ဝမ်းရိပေါ်နဲ့ရှောင်ကျန့်လည်း ကျန်းစံအိမ်တော်ရဲ့ဧည့်ခန်းထဲမှာထိုင်ပြီးလူတစ်ယောက်အလညကိုစောင့်နေကြတယ်။ခဏကြာတော့ကားစက်သတ်သံကြားလိုက်ရတယ်။သူတို့စောင့်မျှော်နေတဲ့လူလည်းရောက်လာပြီး။ထိုလူကဘယ်ကိုမှမသွားပဲဧည့်ခန်းထဲကိုတိုက်ရိုက်ဝင်လာပြီး ဝမ်းရိပေါ်နဲ့ရှောင်ကျန့်ရှေ့ကခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
(A/N - ဝမ်းရိပေါ် နဲ့ရှောင်ကျန့်ကအတူတူစာပွဲရဲ့တစ်ဖတ်မှာထိုင်နေတာပါ။အခုရောက်လာတဲ့လူကသူတို့နဲ့ဆန့်ကျင်ဖန်အခြမ်းမှာဝင်ထိုင်တာပါနော်။မရှင်းမှာစိုးလို့ပါ။အခုတော့ပိုရှုပ်သွားကြပြီလားမသိဘူး။😅)
ထိုလူကထိုင်ပြီးနောက် ရှောင်ကျန့်ကစကားစပြောလာတယ်။
"ကျန်းယောင်း ငါပြောစရာရှိလို့ ။ငါ...ငါလေ.....ငါ သားနဲ့သမီးနဲ့အတူတူမောင်နဲ့ ယွဲ့အန်းမြို့ ကိုလိုက်သွားတော့မယ်"
"တကယ်လားရှောင်ကျန့်ရ....မင်းအခုတော့ပြန်တော့မယ်ပေါ့။"
"အေးဟုတ်တယ်။အဲ့ဒါမင်းကိုပြောပြတာငါတို့မနက်ဖြန်သွားကြမှာ"
"ဟုတ်တယ်။ကျန်းသခင်လေး ကျွန်တော့ကိုဒီတစ်ညတော့ဒီအိမ်မှာနေခွင့်ပြုပါအုံး"ဝမ်းရိပေါ်လည်းရှောင်ကျန့်နဲ့ကျန်းယောင်တို့စကားဝိုင်းထဲဝင်ပါလိုက်ပြီး သူဒီညဒီအိမ်မှာနေဖို့ ခွင့်ပါတစ်ခါတည်းတောင်းလာလိုက်တယ်။
"ဟာ....မြို့အုပ်မင်းလိုလူမျိုးကဒီအိမ်မှာနေမှာကိုကျွန်တောကခွင့်မြုစရာလားဗျ။ရပါတယ်နေပါဗျာ....အိမ်ကကောင်မလေးတွေကိုအခန်းနောက်တစ်ခုကိုသန့်ရှင်းရေးလုပ်ထားဖို့ပြောလိုက်ပါ့မယ်။"
"မဟုတ်တာ...ရပါတယ်။ကျွန်တော်ကျန့်ကောနဲ့အတူတူပဲနေလိုက်ပါ့မယ်။ရတယ်မလားကျန့်ကော"
ဝမ်းရိပေါ်လည်းကျန်းယောင်နဲ့စကားပြောပြီးရှောင်ကျန့်ဘက်ကိုလှည့်ပြီးပြောလိုက်တယ်။
ရှောင်ကျန့်ကမျက်နှာလေးရဲပီးခေါင့်ငုံ့ကာ
"ရ...ရပါတယ်...မောင်"
"ကဲ...ဒါဆိုလည်းမြို့အုပ်မင်းတို့လင်လင်နှစ်ယောက်အဆင်ပြောဂင်ပြီးတာပါပဲဗျာ"
YOU ARE READING
Silent Love (complete)
Fanfictionအချစ်ကငါ့ကိုနာကျင်စေတယ်မောင်။မောင်ဆိုတဲ့နာမ်စားကိုအရမ်းစွဲလမ်းမိတယ်။အရမ်းချစ်တယ်မောင်။ချစ်လွန်းလို့မောင့်ကိုခွင့်လွှတ်ပါတယ်။
