De Luna van het eeuwige leven ✔️

18. Topaz

"Wat bedoel je met Goderick is hier!" Roep ik uit tegen Nefel in shock. Angst overweldigd me. Wat gaan ze met hem doen? Waarom ben ik hierin verzeild geraakt? Met al deze vragen nog steeds in mijn hoofd hoor ik Nefel naar me toe komen. Ze komt achter me staan als ik mijn haar aan het borstelen ben in de spiegel. "Topaz, als je de waarheid verteld, zijn jullie vrij," zegt Nefel in mijn oor. Tuurlijk weet ze de waarheid. Ze is een ziener, ze moest wel gezien hebben wat er aan de hand is. "Dat kan ik niet", zeg ik onvast in een stotter. Er is een simpele reden voor dat dit onmogelijk is om me uit te reden. Clay en zijn vriendin, heks, zijn zo slim geweest om een spreuk uit te spreken op ons tijdens de volle maan.

 Een bindende spreuk die ons zal verdoemen tot in de eeuwigheid. En als je leeft voor altijd is eeuwig heel lang. "Goderick, zal sterven Topaz als je niets doet," zegt Nefel nog steeds in mijn oor als ze de borstel uit mijn hand neemt en mijn haren begint te borstelen. "Misschien is hij beter af dood dan voor eeuwig verdoemd", zeg ik. Ook al wil ik dat niet voor hem, voor ons. "Bespaar me de leugens Topaz. Ik weet dat hij je zielsverwant is," zegt Nefel streng tegen me als ze de borstel terug op de tafel legt. We staan beide tegen over elkaar. Met onze blikken naar elkaar toe en haar handen in de mijn. 

Ze ziet duidelijk mijn pijn, zoals ik haar liefde en trouw aan haar mate zie. Ze weet wat er gebeuren staat, wat iets is dat ik niet kan tegen houden. Nu geeft ze me de keus om de oorlog te stoppen en iedereen te redden of mezelf op te offeren voor iedereen. Ik ben nooit een zelfzuchtig iemand geweest. Liefde was het enige wat ik wilde in mijn lange leven. Liefde die ik nooit zou krijgen ook al winnen de Lycans de oorlog. Ze was eenmaal een ziener en wat ze me liet zien wat zou kunnen gebeuren als ik doorzet, is gewoon te koud en erg dat mijn hart er bijna van stil staat.

Onze handen laten we los, waardoor de beelden en gevoelens stoppen. "Het is jouw keuze Topaz, maar weet dat ik alles ervoor doe om Jorn te redden." Is het laatste wat Nefel zegt voor ze die avond uit mijn kamer stapt. Me achterlatend met een koud en leeg gevoel.

Die nacht lig ik in bed te draaien en te keren terwijl ik denk wat Nefel heeft gezegd voor dat ze weg ging. Als ik Goderick wil redden moet ik Clay verraden. Clay verraden is iets wat niet zonder gevolgen komt, gevolgen die ik niet kan inschatten hoe hoog die zijn. Als ik op mijn klok kijk naast me op het nachtkastje zie ik dat het nog maar drie uur in de nacht is. Zuchtend stap ik uit mijn bed, trek mijn badjas aan en wandel door het kasteel. Tot plots ik een deur zie aan het eind van de beneden verdieping. Stil open ik de deur, waar ik een lichte witte gloed over de muur zie gaan. De gloed van de lampen volgend stap ik de trap op, naar beneden toe.

Trap na trap stap na stap blijf ik de weg volgen tot ik in een gang sta. Een gang die me de kriebels bezorgd. Deze gang is duidelijk niet veel in gebruik en ligt vol met vuil en stof. Behalve een spoor dat ik volg tot ik bij een donkere deur kom. Ik open de deur die wonderbaarlijk niet op slot zit, zoals alle andere deuren. Binnen in de ruimte zie ik een lichte schemering over een lichaam gaan dat op de grond ligt, achter ijzeren baren van tralies. Of deze man een gevangene is. Ik stap dichter om te kijken wie deze man is. 

Het is alsof de man me voelde aankomen als ik een hand voel op de mijn die ik om de bar heb voor steun. Nog steeds gehurkt kijk ik in angst naar de donkere figuur die me vast heeft. Tot mijn neus zijn geur opvangt voor het eerst door de stank door. "Goderick?" Vraag ik bezorgd als ik naar zijn gestalte kijk dat nu op zijn knieën zit. "Topaz?" Vraagt hij me. Met ons handen ineen, probeert Goderick zich op te trekken, wat hem niet echt lukt. "Wat is er gebeurd met je?" Vraag ik bezorgd als hij gehurkt op de grond blijft zitten. "Ze hebben me gevangen genomen en hier opgesloten tot ik mijn straf krijg. 

Al ben ik nog steeds niet zeker waarom ik hier ben," zegt hij zwakker dan dat ik van hem gewoon ben. "Het is allemaal mijn schuld Goderick. Ik heb nooit gewild dat ze je zouden vinden en hier brengen." Goderick kijkt me aan bezorgd of hij niet degene is die gevangen is. "Dat is niet waar, Topaz. Je bent de puurste ziel die ik ooit ben tegen gekomen." Met een traan die van mijn wang afvalt, wrijf ik hem over zijn gezicht dat vol met vuil zit van de grond. "Ik ben hier op opdracht van Clay. Als ik dit niet doe, gaan er gevolgen komen. Hij kan me niet vermoorden, maar er zijn ergere dingen dan de dood, Goderick," zeg ik hem in een hopeloze toon. Wat me doet inzien wat ik moet doen om iedereen te redden. Ik zal pijnlijk genoeg mijn droom opzij moeten zetten en dit om eindelijk een einde aan Clay en zijn macht te maken voordat hij iedereen mee neemt in zijn dood. 

Voor het eerst kan ik iedereen redden aan de verdoemenis van een andermans doen voor de nieuwe claim volgt. Ook al komt de pijn van een verbroken band. Wat iedere keer hartverscheurend is tot het bijna mijn dood wordt, maar deze keer ben ik blij dat mijn liefde zo kan ontsnappen van mijn verdoemenis. Voor het eerst heb ik ren keuze en kan ik doen, wat me te doen valt. Altijd al hielden mijn eigenaren me dicht bij hun of ze hadden een troef voor handen wat me deed doen wat hun wouden. Nu heb ik nog, maar een doel. Goderick redden en zo mijn zielsverwant redden van de dood die hem zou opgelegd worden met de nacht. Nefel heft me laten inzien dat liefde het waard is om zelf onder te lijden.

Stil neem ik afscheid van Goderick als we die avond hand in hand naast elkaar tegen de tralies zitten. Met het geluid van aankomende stappen verplaats ik me in een donkere hoek als ze Goderick meenemen naar de trap. Met pijn moest ik toekijken hoe hij wordt gesleept door twee sterke Lycans naar boven. Dit is het moment, nu moet het gaan gebeuren.