CHAPTER 3

41 9 0
                                    

CHAPTER 3

AUTUMN

Seldus used his own car that parked in parking area of school. The family template number of the car has caught my attention as I averted my gaze at the figure of a person inside the driver's seat. But suddenly, I was pulled from my focus on familiar car when Seldus called my name.

Seldus is currently driving now. Kanina niya pa ako tinatanong kung ayos lang ba ako dahil kanina niya pa ako napapansin na parang may kakaiba sa mga kinikilos ko. Kanina ko pa rin sinasagot na ayos lang ako at huwag niya ako isipin at naging resulta ay para kaming sirang plaka na parehas lang ang sinasagot sa isa't-isa.

Muntikan pa kaming masagasaan dahil binatukan ko siya. Kanina pa kasi siya tanong nang tanong at sagot rin ako nang sagot. Para kong tinuktok ang ulo niya para maayos.

"Ayos ka lang ba talaga—"

"Sasapakin kita o magmamaneho ka?" agad kong banta kaya napatahimik siya. Pang-ilang katanungan niya na iyan. Hindi ko binilang pero marami niya ng beses na tinanong ako.

"Hindi ka kasi mukhang ayos kanina pa. Para ka namang CCTV camera sa paligid," sagot niya. I shot him a death glare. Do I really look like a CCTV camera? I'm only observing the familiar things that are familiar to me. I'm still in the midst of reminiscing memories.

I sighed. "Siraulo ka ba? Hindi ako kumain ng tanghalian sa cafeteria, at sa hapon ay pumayag agad ako na pumunta tayo sa kakambal ko."

He took a glance from me. "You should have told me lately."

I gave him a glance. "Papunta na tayo sa kapatid ko kaya hindi na tayo puwedeng bumalik sa kainan. Nalagpasan na natin ang mga kainan," I retorted again.

"Dapat sinabi mo pa rin sa akin," pagmamatigas niya. Kaunti na lang, i-uuntog ko ang ulo niya sa manibela.

"Papunta na tayo sa kapatid ko kaya wala na dapat atrasan." Kanina pa siya, hindi ba siya napapagod?

"Kahit na dapat sinabi mo pa rin sa akin."

Anak ng siraulo.

"Papunta—ano ba!" Hindi ko na napigilang sumigaw dahil sa inis. "Paulit-ulit tayo rito, kumain ka rin ba? Ikaw yata ang hindi maayos dito."

He smiled in dismayed. "Parehas lang tayo na walang kinain," sagot niya at tumama ang palad ko sa noo ko dahil sa sinagot niya sa akin. Kaya naman pala, parehas kaming nalulutang dito dahil wala kaming kinain. Nang-gagaya ba siya? Siya itong may pera, bakit hindi siya kumain?

"Kaya naman pala sirang plaka tayo rito. Bakit hindi ka kumain? You practiced without eating anything?" I asked frustratedly. I'm frustrated because I'm hungry now. May kasabihan ang ang iba na, galitin na ang lasing huwag lang ang gutom. I don't know that it has a point because I'm frustrated now.

"Overtime practice ako, hindi na ako nakakain. Napagalitan ako kanina ng guro dahil sa kalutangan," sagot niya at napatampal na lang ulit ako sa noo ko. He is basketball player so no doubt why he is working hard. He also mentioned that he's been busy these past few days and it was because his basketball practice.

I don't know how to play basketball but I know how to play volleyball. Auvinumn and I, are playing volleyball game since we were kids and we really had enjoyed playing volleyball.

"Bakit pala na-ospital si Auvin?" seryosong tanong ko sa kaniya. Hindi ko pa naitatanong ang bagay tungkol sa kaniya. I bet, he did stupid thing again.

He sighed. "He is comatose for almost a week and main cause is car accident. He is sitting at front seat that time and he was with his friends. They were drunk that night. His friend who was driving the car unfortunately died and only two of them had survived. Your twin was invited to some kind of birthday party and tragically ended."

Time Back To First AutumnWhere stories live. Discover now