FİNALE SON BİR.
🎠
ve uyarıyorum !?!!?!
red lights dönüyor.
⚠️🔞
rahatsız olacaksanız atlayın, lüüütfeeeen
iyi okumalar 🎠
•••
"Hwang Hyunjin!"
İsmimin söylenilmesiyle alkış sesleri yükselirken adımlarımı hızlandırdım ve kürsüde beni bekleyen profesöre yaklaştım.
"Tebrik ederim Hyunjin, umarım bir gün benim de işimi görürsün."
"Tabii ki hocam."
Diplomamı alıp kısa sarılışına karşılık verdim ve o son isimleri okumaya devam ederken hızlıca önümdeki merdivenlere yöneldim.
Kürsüye yürürken heyecandan farkına varamamıştım fakat şu an onlara ilerlerken ufak bir utanç hissetmiştim.
Takım elbiseli yedi kişi birbirlerinin omuzlarında ismimi bağırırken pek rahat olamıyordum açıkçası.
Mezuniyetinde takım giymesi gereken tek kişi bendim oysaki.
Yanından geçtiğim tanıdıklara başımla selam verip ufak tebrik mesajları sunarken gülerek bana bakan arkadaşlarıma ve sevgilime kesin şunu bakışı atıyordum. Fakat umursandığım söylenemez.
"İnsene lan oradan! Zaten kısasın Changbin, Jisung'u omzuna alınca iyice yok olmuşsun. Bari Jisung görünseydi."
Gülen iki arkadaşımın yüzü anında bozulurken diğerleri de katıldı bana. Bir yandan da ortamın mizah seviyesini yükseltmeme karşı romantik bir şekilde kollarını belime dolayan sevgilim vardı.
Yalnız altını çiziyorum, sevgilim. Seungmin ile ben, sevgilim.
Yüzümdeki gülümseme genişlerken giydiği takıma kaydı gözlerim.
Törene beraber gelmemiştik, dolayısıyla ne giydiklerini bilmiyordum. Diğerlerinin her zamanki makaralarıydı ama sanki yanımdaki beden sadece beni yükseltmek için giymişti takımı.
"Çok güzelsin."
Bunu beklemiyor olacak ki konuşmak için araladığı dudaklarını geri kapatmıştı. Şaşkınlık içinde gözlerini birkaç saniyeliğine ardımda gezdirdi ve sonunda tekrar bana döndüğünde göğsümdeki elini cüppenin kenarına getirerek oraya tutundu.
"Konu bugün ben değilim-"
"Haklısın, konu biziz."
Gözlerindeki şaşkınlığı tekrar yakaladığımda gülerek başını iki yana sallamasını izledim.
"Kapa çeneni Hwang. Konu bugün sensin. Sen ve diploman, mezuniyetin, hediyen."
İki elimi de beline yerleştirip bedenlerimizin yapışmasını sağlarken kalabalığı pek umursamıyordum açıkçası.
Şirket sahibi olmam, soyadımın sorumluluğu hiçbir zaman özel hayatımı gölgelemem adına bir yük olmamıştı benim için, olmayacaktı da.
