BENİ KENDİNDEN KURTAR

23. BÖLÜM ~ÖZLEM~

Satır arası yorumlarınızı bekliyorum ❤️.

Multimedya Aras ❤️

İyi okumalar.....

Kararan kehribarları zavallı benliğimi baştan aşağı süzerken istemsizce yutkundum. Onu görmenin verdiği heyecanıymıydı bilmiyorum ama kalbim göğüz kafesinden çıkmak istercesine anlamsızca hızlı çarpıyordu.

Sarı' ya kaçan gür yumuşak saçları dağılmıştı. Anlına düşen saçları bu sefer ayrı bir çekicilik ona verirken gözlerinin çevresini sahiplenen kızarık gözümden kaçmamışdı. Öfkeyle çatdığı kaşlarını umursamadan ona sarılmak istedim, dokunmak istedim fakat o kadar sinirli gözüküyorduki olduğum yerde durup onu incelemekte başka birşey yapamadım.
Son olarak bakışlarımı hasret kaldığım güzel yüzünden çekip ne giydiğine baktım. kaslı, çekici gövdesine geçirdiği gri gömlekle altına giydiği kot paltolonuyla yine yapacağını yapmış karizmasını ortaya koymuştu.

"Ne işin var burda?"

Sert çıkan sesini işitmemle tekrardan yutkundum. Neden bu kadar öfkeliydiki?
Evet onu seviyorum.... Ama bu demek değil ki bir yanlış anlaşılma yüzünden bana sormadan, gerçekleri öğrenmeden çekip gitmeli!
Aras'la konuşacağım! neden bana sormadan beni yargılandığını ondan duymak istiyordum.

"Konuşmalıyız..." Dedim cılız çıkan sesimle.

Gecenin getirdiği soğuk havayla titremeye devam ederken üzerimin halâ ıslak olduğunu yeni yeni fark ediyordum.

Gözüm sert, keskin çene hatlarında gezerken dudakları aralandı hâliyle bakışlarım ılımlı dudaklarına kaymıştı ve bu benim üçüncü kere yutkunmama sebep olmuştu.

"Benim. Seninle. Konuşacak. hiç. birşeyim. yok! Git burdan!"

Her bir kelimesinin üzerine basa basa vurgu yaparak söyleyince, amansızca kalbim acıyla sızlanmıştı.

Konuşmasından tek çıkardığım şey aşırı gereksiz bir kin ve öfkeydi.

"Gitmiyorum Aras Topraklı! Seninle konuşmadan hiç bir yere gitmeyeceğim. Beni neyle yargılandığını söyleyeceksin. Neden böyle davrandığını söyleyeceksin!."

"Keyfin bilir kızım! İster git ister otur kapımın önünde bekle. Ama şunu bil ki seni dinlemiyeceğim, konuşacak tek bir kelimemiz bile Yok! Defol git şimdi."

İkimizde burnumuzdan solarken. Öfkeyle birbirimize bağırıp ortalığı dumana katıyorduk.

Arasın eli kapı koluna gidince, kapıyı kapatacağını hemen anlamıştım. Ona izin vermeden aklıma gelen şeytani düşünceyle hemen eğilip Aras'ın kaslı kollarının altından geçip eve girdim.

Evet bildiğin Aras Topraklı beni evinden koymuştu ama ben öyle çabuk pes edecek biri değildim. Onunla konuşmadan şurdan şuraya adımımı atamazdım, buna evden kovulmamda dahildi.

Aras aniden arkasını döndüğünde irkilmiştim. Aman tanrım öfkesi iki katına çıkmıştı. Ve bu benim korkmama sebep olurken iç sesim bile beni terk etmiş şuan karşımda sinirli bir boğa'dan farksız duran Aras'la yanlız bırakmıştı. yumruk yaptığı ellerine gözüm kayınca parmak eklemlerinin beyaza büründüğünü gördüm. Ayağıyla kapıyı kapatıp bir adım bana doğru attı.

Endişem gün yüzüne çıkmış, sıcaklık tüm uzvanlarımı ele almıştı. Az önce dışarda tir tir titrerken şimdi ise sırtımda akan boncuk terle ne kadar gerildiğimi anlıyordum.

İkinci adımını attığında ben bir adım gerilmiştim.
Neden bu kadar sakin ve suskun'du? Anlıyamiyordum.

"Demek gitmiyorsun?"