Błędne ognie

Rozdział siódmy

– Wszyscy macie takie włosy?

Saranel patrzyła, jak Avishari próbuje okiełznać długie do kolan, popielate fale. Wczoraj wypłynęli z Kirhas w zaplanowany na dwa dni rejs do stolicy. Małomówna Arashi od razu zaszyła się pod pokładem, ale Saranel nie dała jej zaznać spokoju.

– Tak, szare albo srebrne. Nie słyszałaś o tym? – odparła dziewczyna w mowie kupców.

– Słyszałam. Zastanawiam się tylko czy w tym samym... odcieniu?

– Nie. U nas, Kupców są ciemniejsze, niż u Rybaków. Oczywiście każdy może mieć trochę inne.

Perłowy grzebień śmigał w jej dłoni, jakby rozczesywała wełnę parathów. Kiedy skończyła rozczesywanie, zaczęła splatać długi warkocz.

– Byłaś kiedyś w Morhandzie?

– Tak – powiedziała Avishari z lekką irytacją – Ojciec zabrał mnie na pokład, gdy kupował tam tkaniny dla klientów. Potrzebował kobiecego oka, a matka nie mogła zostawić gospody.

– Twój ojciec też handluje tkaninami?

– Wszystkim – odparła krótko. Wiedziała już chyba jednak, że tak szybko nie pozbędzie się spragnionej rozmów Saranel. Nie po tym, jak znalazł się temat, który mógł je łączyć.

– To świetnie. Ja też czasem sprzedawałam różne towary w sklepie ojca, ale tkaniny były moim ulubionym...

– Ja nie sprzedaję. Ja czasem tylko wybieram. Tu wypada, żeby kupiec miał przynajmniej kilku podwładnych do mniej lub bardziej czasochłonnych prac.

– Rozumiem – odparła dziewczyna, ganiąc się w myślach za kolejną gafę – U nas tradycja nakazuje inaczej. Ale jakie to były tkaniny? Takie na ubrania? Obicia? Zasłony?

Dziewczyna westchnęła, nie kryjąc już zdenerwowania.

– Ty naprawdę musisz wiedzieć wszystko?

– No...

– Tak, na ubrania, obicia, zasłony, hamaki, śliniaki i chustki do smarkania nosa. A teraz wyjdź, proszę. Chcę się przebrać.

– Dobrze – odparła niechętnie dziewczyna. Wiedziała, że teraz będzie musiała wytrzymać chwilę ciszy, sama ze wspomnieniem, które tak bardzo chciała zagłuszyć.

– Tobie też radzę zrewidować garderobę – mówiła dalej Avishari, zwijając długi warkocz w ciasny kok, przez co jej włosy nie wydawały się już aż tak imponujące, ale za to były chronione przed splątaniem przez morski wiatr – Wiele rzeczy będziesz musiała odłożyć, gdy zamieszkamy w pałacu w Morhandzie.

– My... co?!

– Ojciec nic ci nie mówił?

– Nie...

– Mój ojciec załatwił nam miejsce na dworze siostry cesarzowej, Aharali. Przed kilkoma miesiącami zwolniła dwie dwórki, więc była gotowa nas przyjąć. Naprawdę nic o tym nie wiesz?

– Może... może ojciec chciał mi zrobić niespodziankę. Nie wiem...

Raczej chciał, żebym od razu nie uciekła.

– Ups, więc chyba ją popsułam – odparła dziewczyna, zanurzając ręce w misce z wodą. Saranel zauważyła, że są lekko pobrudzone, jakby przed chwilą dotknęły popiołu. Poszukała wzrokiem grzebienia, ale ten gdzieś zniknął.

Coś mi się przywidziało – pomyślała – Przecież nie ma chyba aż tak brudnych włosów.

Nie miała zresztą czasu zastanawiać się nad tak błahą sprawą. Wizja służenia Ares'arahi była zbyt przerażająca.