Ika-labing isang Pahina

27 1 0
                                    

Sa motorsiklong lagi niyang dala-dala,
Nakakakilig na ako ang doo'y angkas niya.
Mapa sa motor, bisikleta o kahit saan pa,
Parang ayaw ko nang sa likod niya'y ako'y mawawala.

___________

I woke up feeling better than earlier. Pakiramdam ko nalang ay gutom ako at gusto kong kumain ng marami.

"You've finally woken up." Huminga ito ng napakalalim.

"Naistorbo ba kita kaninang tinawagan kita?" Hindi ko pa din inaalis ang pagkakasandal ng likod ko sa puno at ng ulo ko sa balikat niya.

"Istorbo ka diyan! Ana, as long as it's you, I will always come running."

"Alam ko." Ngumiti ako tsaka umayos ng upo at hinarap siya. Punong-puno ng kumpyansa.

"What do you mean?" Mahina itong tumawa.

"Clifford, yung ganito kagandang mukha?" Tinuro ko pa ang sarili kong mukha. "Hindi ito nakakaistorbo no! Lahat ng mga nakararanas ng pagkakataong makasama ang ganitong mukha, e pinagpapala." Mayabang kong sabi na ikinatawa ni Clifford.

"Grabe namang pinagpapala 'yan! Kailan ka pa naging santo?" Aniya.

"Hoy!" Tumawa ako sa sinabi nito at ganoon din siya.

"Look at you now; you're fooling around like nothing's wrong with you, as if you just didn't make me worried earlier. I'm glad that you are feeling better now."

"Thank you." I do really appreciate him.

"No worries. I contacted Dra. earlier, by the way; she came to check on you and scolded you for overstraining yourself but also advised me to quit worrying because you are just too exhausted, which made you almost pass out. She also added that she didn't wake you up in advance because you were so comfortable in your sleep." Hinarap ako nito kaya hindi ko mapigilan ang sarili kong titigan siya habang nagsasalita. Sobrang familiar talaga ng itsura niya sa akin. Sobrang kilalang-kilala siya ng katawan ko, ng isip, puso at ng buong pagkatao ko.

Hindi naman sa nagdududa na ako sa kanya pero kahit siya, pakiramdam ko ay alam din niya sa sarili niyang ang bilis naming naging komportable sa isa't-isa na animo'y mahaba na ang aming pinagsamahan.

Tama kaya ang iniisip ko? O baka naman may ganon lang talaga?

"Earth to Kiana Hale Andrada!"

"Oh sorry, I spaced out. What did you say?" Iwinaksi ko na muna yun sa isip ko.

"I said let's eat. I'll take you somewhere." Ngumiti ito sa akin kaya naman katulad niya ay sinuklian ko nalang din iyon ng isang ngiti.

"Tara."

He held me till we got to the parking lot, even though I was feeling better. As I look down at his motorcycle's steering wheel, I'm not sure how I'll feel when I see two helmets hanging there. A black one that is big, and a white one that is smaller than the black one. They are the same; only the color and size are different.

"Is that mine?" I asked excitedly even though we haven't reached his motorcycle yet.

"Of course, who else could it be? Can you still ride in here? You no longer feel unwell?"

"May kaunting panlalambot but I'm feeling good, I swear. Also, I think, kailangan ko ng isuot 'yang bago kong helmet." We both laughed as I emphasized the word "kong."

"Look at this." He handed me the white one and my smile got bigger when I read my name on the back of the helmet. There is a tiny little cursive writing there that says "Kiana".

Pahina ng Pag-ibigTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon