De Luna van het eeuwige leven ✔️

8. Goderick

Kwaad slaag ik mijn deur van mijn kantoor dicht na dat we gestoord waren in de gang door mijn lieftallige zuster die natuurlijk haar plaats weer niet kent. Ok, ze noemt me Alpha, al spots ze er meer mee dan dat ze de serieuze uithangt. Het maakt me alleen zo geërgerd dat ze altijd de slechte momenten weet uit te kiezen. Ik wilde juist de vrouw die mijn toekomstige mate zou zijn afwijzen om mijn zinnen voort te kunnen zetten op de taak die me al jaren bezighoudt. De Luna van het eeuwige leven, wist ik, maar iets meer of hoe ze eruit zou zien en dan is er nog die kwestie van de wolf Freya die me blijft achtervolgen. 

Het is alsof Topaz en de wolf Freya samen een perfect parfum maken, al lijkt het me raar dat een wolf en een mens aparte geuren af geven. Nog nooit is dit in de geschiedenis voort gekomen. Zelfs Clay zijn wolf had de vreselijke stank van uitgemaakt kampvuur rond hem hangen, zelfs zijn huid wad zo zwart als as. Nu dat ik al twee nachten amper heb geslapen en Clay steeds meer begint zich op te dringen wordt het me duidelijk dat mijn vermoeidheid me parten begint te spellen. Zeker nu de nacht weet valt en de drang om te veranderen me weer meeneemt naar het bos. Voor ik het weet zit ik met mijn knieën in de modder half mens, half wolf. Tot ik mijn beenderen voort voel breken en het tempo aanneem om sneller naar het meer te gaan om daar deze prachtige wolf Freya terug te ontmoeten.

"Je bent terug", zegt mijn wolf enthousiast als ik dichter stap naar haar toe. Ze is nog steeds met haar snuit gericht op het water of ze steeds naar haar eigen aan het kijken is. "Niet voor lang", zegt ze. Ik spring voor haar en voor het eerst kan ik haar beter bekijken en hoor ik Novak in mijn hoofd schreeuwen om haar te markeren. Kwaad schud ik de stem van Novak weg wat me doet vergeten in wat voor situatie we zitten. Voor ik me kan herpakken voel ik haar weer weglopen en loop ik zoals iedere nacht achter haar aan. 

Al lijkt het wel of ze trager loopt dan dat ze het de dagen ervoor heeft gedaan en voor ze maar uit mijn zicht kan verdwijnen hoor ik haar fluisteren, "vergeet me, vergeet dit." Geschrokken blijf ik staan, waarom zou ze me dit zeggen. We zijn door de godin uitgekozen, waarom zou ze überhaupt willen dat ik haar vergeet. Ik mag inderdaad niet gemarkeerd worden om de Luna van het eeuwige leven te markeren, maar ik zou haar gewoon bij me willen hebben, gewoon voor even. "Goderick, dit is je wolf!" Roepen mijn gedachten in Novak zijn hoofd. Novak is alleen niet overtuigd van mijn zoektocht naar de Luna en wil deze wolf Freya als de zijne. Dat is wat maakt dat ik weer een nacht niet geslapen heb. Weer een nacht van doelloos rondlopen, waardoor te eindigen in de ochtend op de koude modderige grond.

Terug op weg naar het roedel huis ruik ik een bekende geur bij me binnen komen. Wat ik denk die bekend is want voor ik er zeker van kan zijn is die weg. Ik schuif het op de vermoeidheid als ik eindelijk mijn kamer bereik en deze keer wel de slaap kan vatten. Zelfs Leonora krijgt me niet uit het bed, voor niets sta ik op deze ochtend. Wat natuurlijk als Alpha in een groot pack niet kan. Waardoor ik in de middag wakker schrik met twee genezers aan mijn bed. "Wat moet dat!" Roep ik als ik wakker schrik van een koude doek die op mijn voorhoofd wordt gegooid. "Je moet wakker worden voor je onderzoeken", zegt mijn zuster met een geamuseerde lach op haar gezicht. Als ze echt zouden denken dat ik ziek ben, zouden ze me dan echt zo behandelen? 

Nick bekijkt mijn zuster vanuit de andere kant van de kamer kwaad aan, duidelijk niet geamuseerd aan haar lak van bezorgdheid. Of haar overste te behandelen hoe het moet. Waarom hij wilde trouwen met zo een mate is me elke dag een vraag, al zien ze er wel gelukkig uit. Nog een reden waarom een mate een slecht idee is. Ze kunnen je zelfs zo gek van liefde maken dat je hun slechte kanten helemaal vergeet.

Na al die onderzoeken die helemaal geen punt hadden, doordat ik niet eens ziek ben. Waar hun beide maar al te goed weet van hebben, al zie ik haar gniffelen van plezier in de stoel naast Nick. "Wat ga je doen met Clay en zijn vraag?" Vraagt Nick die het wachten naar antwoorden ook beu begint te worden. Niet dat ik het wil uitstellen, nee. Ik kan zelf moeilijk hoogte nemen van Clay. Hij is zoals anders vrij still en teruggetrokken, wat betekent dat hij iets van plan zal zijn. Jammer genoeg kan ik nu nog niets bewijzen. Het enige nieuwe is zijn vrouw die hij eindelijk heeft mee genomen. Ze toont dan wel niet veel van haarzelf. Wat me nog meer tot haar aantrekt. Het enige wat ik me afvraag, is waarom haar nu meepakken? Waarom haar zo verbergen? De vragen maken me nieuwsgierig naar haar. Wat wel is zijn bedoeling zou kunnen zijn. Een dom plan als je me vraagt. Geen enkele vrouw heeft me kunnen veranderen van gedacht en zeker niet zijn vrouw. Als ik wil kan ik iedere vrouw krijgen, waar Clay toch wel weet van moet hebben. Ik heb me al veel te lang in het bos rondgewaard en zoals de prachtige wolf me zei, "ik moet haar vergeten." Dus staat me nog iets te doen. Weer een lange nacht. Een nacht zonder in de kou te liggen. Ik kan haast de bloemenparfum al ruiken en de lust die de wolvinnen op hun huid dragen, laat dit feest beginnen.

Wanneer ik eindelijk klaar ben en mijn kamer uitloop. Zie ik een schim door het kasteel wandelen. Een schim van een lichaam dat ik goed herken. "Je luistert naar me", mompelt de stem van Clay tegen iemand voor hem. "Uwe koning, ik heb geen macht over mijn wolf dat weet u," hoor ik een zachte stem hopeloos fluisteren naar haar meester. Als ik dan me iets dichter plaats zie ik Clay aan de andere kant van de gang staan met zijn rug naar me toe. Topaz is de vrouw die voor hem staat met die kenmerkende rode sjaal over haar haren en hoofd heen. Waarom spreekt ze zo tegen haar eigen man en wat voor gesprek is dit?

"Ik ben je ongehoorzaamheid beu!" Gromt Clay als ik zijn hand omhoog zie gaan naar haar gezicht. Ik laat een stille grom horen als ik me dichter tot hen plaats. Topaz die op haar knieën zit gehurkt met de sjaal gezakt. Waardoor ik een glimp kan opvangen van haar witte gouden haren. Ze is nog prachtiger dan ik had opgevangen al. Wanneer ik hem opnieuw zie uithalen naar haar, neem ik zijn arm in de lucht vast en grom in zijn oor, "blijf van haar af!"