De Luna van het eeuwige leven ✔️

20. Freya

We lopen iets later terug in het dorp dat eens van Novak is geweest, maar nu is afgebrand tot de grond. Ik zie Novak naast me gaat zitten en huilt om de pijn die zijn volk moet gevoeld hebben. Alles is leeg, iedereen die het overleefd heeft, is weg en alle doden zijn opgegaan is as. Het zicht dat me hier heeft afgespeeld zal me voor eeuwig achtervolgen. Novak is gebroken in de pijn die hem hier vasthoudt in de plek die eens vol stond met allemaal kleine huizen, waar nu alleen maar steen van overblijft. Met mijn link met Novak laat ik hem weten dat ik voor altijd bij hem zou blijven. Hij geeft me geen antwoord als hij voort loopt naar wat eens het grote roedel huis was. Met de stappen die onze poten zetten, komen we dichter dan de wolk met nog het smeulende vuur ons gemoed komt. 

Daar is het dan, het grote roedel huis van Novak of terwijl zijn wederhelft Goderick is nu niet meer het grote gebouw met drie verdiepingen wat het eens was. Nu is het voor de helft weg, met de paniek die tegemoet komt van Novak loop ik achter hem het gebouw in. Ik hoor hem door de link roepen, naar overlevende. Vooral een wolf die Yali noemt hoor ik hem roepen. Met pijn in mijn hart voel ik dat dit iemand dicht bij hem.

 We zien twee mensen staan in de eens grote eetzaal, waar nu bedden zijn geplaatst voor de overlevende die geen bed meer hebben door dat hun huis is afgebrand. De twee mensen draaien zich om en ik hoor Novak opgelucht adem halen naast me. Hij legt zich neer en wacht tot de twee mensen ons opmerken. Ik wil Topaz terug de macht geven om wakker te worden diep in me en als mens deze mensen te kunnen helpen, maar het lukt me niet. De vacht die van mijn lichaam zou moeten verdwijnen om Topaz los te laten, blijft op zijn geplaatst. In paniek probeer ik contact te maken met Novak. 

Als ik naar Novak kijk zie ik dat hij zich ook zorgen aan het maken is. De twee personen komen naar ons toe, waar de vrouw een hand op het hoofd legt van de iets grotere wolf naast me Novak en iets mompelt tegen hem. Ik kan niet uitmaken wat. Dan hoor ik hem zeggen in de link, "ik kan niet veranderen." Met een schrik bekijk ik hem voor ik beaam dat me het ook niet lukt. De man komt nu ook naar Novak en probeert ook met hem te linken net als de vrouw aan het doen is. Al de omringende kijken ons aan, maar voelen geen dreiging door dat hun Alpha hier als wolf is. Ook al was hij hier niet en zijn al deze huizen afgebrand, de band met zijn volk blijft sterk als ze allemaal naar hem toe komen en uit respect een hand op zijn hoofd leggen. "Ik zal al onze doden wreken en jullie beschermen nu ik niet langer gevangen ben!" Roept Novak door de link die met heel zijn roedel is gevestigd. 

Iedereen blijft hem hun respect geven, voor ze terug naar hun plaats gaan in de zaal en de vrouw die Novak verteld dat zijn zus is. Probeerde ze nog steeds met hem te communiceren om hem te helpen terug te kunnen veranderen, maar het is hopeloos. De dag gaat voorbij en nog steeds zijn wij twee als wolf hier in hun midden. Met als de avond valt kunnen we niet anders dan buiten gaan liggen. De zaal was al behoorlijk vol en zeker als er dan nog twee wolven bij zouden moeten, zou helemaal niet goed zijn voor het volk. Novak had geen probleem, ermee merkte ik als we samen naar het meer lopen en ons daar neerleggen onder de sterrenhemel die boven ons schijnt.

"Waarom is je geur anders als Topaz", vraagt Novak me als hij zijn neus door mijn vacht laat gaan. "We leven apart van elkaar. Zoals twee zielen in een lichaam. Zoals twee wezens die een lichaam bezitten. Een normale weerwolf controleert zijn wolf die bezit zijn wolf. Topaz is een deel van me, maar bezit me niet. Ik ben haar geschonken door magie, door een vloek die op haar is uitgesproken. Ik ben ooit een wolf geweest die leefde tussen de wilde kolonie." Novak zijn ogen volgen de mijne of hij niet kan geloven dat dit echt is. Het is een pijnlijk verhaal waar ik niet graag aan herinnerd word, maar het is een waarheid die ik toch onder ogen zou moeten komen. Jaren kunnen wel gepasseerd zijn, al doet het nog steeds pijn alsof het gisteren was.

"De moeder van Topaz heeft me bij haar opgesloten voor bescherming tot haar. Ik was op de verkeerde plaats op het verkeerde moment. Van dat moment ben ik bij haar geweest," ga ik voort met mijn verhaal hoe Topaz en ik samen zijn verbonden. "Waar is Topaz nu?" Vraagt Novak, ook al weet ik dat deze vraag oorspronkelijk van Goderick komt. Waar is Topaz, is geen moeilijke vraag, al is het voor ons een pijnlijke waarheid waar niemand achter mag komen. Als iemand erachter komt dat we ons veranderen door een steen die heel subtiel op ons lichaam is geplaatst, zou het kunnen dat iemand ons uiteen trekt en ik verloren raak in iemands anders zijn handen. Met angst denk ik eerst na voor ik mijn ziel en ons geheim, zeg tegen hem. "Ik ga je niets doen", zegt Novak in zijn stem tegen me. 

Beide hebben dezelfde stem, al is die van Novak juist iets sterker, waardoor ik me warm begin te voelen vanbinnen. Vanbinnen weet ik dat hij gelijk heeft. Dat hij me niets zou doen, maar de angst voor Topaz blijft over wat Goderick met haar zou willen doen. Ze blijft een magische vrouw die vele mannen kan geven wat ze willen. Eeuwige leven, net zoals ze mij al geeft voor zolang we aan elkaar al hangen. Wat nu toch al wel meer dan 500 jaar moet zijn. "Nu nog niet", zeg ik tegen Novak als ik me terug tegen hem aanleg en mijn ogen sluit.