I'm tired loving you (Completed)

Chapter 48

Chapter 48
LAUREN'S POV

Pag kalabas ko sa VIP room saka nag uunahan ng tumulo ang mga luha ko.Ang sakit. Sobrang sakit. I feel like being betrayed from someone I loved.

Nakipagsik-sikan ako sa mga tao para makalabas ako ng bar.

“Lauren!"

“lauren! Lauren!!"

I heard Denise, Roxie and Meshie's calling me at hinahabol ako.

Mas lalong binilisan ko ang makipag siksikan hanggang sa narating ko na ang entrance at exit ng bar. Lumabas ako lumapit sa kalsada para pumara ng taxi.

I need to be alone.

I don't want everyone.

Nakita kong lumabas na sila Meshie sa exit ng bar at papalapit na sila sa akin. Ng matanaw kong may dadaan na taxi pinara ko agad at walang alin langan na sumakay.

Natanaw ko pa silang sumakay sa sasakyan ni Meshie at hahabulin ata itong sinasakyan ko.

“Manong, Paki bilisan ang drive wag mong hahayaan na maabutan tayo ng sasakyan na iyon"sabi ko kay manong driver at itinuro ang sasakyan nila meshie.

“Yes, ma'am"

Mga ilang minuto rin nagpasikot sikot ang sinasakyan kong taxi at hindi ko na rin matanaw ang sasakyan nila Meshie.

“Manong dito na lang po ako,bayad po"

Bumaba na akong taxi at nag abot sa driver ng dalawang libo. Sa isang park ako nag pababa malapit sa puno. Madilim na pala. Wala na rin akong masyadong nakikitang mga taong pakalat kalat.

Umupo ako isa sa mga swing at sinumulan na iduyan ito ng mahina. Bigla na lang humangin ng sobrang lamig at ngayon ko lang naramdaman na ang dami ko pa lang mga sugat sa binti ko kaya pala ang sakit.

Nagu- umpisa na namang tumulo ang mga butil ng luha ko mg maalala kong ano ang nangyari kanina.

Hindi ko na alam ang gagawin ko ayaw ko pang umuwi sa dorm sa school,ayaw kong pumunta sa kanila ate at kuya dahil dagdagan ko lang ang problema nila at mas lalong hindi pwede ako pumunta sa bahay nila Denise. Mamo mroblema lang sila sa akin.

***

Ilang oras na akong andito sa Park at naka 189 missed calls na sila Denise, Roxie, at Meshie sa phone ko.

At siya..

Wala man lang ni isang text o tawag..

Ilang oras na rin akong umiyak.Bahala na siguro. Hindi ko na rin naman alam ang gagawin ko.

Nang wala na akong mailuluha pa. Tumayo na ako sa swing na kinauupuan ko at naglakad papalayo doon.

Naglakad lang ako ng naglakad hanggang makarating ako sa isang tulay.

Tulay na makakatanggal ng sakit at paghihirap ko ngayon..

Tama naman siguro to?...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

-jam