BERDEL

15. bölüm

Hayatı veren Allah'tır. Kulun canını alan azrail. Lakin şimdi ben bir azrail olacağım. Belkide hayatımda ki ikinci Leyla'yı vuracağım. Ama buna mecburum.

Derin'in ağzından...

Kerim'in evinde yatakta bir o tarafa bir bu tarafa dönmekten sıkılmış ve salona geçmiştim tekrardan.
Hayatımın belkide en iyi dönemin de bunları yaşamaktan sıkılmıştım. Yaşıtlarım ilerde kendi çocuklarına anılarını anlatırken benim anlatabilecek hiçbir şeyim yoktu. Ne diyecektim ilerdeki çocuğuma ben şöyle dövüldüm. Böyle kovuldum mu? Benim çocuğum-

Kendi kendime düşünürken bir anda düşünmeyi kestim ve duraksadım. Çocuğum diyordum ama benim çocuğum mu olacaktı? Kime ne anlatacaktım. Yapayalnız geberip gidecektim işte.

Gözlerimden yaşlar akıp giderken tek düşündüğüm yalnız olacağımdı. Hayatımın her gününde yalnız olacağımdı .

İçeriye kerim girerken hemen gözyaşlarımı sildim. Bana baktı ve karşıma oturdu. Onunla yüzyüze gelmek istemiyordum. O yüzden kafamı başka yere çevirdim. Onun da verdiği derin nefes sesini duydum. Yaklaşık beş dakika öyle oturduktan sonra kerim in sesini duydum.

" Kafanı çevirmene gerek yok. Bu senin suçun değildi." Dedi duyduklarımla kafamı ona çevirdim. Gözlerini gözlerime kenetlemiş bakıyordu. Bişeyleri anlamak istercesine bakıyordu. Güçlükle konuştum.

" Bu zaten benim suçum değil. Kötü hissetmiyorum. Hatta artık en fazla ölürüm gözüyle bakıyorum çünkü kaybedecek hiçbir şeyim kalmadı." Dedim kafası anladım dercesine salladı daha sonra konuşmaya devam etti.

" Sana bunu kim yaptıysa emin ol bulacağım ama önce senin buralardan gitmen gerekiyor çünkü deniz ve baban her an gelebilir." Dedi. Gelsinlerdi ne yapacaktı ki öldürecek miydi bundan mı korkacaktım.

" Kerim bunlardan artık korkmuyorum sen beni en son nasıl gördün bilmiyorum ama insanı yaşadığı şeyler değiştirir. Ve ben çok değiştim."

" Sen ne kadar değişmiş olursan ol. Ben seni hala 17 yaşındaki derin olarak görüyorum. Kalbin hala aynı." Dedi. Bana yardım etmek istiyordu çünkü beni seviyordu!

Ama ben yaşamayı yada mutlu olmayı hakedecek bir insan değildim ve şu saatten sonra mutlu olamazdım. Ve kerim benim gibi birisiyle mutlu olamazdı.

" Kerim beni seviyor musun?" Diye sordum bir anda . Bugün belkide benim son günümdü ki büyük ihtimalle babam birazdan kerim in dediği gibi buraya damlardı. Ne acı değil mi hiçbir suçun olmadığı halde ölmek. Yada öleceğini bilmek.

İnsan öleceğini bildiği zaman mı daha çok acı çeker yoksa. Ölüm ayağına geldiği zaman mı?

Kerim gözleri anında beni buldu. Şu durumda sorduğum soru hakkında ne kadar ciddiyim diye yüzümü inceliyordu fakat ben gayet ciddiydim. Bunu anladıktan sonra boğazını temizledi ve konuşmaya başladı.

" Seni 17 yaşından beri seviyorum derin." Bu dedikleri bana hafif bir tebessüm etti. Uzun zamandır sevildiğimi duymamıştım.  Ve insan ister istemez gülüyordu. Sonra konuşmaya başladım.

" Kerim bak ben bugün büyük ihtimalle öleceğim bizim buraları bilirsin genel olarak bu tür olayların sonu hep aynıdır. Babamdan kaçmıyorum ama madem öleceğim akşama kadar vaktim var bence değil mi?" Diye sordum .

Gözleri beni buldu yapma dercesine bakıyordu ama gerçekler her zaman acıtır dı. Ona bakıp tebessüm ettim. Belkide herşey buraya kadardı. Sonra kerim konuşmaya başladı.

" Hayır böyle bitmemeli derin. Yurtdışına götüreyim. Adını değiştirelim kaçıralım seni ama sen bu kadar haketmiyorsun. Ne dersen nasıl istersen yaparız. İstiyorsan şimdi çıkalım havaalanına gidelim. Hangi ülke olursa farketmez yeter ki sana bişey olmasın!"