Claim You Back (GxG) [Unedited]

Chapter 13: Talk

A/N: Good morning!

Trigger Warning: Depressive Episode Ahead. Might trigger something but I hope will not. Read at your own risks! I warned you!

---

Channary

"R-riri," Sam's sobbing tone alarmed me as I did not felt her approaching me.

Masyado ata akong naka focus sa pag lalaro ng 2048 kaya hindi ko narinig na bumaba na pala siya ng hagdan.

Mag iisang oras din siyang nasa itaas at nandon sa kwartong ipapakita ko sa kanya.

"Sam why are you crying?" Tarantang tanong ko at mabilis tumayo sa couch para lapitan siya.

"C-channary.." I stiffened when she suddenly hugged me the moment I approached her.

"Sshh. Why are you crying?" Pag aalo ko habang nagdadalawang isip kung anong dapat kong gawin. Sa huli, pinili ko nalang haplusin ang ulo ko niya at hinayaan siyang umiyak sa dibdib ko.

"I-i'm sorry. Fuck! I'm sorry, love." Tahimik lang ako habang paulit ulit niyang binabanggit ang salitang sorry.

"It's fine. Hush, Sam." Pag aalo ko dahil palakas ng palakas ang hagulhol niya. Kahit hindi ko sigurado kung bakit siya sorry ng sorry.

Anong nakakaiyak sa mga portrait sketch na niya na ikinabit ko sa buong kwarto na parang mosaic/mural? Pati na sa mga random things na binibili ko basta maalala ko siya.

Kapag namimiss ko kasi siya nakikita ko nalang ang sarili kong hawak ang sketchpad at lapis ko. Hanggang sa hindi ko na namalayan na ilang sketchpad na pala ang napuno ko na puro mukha niya lang ang nakalagay.

Tapos kapag napapadpad ako kung saan saan at nakakakita ng mga bagay na nakakapag paalala sa kanya, binibili ko.

For two years, that was my way of easing the feeling of missing her. Last year lang ako tumigil dahil naapektuhan na din ang mental health ko.

"Sa couch tayo." Bulong ko para sana alisin niya ang kapit niya sakin pero mas lalong humigpit ang yakap niya habang umiiling.

"Sam," Pero parang wala siyang naririnig kaya napabuntong hininga nalang ako bago ipalibot ang kanang braso ko sa balikat niya at walang pasabing binuhat siya na pa-bridal style.

Hindi manlang siya nagulat, bagkus iniyakap pa ang braso sa leeg ko at sinubsob ang mukha doon. Mas lalo ko tuloy naririnig ang pag iyak niya. Ramdam ko din ang pagkabasa ng leeg ko pero hindi ko nalang yon pinansin at naglakad na papuntang couch.

I gently sat at the couch with her sitting on my lap.

Hinayaan ko nalang dahil umiiyak. Hindi ako marunong mag comfort ng umiiyak. Kaya tahimik lang ako dito habang hinahaplos ang likod niya.

"G-gaano katagal mong ginawa yon?" Biglang tanong niya habang nakasubsob pa din sa leeg ko.

Yung pagdadrawing ba ng mukha niya ang tinutukoy niya?

"Two years." I honestly answered. What's the use of lying? Lapagan na ng katotohanan dito.

"T-that long?" I nodded kahit hindi naman niya nakikita.

"W-why'd you stopped?"

"Because I almost died missing you." I felt her leave my neck and then gazed at me with shocked expression.