Sana Dair

•İncinen Kalpler•

•İncinen Kalpler•
-Bölüm 12-

🎶-Men I Trust- Show Me How (bulut emojisini gördüğünüzde şarkıyı başlatabilirsiniz.)

Asil. Asil? Ne ara gelmişti? Uyanmış mıydı? Kaç saattir buradaydım? Sesini çok özlemişim. Bütün odağımı ona verdim ve sarıldım. İncitmeden sarıldım. Ama incittim. Çünkü yaraları yeniydi ve her halükarda canı acıyacaktı. Geri çekildi ve yüzümü elleri arasına aldı. "O güzel gözlerini görmeyi ne kadar özledim tahmin bile edemezsin." dilim tutulmuştu bildiğin. Konuşamıyordum. Oysa ona bir sürü şey söylemek istiyordum.

"Asıl ben senin gözlerini görmeyi özledim. Kapalı göz kapaklarına bakmak ne kadar zor bir fikrin var mı? Gözlerin kahverengi olabilir ama en güzel kahverengiden. Sen kahverengisi."

"Bunlar yeni mi çıktı? Sen kahverengisi falan."

"Bilmem." dedim ve yanağına uzun bir öpücük kondurdum. "Hadi odaya geri dönüyoruz. Yatağından çıkman yasak olmalı." kırık olmayan koluna girdim ve onunla birlikte yavaş yavaş yürüdüm.

"Rüzgar Hocam neredeydiniz? Daha serumunuz bile bitmemiş. Bir doktor olarak bunun ne kadar zararlı olduğunun bilincindesiniz zaten. Lütfen geri yatın ve serumunuzu almaya devam edin." diye sitem etti, Didem. Didem'i daha yeni tanımıştım. Hastaneye Asil'in yanına geldiğimde görüyordum ama hiç konuşmamıştık. Görünüşe göre tatlı bir kızdı.

"Didem haklı, Asil. Zaten ben senin yanına gelecektim. Ayrıca orada olduğumu nereden biliyordun?"

"Beni bırakıp gitmezdin. O yüzden hastanede bir yerdeydin bende orada olduğunu düşündüm. Başka bir yere gideceğini düşünmedim. Ki zaten doğru düşünmüşüm." dedi. Onu bırakıp gitmeyeceğimi biliyormuş. Yani bana güveniyor. Yüzümde bir gülümseme oldu. "Didem, serumu taktığına göre birkaç dakikalığına çıkar mısın? Özel bir şey konuşacağız da."

"Tabii ki çıkarım. Siz konuşun." dedi ve odadan çıktı. Ne olmuştu şimdi? Asil benimle ne konuşacaktı?

"Asil bir şey mi oldu?"

"Telaşlanacak bir şey yok. Yanıma yatar mısın?" sen böyle sorarsan sevgilim ben canının yanmasını umursamayacak kadar bencil olurum,

Ama sana bunu yapamam. "Canın acır, olmaz."

"Acımaz, gel sen." daha fazla itiraz etmedim ve yatağın bir köşesine kıvrıldım, ona döndüm. "Uyurken dediklerini duydum." demek ki teori doğruymuş. Ama itirafımı duydu.

"Asil-"

"Afrodit, lütfen konuşmama izin ver." dediğinde sustum. "Seni ilk gördüğümde herhangi biri olmadığını düşündüm ve gözlerini görmek için ne kadar yalvardım anlatamam. O orman gözlerin var ya, daha onları görmeden bile öylesine bir gözlerinin olmadığını biliyordum. Sonra seni ikinci gördüğümde, ama ikinci olduğunu bilmiyordum, senin herhangi bir kadın olmadığını biliyordum. Hayatımın önemli bir yerinin parçası olacaktın ve ben bunu hissettim. Sonra bunların hepsini bize kaderin bir cilvesi olarak gördüm. Kaderimizde var biz kader sayesinde birleşmişiz-" Asil bir anda öksürmeye başladı. Doğruldum ve masanın üstündeki suyu açıp ona doğru uzattım. Suyu içti ve birkaç derin nefes aldı.

"Asil bu konuşmaya sonra da devam edebiliriz. Zorlama istiyorsan kendini."

"Şimdi devam edelim." dedi ve devam etti. "İşte kaderimizde var birleşmişiz diyordum. Sonra sen, ben uyurken bana gelip beni hastaneden önce gördüğünü söylüyorsun. Bu benim bütün düşüncelerimi yıktı, kafam allak bullak oldu. Lütfen her şeyi anlatır mısın? Baştan."