လေးပင်နေသောခြေလမ်းများက
ဖြင့်အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့တယ်။
နှစ်ရက်ခြားတစ်ခါလောက်ဆေးရုံကိပြဖြစ်တယ်။ဒီနေ့လည်းပြရဦးမယ်။ညီမလေးကမနက်ဖြန်စေ့စပ်တော့မယ်။ကျန့်ကျန့်လာလုပ်ရမလဲမောင်....။ အတွေးတွေများနေရင်ဆေးရုံကိုထပ်ပြီးရောက်လာပြန်ပြီစစ်စရာရှိတာတွေစစ်ပြီးနောက်ဒေါက်တာကိုနှုတ်ဆက်ပြီးပြန်အထွက်ကျန်းယောင်နဲ့တွေ့တယ်။
"အားကျန့်မင်းနေ့လည်စာစားပြီးပြီလာမစားရသေးရင်ငါနဲ့အတူတူစားရအောင်လေ။"
"ဟမ်းးးးအချိနိကအဲ့လောက်တောင်ကြာသွားပြီလာဒယကြောင့်ငါဗိုက်ဆာနေတာကို၊ဒယဆိုလည်းသွားစားရအောင်လေးမင်းနှစ်ယောက်စာကျွေးမှရမှာနော်။"
"ဟုတ်ပါပြီးသခင်မလေးရှောင်ရယ်။သခင်မလေးကိုရောဟောဒီဗိုက်ထဲကကလေးလေးကိုရောအဝကျွေးပါ့မယ်ဗျာ"
"ဟီးးဟီးးပြီးရောသွားကြရအောင်ငါဗိုက်ဆာနေပြီး"
"အေးပါလာသွားရအောင်"
ရှောင်ကျန့်သည်သူတို့နှစ်ယောက်ကိုလူတစ်ယောက်ကကြည့်နေသည်ဆိုတာကိုတော့မသိသွားရှာပါ။
ညနေ..........
ရှောင်ကျန့်လည်းမျက်နှာ၌အပြုံးပန်ဆင်၍အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့သည်။
အိမ်၏ဧည့်ခန်း၌လူစုံတတ်စုံရှိနေပြီးသူဝင်လာချိန်တွင်အားလုံး၏မျက်လုံးကသူ့ဆီသို့စးစိုက်ကြည့်နေကြသည်။ရှောင်ကျန့်လည်းထိုအကြည့်များကြောင့်
"ပါပါ ဘာဖြစ်လို့ကျန့်ကျန့်ကိုဒီလိုကြည့်နေကြတာလဲကျန့်ကျန့်မျက်နှာမှာတစ်ခုခုပေနေလို့လာဟင်"
"ရှောင်ကျန့်............"
ရှောင်သခင်ကြီးသည်လေသံမာမာဖြင့်ရှောင့်ကျန့်ကိုအော်လိုက်သောကြောင့်အားလုံးကလန့်သွားကြပြီးရှောင်ကျန့်၏ကိုယ်လေးဆိုလန့်လွန်းလို့တုန်တတ်သွားသည်။
"ကိုကလည်းအားကျန့်ကိုအဲ့လောက်မအော်ပါနဲ့ကလေးကမပေါ့မပါးကြီးနဲ့ကို"
"မာမာ..... မာမာဘာပြောလိုက်တာ..မဟုတ်ဘူးးးးမာမာဘယ်လိုသိတာလဲဟင်။"
YOU ARE READING
Silent Love (complete)
Fanfictionအချစ်ကငါ့ကိုနာကျင်စေတယ်မောင်။မောင်ဆိုတဲ့နာမ်စားကိုအရမ်းစွဲလမ်းမိတယ်။အရမ်းချစ်တယ်မောင်။ချစ်လွန်းလို့မောင့်ကိုခွင့်လွှတ်ပါတယ်။
