အိမ်မက်မဟုတ်‌သောအိမ်မက်

Chapter - 7 (☕🚲🥫)

ဝေလီဝေလင်း အချိန်မို့ သူတို့မြို့ရဲ့ ကမ်းနားလမ်းကလက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေးဟာ ‌မနက်စာစားသူအလုပ်သမားများကျောင်းသားများနဲ့ ပြည့်နေလေရဲ့။
ထိုကျောင်းသားများထဲမှာ ကောင်းမြတ်နဲ့ကျော်ကျော်တို့လည်းအပါအဝင်ပေါ့။

"အမြဲအဲ့လိုပဲလား"
"အေးဟုတ်တယ် လာတိုင်းအဲ့လိုပဲဝတ်ဝတ်လာတာ"
"စဉ်းတော့စဉ်းစားစရာပဲ...လာတာကလည်းညဘက်...အဝတ်အစားကလည်း စောက်ရမ်းဟော့....အနားလည်းအရမ်းကပ်တယ်....မသိမသာဖင်လည်းကုန်းကုန်းပြသေးတယ်"
"အင်း"

မနက်ခင်းရဲ့ လေအေးတစ်ချက် ဝှေ့ကနဲတိုက်သွားတော့ အငွေ့တထောင်းထောင်းထကာ ပူနေတဲ့ ကော်ဖီလေးနဲ့ ထမင်းကြော်လေး‌ အပူလျော့သွားသည်။
ထိုအခါ သူတို့စတင်စားကြလေသည်။

"မင်းနဲ့တစ်ညလောက်ကြမ်းချင်နေတာတော့သေချာတယ်ကွ"
"ဟုတ်ပါ့မလား"
"အေး..မဟုတ်လည်းကွာ..မင်းကဇာတ်လမ်းစလိုက်....အခုတော့မဟုတ်သေးဘူးနော်...နည်းနည်းအချိန်ယူဦး"
"ဇာတ်လမ်းစတယ်ဆိုတာ ရုပ်ရှင်ဇာတ်လမ်းစဖွင့်တာပြောတာလား"
"အေးဟုတ်တယ် ဇာတ်လမ်းဖွင့်ပြလိုက်....မနောက်နဲ့"

ထို့နောက်သူအတည်မေးသည်။

"အေးအေး..ဘယ်လိုစရမှာလဲ"
"လက်ကလေးကိုအရင်ကိုင်..အဲ့တာမှမငြင်းဘူးဆိုဆံပင်လေးကို ဖွဖွလေးဖိသပ်ပေးလိုက်...အဲ့တာမှမငြင်းဘူးဆို"

"လုပ်လို့ရပြီလား"

"အာ...မင်းကိုပါးပါချသွားဦးမယ်"
"ဟ"
"ဆံပင်လေးသပ်ပေးပြီးရင် အနားလေးကိုတဖြည်းဖြည်းတိုးသွားးဒါမှမငြင်းသေးဘူးဆိုရင်တော့"
"အေး"
"အားရပါးရစုပ်နမ်းပစ်လိုက်တော့ကွာ အဲ့ဒီပန်းနုရောင်နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို...စုပ်...အားရပါးရစုပ်ထားး"
"ပြီးတော့ရော"
"ပြီးတော့ အင်္ကျီအောက်ထဲ လက်ကလေးလျှိုပြီးနို့လေးတွေကို ဆုပ်ထားး...ခေါင်းလေးကိုကလိ..အဲ့မှာသူဖီးလ်တက်လာလိမ့်မယ်"

ကျော်ကျော် ပြောတာကိုသူနားထောင်ရတာနဲ့တင် မျက်စိထဲမြင်လာပြီး တစ်ကြောင်းပြီးသွားလောက်သည်။

"နောက်ပိုင်းတော့ သူ့ဟာသူအဆင်ပြေသွားမယ်ကွာ"

စကားစခဏပြတ်သွားပြီးနောက်...ကောင်းမြတ်ကမေးလေသည်။