Pagsamo | Montecillio Series #1

Chapter 10

10 : death anniversary | dedicated to Orange_marmalade123

*****

I sigh. Tumingin ako sa mga ulap, madilim ang kalangitan at pakiramdam ko ay sumasamabay ang langit sa aking nararamdaman.

It's our birthday, dapat maging masaya ako?

But how? Papà died after our birthday, at natatakot ako na baka mawala ulit. Kapag tapos ng kaarawan namin.

Naramdam kung may tumabi sa akin, nakangiti sa akin ng malungkot si Adalia.

"Ate, it's been 6 years since papà died. Did you already move-on? " Adalia asked me.

I held her hand. "I don't have plan to move on, baby. Hanggat hindi ko pa nakukuha ang tamang hustisya para kay papà." I smile at her.

"But ate, hindi ka magiging payapa kung puros galit lang pinapairal mo." Adalia advice me.

Ngumiti lamang ako sa kanya ng malungkot.
"I can't easily forgive people who hurt us, baby. The damage they have done to us is not easily to forget. They killed Papa in front of us. Beatrix abused us physically, emotionally, mentally, and spiritually. And now you're asking me to forgive and forget all that shitty that happened to us? " I said, full of bitterness.

"Ate, that's not what i mean." Nakayuko usal nya.

Hinawakan ko ang baba nya at iniangat iyon. "Baby, I'm not mad you okay." Aniya ko at marahang pinisl ang kanyang pisnge.

"Ate, sa tingin mo kung nabubuhay ang mga magulang natin. Ganito ba ang magiging buhay natin?" Makahulugang tanong ni Ada.

"Kung buhay ba sila, magiging malaya ka na at ma-e-enjoy mo kaya ang teenage life mo?" Ada said at kinuha ang kamay ko. Marahan nyang pinisil iyon.

"I'm so proud of you ate. Napaka tapang mo, mananatiling ikaw ang ate ko kahit mabuhay man ako sa susunod kung buhay." Aniya pa.

Pinisil ko ang kanyang pisnge at hinigit ito para yakapin. "Woi! Ano yan, sali rin ako." Sigaw ni Autumn at dinamba kami ng yakap.

Pareho kaming napailing ni Adalia. Sa aming tatlo ay si Autumn ang pinaka makulit, maingay, madaldal. Kaya siguro sya rin yung pinaka maraming kaibigan sa amin. While Adalia is the quite but good at socializing one. And me? Si Eloise lang ata ang kaibigan ko.

Inilabas ko na ang cake na asa likod ko. Inilatag naman ni Autumn ang sapin sa harap ng puntod ng mga magulang namin. Si Adalia naman ang nag ayos ng mga pagkain namin.

     Vito G. Montecillio    | Akemi L. Montecillio
    Birthday: 06/09/1980 | 11/12/1982
    Death: 01/23/2009       | 01/22/2000

"HAPPY BIRTHDAY TOO US!" Pag-kanta ni Autumn. Bahagya ring nanginginig ang kanyang boses. "HA---HAPPY BIRTHDAY, HAPPY BI---BIRTHDAY TOO US!" Autumn sang.

Umubo-ubo pa sya para tanggalin ang bara sa kanyang lalamunan. Mapait akong napangiti. Gusto ko ring maki-iyak, pero alam ko naman sa'kin lang kumukuha ng lakas ang mga kapatid ko.

So i don't have rights to be weak.

"Let's blow our candle." Aniya ko at sabay-sabay naming hinipan ang tatlong kandila.

"Happy 16th birthday." Masayang sabi ko sa kanila.

Hinalikan ko ang kanilang mga noo, at niyakap sila ng mahigpit.

"Look us now, Papà. We're strong, like what we promise to you." I said while my voice is shaking.

Huminga ako ng malalim. "Kumusta na po, kayo dyan ni Mamà? Masaya po ba kayo dyan?  Sana po hindi nyo kami iniwan agad. Kawawa naman po si Ate Amyrah. She can't able to enjoy her life, because of responsibility." Adalia said kaya bumakas sa aking mukha ang gulat.

"Ada." Pag subway ko rito.

"Ate." Sagot nya at bahagyang ngumuso.

Umiling na lamang ako. "Let's happily celebrate our birthday, okay." Aniya ko.

Tumango naman silang dalawa at masayang pinag saluhan ang aming mga handa. Tumikhim ako para kuhain ang kanilang atensyon.

"Hindi ba’t nasabi ko na sainyo na aalis ako kapag tapos ng ating kaarawan?" Pagsisimula ko.

"Ah, yes ate why?" Sagot nilang dalawa.

"Sa makalawa na ang alis ko. Kaya gusto ko sanang sabihan kayo. I want to give you all rights to defend yourselves. Nasa bahay si Beatrix, at dalawang taon akong mawawala. Gusto kong matuto kayo na lumaban. I don't need a weak sister, gusto ko iyong kayang lumaban kahit na mag isa lang sya . Did you get me?" I said.

They nodded to me. "Of course ate, we will do. Okay. Always take of yourself there ate, we will gonna miss you." Autumn said at hinalikan ang aking pisnge.

Ngumiti ako sa kanila. "I will." Masayang aniya ko.

Inalalayan ko silang tumayo. Kaming tatlo lang ang andito sa sementeryo. We want celebrate our last birthday to them.

"Ate, kailan ang alis mo?" Autumn ask me, habang nakahiga kami.

Hinimas ko ang mahabang buhok nya. "Tuesday, tomorrow sainyo lang ako buong araw. Gusto ko kayong makasama sa huling araw ko rito sa pinas." Aniya ko at nilaro ang kanyang buhok.

Naramdam ko itong tumayo mula sa pagkakahiga at umupo ito sa kama. "Para namang mamatay kana ate." Nakangusong sambit nya.

Ginulo ko ang buhok nya. "Gusto ko lang talaga mag laan pa ng oras sainyo." Aniya ko pa.

"Autumn, ikaw ang sumunod sa akin kaya. Gusto ko sanang bantayan mo ang kapatid mo. Alam mo namang may sakit iyang si Adalia." Paalala ko pa sa kanya.

"Aye, Aye Ate—AWW." Angal nya pa dahil piningot ko ang kanyang tenga.

"Wag mo akong pinaglalaruan, Autumn Claudia." Kunwaring pagalit na aniya ko.

"Ate naman eh, napaka seryoso mo." Nakangusong aniya pa nya.

"Shut up. This is serious matter okay. Nasa bahay lang yung mga demonyita. Kaya mag iingat kayo." Aniya ko pa.

"Oo na po, ate." Saad nya.

Napailing na lamang ako. "Matulog kana, maaga pa tayo bukas." Sambit ko at hinalikan ang kanyang noo. Ganon din ang ginawa ko kay Ada. Nauna pa itong natulog sa amin marahil ay napagod kanina.

"Okay ka lang ba?" Eloise ask me.

Ngumiti lang ako sa kanya at niyakap ang sarili ko nang biglang humampas ang malakas na hangin sa akin.

"Sa tuesday na ang alis mo ha. Kaya mo ba ron? Si Sir. Damien lang ang kasama mo ron. Gusto mo bang sumama ako?" Eloise said at kumapit sa braso ko.

"Shunga! Malamang kasama ka talaga ron, personal maid at assistant kaya kita. Alangan namang iwan kita ron." Aniya ko at pabirong binatukan ito.

"Ay hehe, akala ko maiiwan ako rito." Aniya pa nya at napakamot sa kanyang tenga.

"Balak ko rin matapos ang training ko sa london, ay gagawin kitang kanang kamay ko." Aniya ko at sumandal sa pader.

"Huwag na! Okay na ako bilang bestfriend slash katu—

"Shut up." I cut her words.

Naipailing na lamang sya habang tatawa-tawa. "Amyrah Molly Lutheran-Montecillio is the person i've know is have a shortest patience." Aniya pa nya at tinapik-tapik ang balikat ko.