Pagsamo | Montecillio Series #1

Chapter 44

44 : She's alive

*****

Inihanda ko na ang pekeng ngiti ko habang papasok sa bahay nila Vesillius. Good thing wala sya rito, Tita Veronica invited me here because she said, she have very important needed to tell me.

Papasok na sana ako sa garden nila dahil hindi ko mahanap si tita sa sala nila, nang makarinig ako ng usapan-sigawan dahil parang may nag aaway. Because of curiosity lumapit ako ng hindi nila alam.

"She needed to know about this, Akemi! Sa tingin mo ba hindi sya magagalit sayo kapag hindi nya sayo mismo nalaman? For pete's sake, Akemi. Amyrah suffering for almost 21 years. Maawa ka naman sa panganay mo, maawa ka naman sa mga anak mo." I heard Tita Veronica said, halos mapahilamos na sya sa kanyang mukha.

Napahawak ako sa pader dahil pakiramdam ko ay nanghihina ang tuhod ko. Anytime i can breakdown kung wala akong makakapitan.

"She don't need to know this, Ven. Alam mo naman diba, lalo lang syang magagalit kapag nalamaan nya kung paano ako nag hirap sa puder ni Beatrix. Ayoko ng mabuhay na lang ang anak ko sa puros galit." Kalmadong sabi nung Akemi.

I shook my head, hindi pwede. Matagal ng patay si mamà kaya ano bang sinasabi ni Aryan? Is she crazy?

"Don't use my mom's name here, matagal ng patat ang mama ko. Kaya give her at least some respect." I coldly said.

Lumapit ako kat Tita Ven. "I'm here now, anong kailangan mo?" Walang galang na sabi ko.

Tumikhim sya bago mag umpisa. "I know you heard us, but gusto ko sana na pakinggan mo ang sasabihin ng mamà. Then i won't be hidrance or pressure you to accept her again." Tita Ven said.

Lumipat ang tingin ko kay Aryan. "She's not my mom." Madiing usal ko at nagsimula ng mag-lakad.

"A-Anak, si mamà 'to." Basag ang boses na sabi ni Aryan.

My eyebrows rose. "I said, stop using my mom here." Sigaw ko sa kanya.

Napatalon naman sya ron, agad namang nangilid ang luha sa kanyang mata. I feel someone stabbing me ng makita ang lumalandas na luha sa kanyang pisnge.

"Stop shouting at her." Vesillius voice, using he's cold voice.

He stared at me na para bang isa lang akong kakilala nya, wala na ang dati nyang pagmamahal sa kanyang mga mata.

"Stop bullshit me, hindi sya ang mamà ko." Agad na akong tumalikod para mag-lakad.

Aryan stopped me, hawak nya ang braso ko. Habang malamlam na nakatingin sa akin.

"A-anak, listen to me. Please." She said, she's crying but you can easily read her bitch face.

"Make sure that you said is won't waste my time." Pabalang na sagot ko.

She immediately nodded her head.

"Stop being so heartless to your mom." Vesillius said, agad na galit ang nakikita ko sa mata nya.

Natigilan ako ron pero hindi ko pinahalata, pinanatili kong wala akong ekspresyon.

"You can dna me anytime you want, kung gusto mo talaga ng matibay na ebidensya. But believe me or not i'm your mom, at hindi magbabago yon." Panimula nya.

Akmang hahawakan nya ako ng bahagya akong lumayo.

Natigilan sya sa ginawa ko, pero ngumiti lamang sya na para bang naiintindihan nya bakit naging ganon ang reaksyon ko.

"I'm seven months pregnant sainyong magkakapatid when Beatrix came, akala ko kaibigan ko talaga sya. She get my trust, hanggang hinayaan ko syang matulog sa mansyon dahil ang sabi nya ay sinasaktan sya ng asawa nya. Pero nagising ako isang araw tinulak nya ako sa hagdan naging dahilan 'yon para. . . Para mapaanak ako ng maaga at maging pre-mature kayo. Hanggang nagising ako nasa yatch na ako na pagmamay-ari ng papà mo kaya sumama ako dahil baka andoon kayo. But that's a biggest mistake na nagawa ko sa buhay ko. Sumabog ang sinasakyan kong yate, i lost my memories then Damien came on the frame, he took care of me for almost 5 years." Huminto sya, inabutan sya ni Vesillius ng tubig para pakalmahin sya.