အချစ်တွေအမုန်းတွေရဲ့ အလွန်.....

အခန်း (၂၈)

ဒေါက်....ဒေါက်

ဒီအချိန်ကြီးဘယ်သူများပါလိမ့် အကုန်လုံးအလုပ်သွားနေကြမယ့်အချိန်ဆိုတော့ ဘယ်သူများလာတာလဲဆိုပီး တာရာ လွှဲလက်စ အဝတ်ပုခတ်လေးကို အသာထိန်းပီး တံခါးသွားဖွင့်ကြည့်လိုက်​တော့.......

ဟင်.....ဒါ ဒါ ဟိုလူ့အမေ....တခါပဲမြင်ဖူးပေမယ့် သူမကို သေချာစွာမှတ်မိသည်။ မမြင်တာ နှစ်ချီပီးကြာပေမယ့် လှပမှု ကျက်သရေရှိမှုကတော့ အရင်တိုင်းပင်။ တာရာ ကြောင်အမ်းကာ ရပ်နေတုံး နှစ်လိုဖွယ်အပြုံးကိုပြုံးကာ သူမကို စတင်နှုတ်ဆက်လေတော့

"ဘာကိစ္စရှိလို့လဲမသိဘူးရှင့်....."

"အန်တီအထဲအရင်ဝင်လို့ရမလားသမီး"

"အော် ဟုတ်...."

ခါတိုင်းဆို ဒေါ်နန်းဒေဝီတယောက် နောက်လိုက်ဝန်ထမ်းတွေနဲ့သာ အပြင်ထွက်ပေမယ့် ဒီတခါတော့ အကုန်လုံးကို အောက်ကပဲစောင့်နေဖို့မှာပီး လက်ထဲက အထုတ်များမနိုင်မနင်းဆွဲကာ အပေါ်ဆုံးထပ်အထိသူမဘာသာပဲတက်ခဲ့သည်။
မြေးလေးဆိုသော ကလေးလေးကို တွေ့ချင်စိတ်ကပဲဆောင်သလားမသိ တက်လေ့တက်ထမရှိတဲ့ ၆ လွှာထိရောက်တာကိုပင် မောရကောင်းမှန်းမသိခဲ့။ တံခါးလာဖွင့်တဲ့ မိန်းကလေးကိုမြင်မှ ခုနက မမောတဲ့စိတ်တွေစတင်မောလာတော့သည်။ ပြောရင် ရင်မောသည်ပေါ့။ ကလေးသေးသေးလေးနှင့် အလုပ်ကလဲ ကောင်းကောင်းမရှိတဲ့ဘဝမှာ ဘယ်လိုတွေတောင် ရုန်းကန်နေလဲ စဥ်းစားလို့ပင်မတတ်။ အထဲရောက်တော့ မိန်းမတို့ထုံးစံအတိုင်း သိသိသာသာကြီးမဟုတ်တောင် မျက်စိတဆုံးတော့ ဝေ့ဝဲစပ်စုကြည့်မိသေးသည်။ အင်း....အခန်းကတော့ သေးသေးကျဥ်းကျဥ်းလေးဆိုပေမယ့် ကလေးမက နေတတ်ပုံရတယ် ရှင်းလင်း သန့်ရှင်းနေသည်။ ကလေးငယ်တဖက်ထဲနှင့်မလို့ ကိုယ့်အိမ်မှာနေတာပဲဆိုပီးလဲ ဖြစ်သလိုမနေ....စပို့ရှပ်လေးနဲ့ တဘီဟောင်းလေးတထည်ကိုသပ်သပ်ရပ်ရပ်ဝတ်ကာ ခါးနားထိလုမတတ်ရှည်နေပီဖြစ်တဲ့ ဆံပင်ရှည်တွေကို ကျစ်ဆံမီးကျစ်ကာ သပ်သပ်ရပ်ရပ်လုပ်ထားသည်။ မျက်နှာပြောင်နဲ့မဟုတ်ဘဲ သနပ်ခါးရေကျဲလေးနှင့် ပါးကွပ်ပါးပါးကွက်ထားပုံက နေတာထိုင်တာ အဆင့်တခုရှိသည်ဟုပြောရမည်။