"မင်းလက်ချက်မှန်းကိုယ်သိတယ်နော် ကိုယ်ပလိန်းကြီးအထိုးခံလိုက်ရတာ....ဒါပေမယ့်မင်းကိုကိုယ်အပြစ်မပြောဘူး....မင်းဆီကပေးထားသမျှပြန်ယူမယ်ဆိုတာလည်းစိတ်တိုတုန်းပြောမိတာ ကိုယ်အခုမင်းကိုလာခေါ်မယ်....မင်းကိုကိုယ်တောင်းပန်မယ်ကွာ..."
ဆိုတဲ့ မျိုးသူရရဲ့ message ကဆုရီရဲ့ဖုန်းထဲကိုဝင်လာသည်။
ဖုန်းက သူမတို့အခန်းထဲမှာဆိုပေမယ့် သူမကတော့ ကောင်းမြတ်ရဲ့အခန်းမှာ မနက်လေးနာရီလောက်ကတည်းက ချစ်ရည်လူးနေသည်။
"အ...အ....ကောင်းမြတ်ရယ်....ဟုတ်တယ်....အဲ့လိုလေး"
"အမ....ကျွန်တော့်အကြောင်းကိုသိပြီမလား"
"အင်း...သိပြီ...အဟင့်..အ....ဟင့်"
မနက်မိုးမလင်းသေးသရွေ့ကို သူတစ်ချီပြီး တစ်ချီ။မမောနိုင်မပန်းနိုင်။
"ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်"
ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တဲ့အခါ လီးကြီးက ဆုရီရဲ့အဖုတ်ထဲတစ်ဆုံးဝင်ဝင်သွားသည်။
"အင့်...အင့်"
"အ....ရှစ်"
"ပလွတ်...ပလွတ်...ပလွတ်"
"ဗြွတ်...ဗြွတ်"
သူဒီလောက်ကြီးကြမ်းလိမ့်မယ်လို့ သူမမထင်ထားခဲ့။အနုအရွလေးတွေနဲ့ မြှားခေါ်ပြီး အခုတော့ အကြမ်းပတမ်းကြီးတွေလုပ်နေလေရဲ့။လူဆိုးကောင်လေး။
"အင့်...အင့်...အား"
"အားး...ရှစ်"
"ပလွတ်....ပလွတ်"
_________________
"သြော်...ငါ့နှယ့်..ဘယ်သူများလဲလို့...လာလာသား အထဲဝင်"
တစ်ခါမှမလာစဖူးရောက်ချလာတဲ့ မျိုးသူရ။
"ဟယ်မျက်နှာကဘာဖြစ်တာလဲသား"
"မျက်နှာကဟိုဟာလေ သူခိုးကျွန်တော့်အိတ်လုပြေးရင်းနဲ့ အပြန်အလှန်ထိုးကြိတ်ကျရင်းဖြစ်တာ"
"ဪ...ပိုက်ဆံအိတ်ပြန်ရလား"
"ဟုတ်အန်တီရပါတယ်...သူကတော့လွတ်သွားတယ်"
"အေးအေး..အန္တရယ်တွေများလိုက်တာ.....တော်ပါသေးရဲ့ဘာမှမဖြစ်သွားတာ...အခုရုံးသွားဖို့လာခေါ်တာလား"
"ဟုတ်တယ်အန်တီရဲ့....ဆုဆုစိတ်ဆိုးနေလို့လေ...ကျွန်တော်လာချော့ရင်းအတူသွားဖို့"
"အမ်မယ်...အေးပါအေးပါ"
"ဟီးဟီး"
ရုံးဝတ်စုံကျကျနနနဲ့ ရောက်လာတော့ လည်းဆုရီရဲ့အမေဧည့်ခံနေရသည်။ထို့နောက် သူမကိုသွားနှိုးမည်ဆိုပြီး သူမအခန်းရှေ့ကိုလာခဲ့သည်။
YOU ARE READING
အိမ်မက်မဟုတ်သောအိမ်မက်
General FictionWarning⚠️အပြာစာပါ⚠️ဇာတ်လမ်းကတော့...တိုက်ခန်းရဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်အခန်းကို မိသားစုတစ်စုပြောင်းလာရာကစပါတယ်။
