CHAPTER 31

30 1 0
                                    

CHAPTER 31

AUTUMN

The autumn leaves began to fall on the ground, the trees started to dance within the cold air. I placed my hand on car window while ignorantly looking at the autumn leaves falling down. This is the feeling of euphoria while watching the leaves to fall.

They're so beautiful. Autumn is really beautiful every month of September. I feel like I have not seen it in ages and I'm glad I travelled back here in first autumn of September. Well, it's good to be back.

"Beautiful isn't it?" Cradience calmly asked while driving. He's gripping the wheel of car and looking directly ahead the way.

"You have wide smile, seems you like autumn a lot," he added that made me feel flattered. Yes, I do like autumn a lot. I didn't notice myself smiling while watching the autumn leaves outside.

Cradience pressed something near at his door beside him, and the window car slides down. Malawak akong napangiti sa kaniya at tumingin sa labas ng bintana. Inilabas ko ang aking kamay at nagbabasakaling makakuha ng dahon na nahuhulog.

"Ang ganda!" I blunted. The happiness crept on my face can't obviously fade because of my awe in leaves falling. Hindi ako magsasawang tignan ang magagandang dahon na dahan-dahang nahuhulog.

Nang mapatingin ako kay Cradience ay isang maliit na ngiti ang pumorma sa kaniyang labi. Halatang hindi marunong ngumiti si Cradience, kaya siguro minsan sa mga litrato niya ay puro seryoso ang mukha niya.

"Yeah, autumn is really beautiful," he genuinely uttered. Natigilan naman ako bigla at hindi makapaniwalang tumingin pabalik.

He raised his one brow to me. "I was pertaining to autumn leaves and not you, Autumn."

I rolled my eyes to him. I'm not thinking that way! Sino naman nagsabi na ako ang tinutukoy niya? Nakakahiya kaya iyon, 'yong sasabihin na maganda ang isang bagay tapos akala mo ikaw ang tinutukoy.

Bwiset, pasalamat na lang siya at nasa maganda ang loob ko.

After several minutes, Cradience parked the car at the side of the road. He plucked out the key from keyhole as he removed the seatbelt from his body. Cradience pushed the door of his car as he went out. Should I go out too?

Hindi ako lumabas mula sa kotse at huminto naman ito sa paglalakad. Bumalik siya sa nakaparada niyang kotse at dumiretso sa kinalalagyan ko. Binuksan nito ang pintuan at kunot-noong tumingin sa akin.

"What? Do you still want me to carry you out?" he sarcastically asked.

"Wala ka namang sinabi na kailangan ko rin lumabas," dahilan ko sa kaniya at napa-iling ang ulo nito.

"Unbelievable, you are not a robot to order around. Get out of my car."

Sige, isaksak niya sa tiyan niya 'yong kotse niya. May oras talaga na grabe ang pagiging arogante niya.

Tatanggalin ko na sana ang seatbelt na nakakabit sa bewang ko pero siya mismo ang gumawa at inalalayan ako nitong bumaba. Marunong din pala siya maging gentleman. Nang makababa ako mula sa sasakyan ay doon ko napagtanto na pinuntahan pala namin ang lote na binili ni Cradience sa halagang dalawang milyon. Mayroong malaking puno sa tabi ng kubong bahay at kulay dilaw at kahel ang mga dahon nito. Napakaganda niyang tignan, sobrang ganda.

Time Back To First AutumnWhere stories live. Discover now