Bitmesin Hikayemiz | Christopher Bang Chan

𓆸

❝Karşımdasın ama bak yoksun burda..❞

✿

Minsun'la Jisung birlikte tavukçuya doğru ilerliyorlardı.

Jisung, Minsun'u durdurup bir banka oturttu. Chan'la aynı gruba düştüğünden beri keyifsiz olduğu nereden baksan anlaşılıyordu.

"Biraz konuşmak ister misin ?"

Minsun bir şey demeden kafasını Jisung'un omzuna koydu. Bu hayatta yaşamak onun için neden bu kadar zordu ki ?

Jisung kolunu Minsun'a sardı.

"Kalbim anlamsız bir boşlukta gibi.."

"Sadece zamana bırakmalısın Minsun, böyle hergün kendini yiyemezsin. Kalbin çok kırıldı biliyorum, her gün onu görmek daha da kırıyor bunun da farkındayım ama böyle yaşayamazsın."

"Bunun ben de farkındayım. Sadece bakışlarını yakalıyorum bazen.. hala beni seviyormuş gibi bakıyor. Sonra yine kulağımda o cümle yankılanıyor saçmalama diyorum kendi kendime."

"O bir şey dile getirmediği sürece bilemeyiz ne hissettiğini."

Derin bir sessizlik oldu.

Jisung doğrulup Minsun'u kendine çevirdi.

"Yüzün asık görmek istemiyorum seni, o tatlı kıkırdamalarını özledim. Sincabın hep burda biliyorsun. Dümdüz yaşayalım hayatımızı düşersek birlikte kalkarız hm ?"

Minsun önce günlerdir sakladığı gülümsemesini gün yüzüne çıkardı sonra da arkadaşına kocaman sarıldı.

Tavukçuda mesaileri bittikten sonra okula doğru yol aldılar.

Chan da kulağında kulaklıkla kampüsün bahçesinden girdi. Az ilerde kol kola yürüyen Jisung ve Minsun'u gördü. Görmediği zamanlar da onu çok özlüyordu ama şimdi çok farklıydı. Burnunun dibindeydi resmen. Bu onu fazlasıyla zora sokuyordu.

Hiç buralara geleceğini tahmin etmezdi Chan. Üç yıl öncesine kadar yaşayacağını bile düşünmüyordu. Eğer o zaman bu kadar ileri düşünebilseydi asla Minsun'u bırakmazdı.

Kafasını iki yana salladı düşüncelerinden kurtulmak için. Neyseki Minsun onu görmemişti. Zaten pek karşılaşmakta istemiyordu Chan. Çünkü ona baktığında gözlerindeki acıyı hissediyordu. Ona acı çektirmek istemiyordu.

Ders boyunca önündeki deftere bir şeyler çizmişti. Bu ruh halinden kurtulması zaman alacak gibiydi.

Arkadaşı Felix sessizce kulağına eğilip konuştu.

"Yine çıkarmışsın şu yanından hiç ayırmadığın defteri."

Chan buruk bir tebessüm sundu. Gerçekten bu defteri hiç yanından ayırmıyordu. Derdini, mutluluğunu, içindekileri üç yıl boyunca bu deftere dökmüştü. Yakın bir arkadaş gibiydi onun için bu defter.

Dersin bitmesiyle defteri kapatıp çantasına attı.

"Bir şeyler mi içsek ?"

Felix Chan'a kafa salladı. İkili sınıftan ayrılıp kafeteryaya indi. İçeri girdiklerinde San'la gözleri birleşti. Selam vermek adına başını eğdi Chan aynı şekilde San da başını eğdi.

Chan nedense San'dan negatif enerji alıyordu. İçi ona ısınmamıştı.

İkili kahvelerini alıp boş bir masaya kuruldular.

Az sonra içeri Minsun girdi. Tabi yanında asla dibinden ayrılmayan Sincaba benzeyen çocukta vardı.

Chan'ın bakışları San'a kitlenmişti. Bakışları gerçekten hiç hoşuna gitmiyordu. Tek kaşını kaldırıp izlemeye devam etti.

Felix durumu fark etmiş olacak ki omzuna koydu elini.

"Oğlum çocuğa niye dövecekmişsin gibi bakıyorsun ?"

Chan bakışlarını çekmeden konuştu.

"Hiç !"

"Hiç gibi gözükmüyor pek ama neyse.."

Minsun'un çikolata seçmesini bekleyen Jisung'un öylesine kafeteryada gezen bakışları Chan'ı buldu. Dik dik birine baktığını anlamıştı. Kafasını çevirdiğinde bu kişi Minsun'a bakan San'dan başkası değildi. Kaşlarını havaya kaldırıp bakmaya devam etti.

Chan'ın bu bakışları ona garip gelmişti. Sonra aklına Minsun'un kurduğu cümle geldi.

"Sadece bakışlarını yakalıyorum bazen.. hala beni seviyormuş gibi bakıyor."

Chan gerçekten hala Minsun'u seviyor olabilir miydi ? Kafasını iki yana salladı Jisung. Kendi kendine konuştu.

"Saçmalama Jisung."

Minsun Han'a döndü.

"Bir şey mi dedin hm ?"

"Yok yok demedim."

Minsun çikolatasını aldıktan sonra kafeteryadan çıktılar.

✿

[BÖLÜM SONU]

Lee Felix ✓