BERDEL

23. bölüm

Ceyda Koroğlu...

Yalnızlığa gömüldüm. Hiç olmadığı kadar hemde. Ona bir anne olamamıştım! Hemde hiç! Oysa ki söz vermiştim kendime. Ona ihanetin gözüyle bakmayacaktım! Ama başaramadım! Karşımda yaşlı gözlerle duran Fevziye baktım. Hepsi ikisi yüzündendi! Beni ablamla aldatmasaydı bütün bunlar olmayacaktı!

Ona dönüp baktım! 

" Bütün bu olanlar senin suçun biliyorsun dimi?" Dedim. Gözyaşlarım firar ederken.
Fevzi bana baktı uzunca daha sonra konuştu.

" Madem biliyordun? Niye kabul ettin aldatılmayı! Neden? Neden bunu hepimize yaptın!?" Diye sordu. Neden mi yaptım acaba neden ya?

" Çünkü hamileydim! Çocuğumun babasız büyümesine göz yummak istemedim! Ailesi paramparça olsun istemedim! Sen bana aşıktın AMA ABLAMLA BANA İHANET ETTİN FEVZİ! SENİ HİÇ AFFETMEDİM AMA İKİ TANE BEBEĞİ ORTADA BIRAKAMADIM! YAPAMADIM! İKİNİZİNDE EN BÜYÜK İHANETİNE RAĞMEN SUSTUM! ABLAM OLACAK O KADINDA BANA SON KAZIĞINI ATTI ZATEN!" Dedim bağırarak. Ağlıyordum. Çünkü yılların birikmişini içimde tutuyordum. Bazen hep bu sırla öleceğimi düşünüyordum! Ama yanılıyormuşum.

Derin bir sessizlik olurken fevzinin ağzından duyduklarımla belkide yılların tokadını yüzüme yedim.

" Ben sana hiç bir zaman aşık olmadım Ceyda. Ben Leylayı seviyordum. Seninle olmaması gereken bir gece oldu ve sonunda deniz oldu. Ben aileme sahip çıkmak zorundaydım. Bu yüzden sana seni seviyorum dedim ki Leyla daha fazla üzülmesin! Ben ona aşıktım Ceyda. Sen benim için çocuklarımın annesiydin sadece. Leyla bana gelip bir kızımız olduğunu fakat aldırdığını söyledi. Keşke yıllar önce herşeyi söyleseydin. Bildiğini. Sen seni aldattım sandın ama ben aslında Leylayı aldatmıştım. Çünkü ben ona aşığım! Bu hiçbir zaman değişmedi." Dedi ve sustu.

Dedikleri beynimin içinde dönüyordu. Ne demek sevmedim! Gözyaşlarım hızını arttırırken hızla göğsüne vurup iteledim!

" Ne demek sevmedim! NE DEMEK HİÇ SEVMEDİM! NE DEMEK ABLANA AŞIKTIM! FEVZİ NE DİYORSUN SEN! SEN GELDİN YANIMA! SENİ SEVİYORUM DEDİN! BU BEBEĞİ BERABER BÜYÜTELİM DEDİN! EVLENELİM DEDİN! FEVZİ SEN GELDİN YANIMA! BU BEBEĞİ İSTİYORUM DEDİN FEVZİ! NE DİYORSUN SEN ! " bağırışlarım artıyordu. Ne diyordu Fevzi! Yalandı. Bu kadar olamazdı. Bana bunu yapmış olamazdı.
Kollarımı tuttu. Beni sakinleştirmeye çalışıyordu ama ben hiç sakinleşecek gibi değildim.

" C-ceyda... Ablan bebeğini aldırdığını söyledi. Sonra sen hamile olduğunu söyledin. Bir çocuğumun daha öldüğünü göze alamazdım. Leyla ile kızım ölünce senden olan kızıma hiç bakmadım çünkü; benim babalık yapmak istediğim kızım ölmüştü. Ben sevdiğim kadını ve kızımı seninle aldatmıştım! Ama bir çocuğumun daha ölümüne göz yummak istemedim. Sonra Leyla öldü! Ama benim iki çocuğum olmuştu!" Dedi. Ama susmadı. Dedikleri beni daha çok yıkarken konuşmasına devam etti.

" C-ceyda ben o cafe ye geldiğim ilk günden beri ablana aşıktım-" lafını kesen ben oldum. Çünkü duymak istemiyordum. Bütün bunları duymak istemiyordum. Ben herşeyimi bırakıp gelmiştim. Ruhumu bırakmıştım. Ben doğduğum şehri bıraktım. Ben ablamı gömüp onun yanına gelmiştim. İHANETLERİNE GÖZ YUMMUŞTUM. iki bebeği de kardeş yapıp gelmiştim.

" DUYMAK İSTEMİYORUM SUS LÜTFEN! FEVZİ BEN SENİN İKİ ÇOCUĞUNU DA BÜYÜTTÜM! SEN BANA GELDİN! SENİ SEVİYORUM DEDİN! ŞİMDİ BANA BÖYLE BİR AÇIKLAMA YAPAMAZSIN SUS!" dedim ağlayarak. Bunları haketmiyordum! Ben hiç birini haketmemiştim. Ben bu kadar ağır bir ihaneti haketmemiştim. Ben kandırmayı hiç haketmedim! Ben karnımda bebeğimle hastane kapısında kucağıma ablamla kocamın bebeğini almayı haketmedim.