Epitome Of Revenge (Scarred Heart Series 1)

27

Kalunos lunos ang sitwasyon ng muli kong lingunin ang aming tahanan. Habang nakikipagsayaw ang ilang hibla ng aking mga buhok sa malakas na hangin ay malinaw ko pa ring naaaninag ang ginagawang paghagulhol ni Blair sa pagitan ng mga braso ni Tita Fiona. Mabilis ang pagpapatakbo ng motorsiklo subalit tila kahit gaano kalayo pa ang marating namin ay hindi magbabago ang intensidad ng pagtibok ng puso ko.

Ang nagngangalit na mata ng aking ama.
Ang pagmamakaawa sa akin ni Blair na tila doon nakadepende ang buhay nya.
Ang dismayadong sulyap ng aking ina.

Malinaw. Napakalinaw paring naglalaro ang mga imahe nila sa aking isipan.

Mahigpit ang ginawa kong pagyakap kay Nathan bago ako pumikit ng mariin tyaka hinayaang kumawala ang sunod sunod na hikbi.

Isang bahagi ng utak ko ang nais akong itakwil dahil sa desisyon na pinili ko. Subalit may kung anong bahagi sa puso ko ang nagpapasalamat na ginawa ko ang bagay na ito.

"Iingatan kita Nami, pangako 'yan" malambot at puno ng lambing na pagkakasabi ni Nathan tyaka marahang hinawakan ang braso kong nakayakap sa kanya

In the middle of the dark road having nothing but streetlights, I managed to capture his gaze at the side mirror. He hold at me tighter as our eyes met. There's sadness in his eyes but it soon fade away as he smile at me forcedly.

"Nagsisisi ka ba?" Nathan asked from behind before he caged me in his arms.

The solemn sound of the night added more warmth on his hug. I let my head fall  on his chest and breathe deeply. Mataman kong tinanaw ang paligid kahit ang tanging makikita lang doon ay ang harapan ng bahay na pinuntahan namin ni Nathan. Ang natitirang tanawin ay nasasakop na ng dilim.

"Hindi ko alam Nathan" I answered honestly

I let my eyes wander more at the darkness. Even though I never managed to see the road clearly I'm sure that we're on some kind of forest. The rocky and muddy road is already a proof. And the noise of of insects and birds are way too loud.

"Trust me, we can make it" Nathan said in deep voice

I faced him and hug him tightly. Mukang nagulat sya sa ginawa ko subalit agad din naman akong niyakap ng mahigpit.

"Sana nga Nathan...sana nga" I said with all my remaining hopes in our relationship

I smiled painfully as we look at each other. He caress my cheeks and plant a soft kiss on my forehead after that.
Mataman kong inobserbahan ang kanyang mga emosyon subalit kahit anong pilit kong basahin ay nananatiling blanko amg ekspresyon na binibigay ng mga mata nya.

Makalipas ang ilang oras ay pareho na kaming nakaramdam ng pagod at naglakad papunta sa higaan.

"I can sleep in the living room if you're not comfortable" suhestiyon nya habang pinapagpag ang kumot.

I bite my lower lip nervously at that. It  never reached my mind when I decided to runaway with him. Basta ang gusto ko lang ay makasama sya at makalayo sa bahay dahil pakiramdam ko ay lahat sila hindi ako naiintindihan. Hindi ko naplano kung paano ba ang set up sa pagtulog o kung paano ba kami makakain, o kung paano ba kami mabubuhay ng kami lang. Nahalukay ang isipan ko ng mapagtanto ang mga iyon dahilan para mapapikit ako ng mariin.

"hmmm?" Nathan cleared his throat

I get back on my senses and look at him too.

"Uh...o-okay lang naman..?" wala sa sariling sagot ko

Sumilay ang mapaglarong ngiti sa mga labi nya matapos kong sabihin iyon. I pout and rolled my eyes as defense.

"Tulog ka na,sa sala nalang ako" anunsyo nya na tila nang aasar pa