Η πτώση

Φοβάμαι πως θα σε καταστρέψω

Στράτος POV

«Σκέφτηκες ποτέ να κάνεις παιδιά;»
Βρισκόμαστε πλέον ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, με την Ισμήνη στην αγκαλιά μου, και με τα δάχτυλα μου να χτενίζουν τα μαλλιά της.
«Πως σου ήρθε τώρα αυτό;»
Με ρωτάει, με μια υποψία χαράς στον τόνο της φωνής της.
«Δεν ξέρω»
Απαντάω με ειλικρίνεια. Εκείνη γελάει πνιχτά, προκαλώντας σε μένα ένα πλατύ χαμόγελο. Την φιλάω στο μέτωπο.
«Έλα, πες μου»
Επιμένω, καθώς βολεύομαι καλύτερα στην θέση μου. Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα σιωπής, πριν ξεκινήσει να μιλάει.
«Κάποτε το σκέφτηκα, όταν ήμουν στα είκοσι-τρία....»
Λέει, ενώ εγώ συνεχίζω να χαϊδεύω τα μακριά μαλλιά της.
«Μετά ήρθε η πολιτική. Καινούργια όνειρα, άλλες φιλοδοξίες. Άσε που ούτε κι ο Μιχάλης ήθελε....»
Ακόμα με ενοχλεί να ακούω το όνομα του από τα χείλη της.
«Και κάπως έτσι.... χάθηκε η σκέψη για οικογένεια»
Συμπληρώνει, με το ελεύθερο χέρι της να χαϊδεύει το στήθος μου, πάνω από το μπλουζάκι μου. Κοιτάζω τον τοίχο απέναντι, με τις σκέψεις μου να τρέχουν. Ήταν κάπως μελαγχολικό όλο αυτό. Υπάρχουν πολλά που θέλω να την ρωτήσω.
«Γιατί επέλεξες την πολιτική; πως σου ήρθε;»
«Ο πατέρας μου....»
Απαντάει λιτά, πριν ανακαθίσει στον αγκώνα της, ώστε να με κοιτάξει κατάματα.
«Ήταν κι εκείνος βουλευτής»
Περνάω μια τούφα που έχει ξεφύγει πίσω από το αυτί της.
«Άρα ακολούθησες ένα μονοπάτι που είχε ήδη φτιαχτεί»
Συμπεραίνω. Ένα θλιμμένο χαμόγελο στραβώνει τις άκρες των χειλιών της.
«Ίσως ήθελα να ικανοποιήσω τις φιλοδοξίες των άλλων»
Εκπλήσσομαι με την απάντηση της.
«Τι σημαίνει αυτό;»
Αναρωτιέμαι. Εκείνη μένει σιωπηλή, κοιτάζοντας το στήθος μου. Ίσως την πίεσα χωρίς να το καταλάβω.
«Μερικές φορές σκέφτομαι πως... ίσως να ακολούθησα τα βήματα του πατέρα μου, για να τον κάνω περήφανο. Ότι τελικά.... δεν ήταν και τόσο δική μου η απόφαση να μπλέξω με τα πολιτικά»
Αισθάνομαι σοκαρισμένος. Μοιράστηκε κάτι δικό της μαζί μου. Σπάνιες οι φορές που βλέπω την Ισμήνη να ανοίγεται. Ξεροκαταπίνω.
«Θες να πεις ότι δεν σου αρέσει αυτό που είσαι; η βουλευτής, Ισμήνη Παπακωνσταντίνου;»
Ρωτάω, πειράζοντας την λιγάκι, ώστε να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα.
«Ίσως να μου άρεσε κάποτε»
Παραδέχεται χαμηλόφωνα. Με προβληματίζει αυτή η απάντηση.
«Και τώρα;»
Αναρωτιέμαι, νιώθοντας λιγάκι φοβισμένος για την επόμενη απάντηση που θα λάβω. Μένει και πάλι σιωπηλή, αποφεύγοντας το βλέμμα μου.
«Τώρα δεν ξέρω»
Λέει τελικά, ανασηκώνοντας ταυτόχρονα τους ώμους της. Αγγίζω με την παλάμη μου το μάγουλο της.
«Να λοιπόν και κάτι που δεν γνωρίζει η δεσποινίς Παπακωνσταντίνου»
Την πειράζω, με τρυφερό τόνο. Χαμογελάει, και είναι εντελώς αυθόρμητο.
«Από τότε που σε γνώρισα, έχω αρχίσει να αναθεωρώ πολλά πράγματα στην ζωή μου»
Άλλη μια αποκάλυψη. Με τον αντίχειρα μου, χαϊδεύω με κυκλικές κινήσεις το δέρμα της.
«Ελπίζω αυτό να είναι για καλό δικό σου»
Λέω σιγανά, με τα μάτια μου να μην χάνουν στιγμή τα δικά της. Χαμογελάει ξανά, και νιώθω ότι όλος μου ο κόσμος φωτίζεται.
«Θα δείξει. Προς το παρόν, μου έχει βγει σε καλό»
Παραδέχεται, με τα μάγουλα της να έχουν πάρει ένα ελαφρώς κόκκινο χρώμα. Γελάω εντελώς αυθόρμητα.
«Πόσο χαριτωμένη φαίνεσαι αυτήν την στιγμή»
Μουρμουρίζω με ειλικρίνεια, πριν σκύψω και την φιλήσω στο μέτωπο. Μόλις απομακρύνομαι, τα βλέμματα μας ξανά συναντώνται. Μόνο που τώρα δείχνει υπερβολικά σοβαρή.
«Πότε θα επιστρέψεις στο χωριό;»
Αυτή ήταν η τελευταία ερώτηση που περίμενα να ακούσω. Κλείνω τα μάτια, αφήνοντας παράλληλα μια ανάσα.
«Έχει σημασία;»
«Ναι. Έχει για μένα»
Λέει σχεδόν αμέσως. Εστιάζω το βλέμμα μου στον καταγάλανο ουρανό της.
«Δεν ξέρω. Δεν το έχω σκεφτεί καθόλου»
Της αποκαλύπτω. Δεν δείχνει να της άρεσε η απάντηση μου.
«Στράτο, έχεις αφήσει κάποιους ανθρώπους εκεί πίσω, οι οποίοι στηρίζονται σε σένα...»
Αισθάνομαι σα να με μαλώνει, λες και είναι κακό που θέλω να βρίσκομαι συνέχεια μαζί της.
«Δεν μπορείς να τους αφήσεις, δεν μπορείς να παρατήσεις τη ζωή σου»
Επιμένει, λιγάκι πιο έντονα απ' ότι πριν.
«Εδώ βρίσκεται τώρα η ζωή μου, μαζί σου»
Τόσο απλά. Ανοιγοκλείνει μερικές φορές τα βλέφαρά της, πριν ξανά μιλήσει.
«Αυτό που λες είναι λάθος»
«Είναι η αλήθεια!»
Απαντάω αμέσως, χωρίς να της δώσω το περιθώριο να πει κάτι παραπάνω. Το ύφος της γίνεται ξανά σοβαρό.
«Δεν έχω τίποτα που να με κρατάει στο χωριό»
Προσθέτω, κάνοντας της άλλη μια αποκάλυψη. Έπειτα ανακάθομαι, ακουμπώντας την πλάτη μου στο προσκέφαλο του κρεβατιού. Εκείνη με μιμείται, ώστε να έρθουμε στο ίδιο ύψος.
«Και οι γονείς σου; η δουλειά σου; οι φίλοι σου;»
«Οι γονείς μου θα καταλάβουν ότι δεν είμαι πια παιδί....»
Λέω λιτά, εστιάζοντας τα μάτια μου στα δικά της. Τα χείλη της γίνονται μια λεπτή πεισματάρικη γραμμή.
«Όσο για την δουλειά, μπορώ να βρω κάτι και εδώ, οτιδήποτε»
Συμπληρώνω, ανασηκώνοντας ταυτόχρονα αδιάφορα τους ώμους μου. Της το είχα πει και πιο παλιά ότι μπορώ να κάνω τα πάντα για να μείνω κοντά της. Μέχρι και σερβιτόρος μπορώ να γίνω, τα πάντα! οτιδήποτε χρειαστεί.
«Αυτή είναι μια τεράστια θυσία, που εγώ δεν μπορώ να τη δεχτώ»
Μου εξηγεί με σταθερή φωνή. Απλώνω το χέρι μου, ώστε να ξανά χαϊδέψω το μάγουλο της.
«Δεν κάνω καμιά θυσία, απλώς ακολουθώ την καρδιά μου. Κι αυτή με οδηγεί σε σένα»
Πόσο πιο ξεκάθαρο να το κάνω πια; Την θέλω! είμαι ερωτευμένος μαζί της! Πόσα ακόμα θα πρέπει να κάνω για να το εμπεδώσει;
«Κι αν κάνει τελικά λάθος; κι αν τα αλλάζεις όλα για το τίποτα;»
Με προβληματίζει η ερώτηση της, αλλά όχι για τους λόγους που θα ήθελε.
«Θεωρείς τίποτα αυτό που προσπαθούμε να χτίσουμε;»
«Φοβάμαι πως στο τέλος θα σε καταστρέψω»
Η αποκάλυψη της έρχεται σαν βόμβα. Αφήνω μια μεγάλη ανάσα.
«Δεν θα καταστρέψει κανείς κανέναν. Είμαστε ώριμοι άνθρωποι, ξέρουμε τις επιλογές μας, και θα δεχτούμε το τίμημα, όποιο κι αν θα είναι αυτό»
Υποστηρίζω, ελπίζοντας να συμμερίζεται κι αυτή την άποψη μου, έστω ένα δέκα τοις εκατό. Πάλι πέφτει σιωπή, και μου προκαλεί φόβο αυτή η σιωπή, γιατί δεν ξέρω πόσες εκρήξεις σκέψεων γίνονται μέσα στο κεφάλι της. Δε με βοηθάει να την καταλάβω, εγώ όμως πάντα βρίσκω τον τρόπο. Σε μια παρορμητική κίνηση, σκύβω και την φιλάω, παγιδεύοντας τα χείλη της στα δικά μου. Σε δευτερόλεπτα απομακρύνομαι, ώστε να την κοιτάξω ξανά κατάματα.
«Ας μην μιλάμε άλλο»
Της ζητάω χαμηλόφωνα, με τον αντίχειρα μου να χαϊδεύει ξανά το μάγουλο της. Δεν αργεί να με φιλήσει και να με πνίξει μέσα στο πάθος της.