Sana Dair

•Ebeveynlikte İlk Adımlar•

Önceki bölüm özet: Afra'yla Eflin, Eflin'in doğumunun hızlanması için bir şeyler deniyorlar. Afra ve Eflin asansörde kalıyor, Eflin'in doğumu başlıyor. Eflin Afra'ya hediye vermek istiyordu. Çocuğunun adını "Defne Afra Alıcı-Çağıran" koyar ve Eflin'leri asansörden kurtarırlar Eflin doğumunu gerçekleştirir.

Bölüm şarkısı "Sad Girl" bölümün sonlarına doğru geçiyor.

•Ebeveynlikte İlk Adımlar•
-Bölüm 31-

Rüzgar'dan*

"Uyudu sanırım?" dedim fısıltıyla. Eflin Defne'nin dibine girdi ve birkaç saniye bekledi. Ne yapmaya çalıştığını anlamaya çalışıyordum. "Uyumuş." dedi ve bana adım adım geldi. Boynuma sarılıp dudaklarıma yapışınca hafifçe kendimden ayırdım Eflin'i.

"Defne'nin önünde yapamayız. Çok stres oluyorum böyle." dedim.

"11 aylık bebek nereden anlasın öpüşmenin ne olduğunu?"

"Aslında sevgilim 11 aylık sayılmıyor daha 1 aylık. Anne karnında kaldığı süreci buna eklemiyoruz."

"Çok saçma sadece." bu konuşma benim açımdan çok uzayabilirdi ama kısa kesmek amacıyla Eflin'i odadan çıkarıp salona doğru ilerlettim.

Dudaklarımı yeniden öperken tişörtünü çıkarmaya başladım. O da benim tişörtümü hızlıca çıkardı. Geri geri giderken Eflin koltuğa düştü. Boynuna doğru uzandığım sırada ağlama sesi duyuldu. "Hayır. Hayır ya!" dedi Eflin isyanla.

Eflin'in üstünden doğrulup hızlıca tişörtümü giydim ve odaya koştum. Defne'yi yavaşça kucağıma aldım ve susturmaya çalıştım.

Eflin yine isyan ederek, "Bebekler neden ağlar ve nedenleri; sıfır sonuç bulundu!" dedi.

"Acıkmış ya da altını kirletmiş olabilir. Aklıma başka bir şey gelmiyor şu an." diyerek fikirde bulundum.

"Birbirimizin yüzüne bakacak vakit bulamaz olduk ve ben gözlerini incelemeyi özledim sevgilim. Seninle film seyretmeyi, market alışverişine gitmeyi, kombin seçmeyi ve arkadaşlarımızla buluşmayı özledim. İnsanlar evliliklerini kurtarmak için nasıl çocuk yapıyor anlamıyorum." Defne'nin kulaklarını kapatıp, "Daha çok evliliği öldürüyor gibi." dedi.

"İnsanlar çocukları çok farklı boyuttaki evlilikleri kurtarmak için kullanıyor."

"Defne büyüse de anlaşabilecek duruma gelsek." diyip benim kucağımdan aldı. Defne'yi kollarıyla sarıp, omzuna yasladı. Defne çok güzel bir kızdı şimdiden. Kahverengi gözleri, turuncu saçları ve inanılmaz minik bir burnu vardı. Eflin gözlerinin benim gözlerimle aynı olduğunu söylüyordu. Öyle sıradan herhangi bir kahve değilmiş benim gözlerimin kahvesiymiş.

Bizi uyutmuyordu, neredeyse konuşmamıza bile izin vermiyordu ama ben gerçekten onu çok seviyordum. Baba olmanın korkutucu hiçbir yanı yokmuş. Ona zarar gelmesinden korkuyorum sadece. Düşmesinden, büyüdüğünde birinin onun kalbini kırmasından, kaza yapmasından ya da bunun gibi şeyler korkutuyor.

"Ev bitti sayılır bu arada. Bahçe de tamamlanmak üzereymiş." dedim Eflin'e fısıltıyla.

"Çok heyecanlıyım!" dedi sessizce. Bir süre sessizlik oluştu ve Eflin, "Asil ben modelliğe geri döneceğim." dedi.

"Bence de dön senin için iyi olabilir." dedim.

"Defne'yi başkasına bırakmak istemiyorum." dediğinde çözüm yolu bulmaya çalıştım. "Hastanede kreş var. Doktorlar çocuklarını oraya bırakıyor, taşınana kadar bu şekilde halledebiliriz. Sonrasını sonra düşünürüz tamam mı sevgilim?" diyip saçlarını okşadım.