(+18) içerik mevcuttur...
Yangın adamın, alevden kadını...
Şarkısının ardından başını çevirip sol göğsümün ve alev dövmemin üzerine minik birer öpücük bırakıp "Eğer renkler kendi aralarında bir ilah seçecek olsalardı; şüphesiz ki bu gözlerinin elâs...
Sabırsızlıkla bölüm bekliyorsunuz biliyorum ama maalesef ben yazayım istedikçe hayatımda hiçbir şey yolunda gitmiyor. Ne buraya ne de sosyal medyaya yansıtmak istemiyorum ama gerçekten çok zor ve kötü günler geçiriyorum. Sağlık sorunlarımız var ve bir türlü aşamıyoruz bu nedenle odaklanıp yazmakta çok zorlanıyorum.
Merakla bekliyorsunuz sizi çok iyi anlıyorum ama başından beri takip edenler yazabildiğim dönemlerde haftada iki bölüm bile attığımı bilir. Ama gerçekten yazmakta en zorlandığım dönemi yaşıyorum diyebilirim. Dualarınıza ihtiyacım var... Dilerim bu süreci bir an önce atlatıp sık sık kavuşabiliriz.
Bunun dışında şu an 45.bölümü okuyacağız. Sanıyorum -hikayenin gidişatında ve planlarımda bir aksilik olmazsa- 52.bölümde final okuyacağız... Bu yüzden ayda en az bir bölüm atmaya çalışacağım çünkü oldu bittiye getirmek istemiyorum. Sindirerek sizlere içinize sinecek bir son yazmak istiyorum...
Daha fazla uzatmadan bölüme geçelim, kavuşalım... Oy vermeyi ve benimle bol bol satır aralarında buluşmayı lütfen unutmayınız... Öpüldünüz...🥰
🌸
Umudumu kestiğim an benim mucizem kapıdan içeri girdi.
"Özür dilerim geç kaldım..." diyerek içeri girdiğinde hakime hanım "Siz kimsiniz?" diye sordu.
"Ben Aslıhan Tunalı Erdem. Turan Tunalı'nın kızıyım. Daha önce yapmak istedim ama cesaret edemedim. Ben bugün buraya Eylül'e yurt olmaya geldim..."
🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aslıhan ablamla göz göze geldiğimizde neden bahsediyorsun der gibi baktım. Ama nerden bilebilirdim aklımda, ruhumda yıllardır çıbana dönmüş o soruların tüm cevabı adından, kanından nefret ettiğim Turan Tunalı'nın öz kızında olabileceğini...
Nefes nefese kürsüye doğru yürürken açık bıraktığı kapıdan eşi İnanç abi girdi. Tanışmıyorduk ama sosyal medyadan göz aşinalığım vardı. Ben şaşkınlıkla buraya babasını ne yüzle savunmaya gelir diye düşünürken o kürsüye bir adım kala, önce taşmak üzere olan gözleriyle bana baktı. Güç almak ister gibiydi bakışı...
Ardından eşine dönünce ben de istemsiz o yöne baktım. İnanç abi başını birkaç kez sallayıp yalnızca dudaklarını kullanarak sessizce "Yapabilirsin..." dediğinde Aslıhan abla derin bir soluğun ardından dimdik kürsünün arkasına geçti.
"Özür dilerim..." dedi titreyen sesiyle "Prosedür nedir bilmiyorum. Ama cesaretimi toplamak yirmi yılımı aldı..."
Talat babam söz isteyip "Aslıhan Hanım, söyleyeceğiniz bir şeyler mi var?" diye sorunca başını umarsızca sallayıp söze girdi.
