STARS IN THE NIGHT SKY (Model Series #2)

27

HAPPY 1ST ANNIVERSARY STARS IN THE NIGHT SKY!

Ano bang nangyayari? Ano raw? Anong sabi niya? Bakit hindi ko naintindihan? Italian 'yon e!

Hindi pa rin ako makagalaw, bakit niya ako niyayakap? At bakit niya ako hinalikan?! Ano?! Kami na ba?

"A-ah...Cold..." hindi ko alam ang sasabihin ko, basta nakatayo lang kami pareho at walang imik, nakayakap siya saakin at ako naman hindi ko alam kung yayakapin ko ba siya pabalik o hindi.

He stop hugging me and face me while holding both of my shoulders.

Tinititigan ko siya, para siyang wala sa sarili...para siyang pagod sa hindi ko malamang kadahilanan...pagod sa ibang bagay hindi lang sa Ace Bander kundi sa isa pang bagay na hindi ko alam kung ano.

Nakatulala lang siya sa sahig at parang nag iisip ng malalim na sa sobrang tagal hindi ko alam kung ilang minuto na ang lumipas.

"Cold?" tawag ko sakanya, "Ice cube? Ayus ka lang?" mukhang doon lang siya natauhan. 

"Ha?" 

Napakunot noo ako, ano bang iniisip niya? "Ayos ka lang ba? Para kang wala sa sarili mo,"

"Uhm, Sam about what happened earlier-"

I cut him off, i know...i know Cold you do not have to tell it to me face to face. Napangiti ako pero sa loob non tinatago ang sakit, sakit na parang 'yung nangyari lang kanina ay hindi nangyari.

"I know," huminga ako ng malalim at iniwas ang tingin sakanya saka napabuntong hininga, "Let's just pretend that that did not happened, right?" pagsabi ko sa plano niyang sabihin habang nililibot ko ang paningin ko sa paligid.

It took him a minute before answering, "Y-yeah..let's pretend that that did not happened," napatingin ako sakanya at tumango siya. "Nothing happened," he clearly said, it was like that word was for him not for me but i cannot help myself getting hurt.

I was and still assuming things e? Sabi ko na nga ba na ganito ang kahahantungan but that wasn't really expected...the kiss, the hugs, his words...especially his emotions that i know from that moment was real but...but maybe nadala lang siya sa bugso ng damdamin niya diba? I know from the very start...from the very beginning he will never like me back.

He will...never.

"I'll take you home," 

Tumango ako at hindi na nagsalita, napatingin ako sa bulaklak nang hindi na siya nakatingin saakin.

I guess, he will just let this flower withered here ha? Napangiti ako ng tipid, of course he will not accept it! Kelan ba niya tinanggap ang mga regalong binigay ko sakanya? Never.

Mukhang hindi pa nga ako nadadala sa mga nangyari...sa mga sakit na naranasan ko sakanya...tanga pa rin ako.

Ang ganda ko namang tanga.

Sa byahe, pareho kaming walang imik...ni music ay wala, nakatingin lang siya sa daan at seryosong nagmamaneho habang ako naman tumingin nalang sa labas at nag iisip ng malalim.

What now?

Why the will did he do that? Bakit niya ginawa 'yon kung hindi niya naman kayang panindigan? Tangina, umasa ako e!

Umasa ako! Umasa akong...umasa akong akala ko meron na...akala ko, ako na...hindi pa rin pala.

Hindi ko na siya hinayaang buksan ang pinto ng sasakyan para saakin, kusa na akong lumabas nang itigil na niya ang sasakyan at nasa labas na kami ng gate. "Drive safety," bilin ko sakanya habang hindi siya nililingon...basta nalang akong bumaba at sinarado ang pintuan at naglakad na papasok sa mansion, the guard immediately recognized me and he opened the gate for me.