiç aşina olmadığım bir yerde, çok fazla insan tanımadan zor günler geçirmiştim ve bunları hep kendi başıma halletmeye çalışmıştım. Kendi başıma ağlamış, kendi başıma düşmüş, düştüğüm yerden kalkma gücünü kendimde bulamamıştım belki ama artık her şey çok daha farklıydı. Yalnız değildim. Yanımda kocaman bir aşk vardı.

Ogeday, bana verdiği sözlerden hiç dönmemişti. Beni hiç bırakmamış, elimi sıkı sıkı tutmuş ve herkese 'Ben buradayım,' demişti. Ben de ona verdiğim sözlerde hiç taviz vermemiş, onun istediği gibi savaşmıştım. Dava sürecinde fikir ayrılıklarımız olsa da orta yoku bulmuş, ortak kararlaştırılan herkese dava açılmıştık. Sadece sevdiklerim için değil, kendim için de savaşmıştım. Yalnız savaşmaktan daha garipti, sadece kendim için değil Ogeday için de aklım çıkıyordu fakat o bana öyle bir güç veriyordu ki herkesi yenebilirmişim gibi hissediyordum. Biz, herkesi yenebilirmişiz gibi. Tabii, insanlar durmamıştı, hala daha kötü şeyler söyleyenler vardı ama artık hiç önemli değildi. Ben, kendim için savaşmayı öğrenmiştim.

   O günden sonra Barış ile hiç karşılaşmamıştım, zaten Ogeday onunla karşılaşmamam için her türlü tedbiri de alıyordu fakat Anıl için aynısı söz konusu değildi. Beni adeta kız kardeşi yerine koyuyordu ve yaşananlara o kadar sinirliydi ki bir gece Barış'ın arabasının lastiklerini patlatmış, üstüne arabayı çizmişti. Sabahında Adnan'dan bir ton azar yese de "Pişman değilim," diyerek omuz silkmişti. Buna rağmen, Barış büyük bir sessizliğe gömülmüştü, mağduru oynamayı iyi biliyordu.

İlişki haberlerini ilk onaylayan Ogeday olmuştu. Bunu kendi istemişti. "Kimseden bir şey saklamak istemiyorum. Hele ki seni, hiç saklamak istemiyorum," demişti. Bu kendimi özel hissettirse de ona gelecek yorumlardan da çok korkmuştum. Gerçi beklediğim kadar büyük bir tepki de toplamamıştı. İnsanlar, Ogeday'ın sosyal medyada paylaştığı fotoğraf ile ne düşüneceklerini şaşırmışlardı. Karavanda çekildiğimiz bir polaroid fotoğrafı paylaşıp "Görünenin ötesinde, gerçekliği kalbimi ısıtan," yazmıştı. Hala inanamıyordum ama bize sevinenler bile olmuştu.

Öte yandan Makbule, bir an yanımdan ayrılmak istemiyordu ama Ogeday onu kışkışlamakta tam bir ustaydı. Arada benim için kavga ediyorlardı. Makbule, salonun ortasında, elleri belinde duruyor, "O benim en yakın arkadaşım, çek patilerini onun üzerinden," diyerek Ogeday'ı evden kovmaya çalışıyordu. Ogeday ise belimde olan ellerini daha çok sıkılaştırıp beni kendine çekerken, "O benim sevgilim, sana ne?" diyordu. Normalde aralarından su sızmasa da konu ben olduğumda ikisi, kedi köpek gibi birbirlerine giriyorlardı.

Adnan ise her gün bana bir şeyler yolluyordu. Hatta artık öyle bir noktaya gelmişti ki, bana avokadolu tişört alırken gidip kendine de almıştı. İkiz kardeşler gibi geziyorduk. Ogeday'ın buna karşı tatlı bir kıskançlığı vardı. Adnan'a "Bana da alsana," demişti. Tabii Adnan'dan ona 'sen iyice kafayı yedin' bakışı gecikmemişti.

Her şeye rağmen, bu sefer çok daha güzeldi. Yanımdaki insanlara minnettardım. Aklımı dağıtmam, üzülmemem için işlerini güçlerini bırakmış, benimle ilgileniyorlardı. Ama en çok da ona minnettardım. Ogeday'a. Kalbini çıkarıp ellerime vermiş, adeta ne istersen yap ben razıyım demişti. Bana bakışlarıyla bunu hissettiriyordu. O kadar güzel bakıyordu ki, o bakarken kendimi dünyanın en güzel kızı, en değerli insanı, en önemli varlığı gibi hissediyordum. O da zorlanıyordu, biliyordum. Kendine yapılan yorumlardan daha çok bana yapılan yorumlara içerleniyor ve sinirleniyordu ama hiçbir şekilde kontrolünü kaybetmiyordu. Benim ekstra üzülmemem için her hareketini tartıyordu.