BERDEL

10. bölüm

Neler olduğunu idrak edememiş sadece titriyordum. Ne demişti o ? Bebeğim ölmüş. Bir daha çocuğum olamayacakmış. Bu çok ağır. Bunu ben nasıl kabulleneyim? Belkide herşey kötüye giderken bir bebek beni hayata döndürecekti. Onunda olması artık imkansız olmuştu.

" Çıkın odamdan ." Dedim şuan tek istediğim hepsinin gitmesiydi. Annem konuşmaya başladı. " Kızım-"
"SİZE ÇIKIN DEDİM. DEFOLUN ODADAN."  Bu sözümün üstüne hepsi çıktı. İyi değildim. Gözyaşlarım akarken ellerim karnıma gitti. O artık yoktu daha onu sevmemiştimki ben. Azad beni ben bu bebeği büyüteyim diye bıraktı. Ailem olsun bir hayat kurayım diye ama şimdi bütün mutlu olma haklarım elimden alındı. Doktorların verdiği sakinleştiriciyle uyuya kaldım.

Ertesi gün hastanede kalmak istemediğimi beni bir an önce çıkarmalarını söyledim. Öyle yada böyle bir şekilde çıktım hastaneden artık ölsem de kaybedecek birşeyim kalmamıştı. Zaten daha ne olabilirdi? Başıma gelmeyen daha ne kalmıştı? Annemlerin istemesiyle Mardin'e gidecekti. Berzan en başında karşı çıksada Havva hanım onunla konuşmuş bir şekilde ikna etmişti. Herşey o pislik şerefsiz oğlu yüzünden oldu. Tabi benim o harika ikizimide unutmayalım ve tabi canım anne babam . Ha birde çok yakın arkadaşım pelin(!)

Yol boyunca hiç konuşmadım hatta onlarla hastaneden çıktığımdan beri hiç konuşmadım. Kimsenin yüzüne bile bakmadım. Arabaya bindiğimiz de deniz arabayı kullanıyordu. Ben annem ve pelin arkada oturuyorduk Beyza hanım da arkadaki arabayla geliyordu. Onu bırakmak istememiştim. Ama annemin zorlarıyla binmek zorunda kalmıştım. Arabada ölüm sessizliği devamını sürerken Pelin nin bir anda çığlık atmasıyla sıçradım. Noluyor amk?
Deniz konuşmaya başladı. " Pelin noluyor ne bağırıyorsun ? " Dedi . Harbiden me bağırıyorsun pelin bok mu var .
" Aşkım tekme attı bebeğimiz ay inanmıyorum çok heyecanlandım bir an"

" Oğlum benim hareketli tabi durmuyor bana çekmiş heralde." Dedi.

Gözlerimin dolduğunu hissettim. Belki kıskanmaya hakkım yoktu ama ayıp tı bu yaptıkları. Ben daha yeni bebeğimi kaybetmiştim. Belkide ben haksızdım. Bilmiyorum. Eğer yaşasaydı benim bebeğimde tekme atabilir miydi? O kadar hareketli olur muydu? Burnumu çektim. Bu arabada daha fazla durmak istemiyordum. Bu şekilde hem ben onları üzerdim. Bana kalsa üzülsünler ama onlardan değilim işte asla bu aileden olamıyorum. Benim acıma maximum 2 gün ortak oldular. Tamam zorunda değiller ama ailemdi sonuçta. Yani ben hala öyle sanıyormuşum.  Derin bir nefes alıp konuşmaya başladım. Tabi onlar bu sırada gülüşüyordular. " Sağa çek deniz annemin yanına gitmek istiyorum" dedim niye anne dedim bir fikrim yok sanırım ona o gözle bakıyordum artık. Sonra bir ses duydum.

" Senin annen burda! Sende sür oğlum devam et." Dedi babam. Güya babam. Sinirledim benim annem burda gülüyor ben acı içindeyim umrunda bile değilim.

" Sana sağa çek dedim deniz benim annem arkadaki arabada hadi!" Sinirlerimle oynamak için cidden bugün mü buldular.

" Sana hiçbiryere gitmiyorsun dedim."

" Yoksa naparsın bana hah çok korktum döver misin acaba? Aaaa ama kusura bakma baba maalesef kocam ve düşmanları saolsun. Moratılacak yerim kalmadı başka sefere artık!" Dedim sinirlerimle oynuyordu . Beni mutsuz etmek için elinde geleni yapıyordu. Yeter amk oyuncak mıyım ben ? Ben böyle konuşunca sustu. Bunu fırsat bilip denize arabayı durdurmasını yoksa atlayacağımı söyledim. Mecburen durdu. Biz durunca arkadaki arabalarda durdu. Bu yüzden rahatlıkla arabadan inebilirdim. Ama bir sorun vardı. Ben yürüyemiyordum. Ayaklarım daki çiziklerden dolayı. Korumalardan birini yanımıza gelince konuşmaya başladım.

" Beni arkadaki arabaya götürür müsün?" Dedim . Olumlu anlamda başını sallayınca kapımı açtı tam beni alacakken denizin sesini duydum. Koruma kapının önünden çekildi. Ve önüme deniz geçti.