Η πτώση

Το κομμάτι της ειλικρίνειας

Στράτος POV

Το επόμενο πρωί, βρίσκομαι από νωρίς καθισμένος στο μπαλκόνι του δωματίου, απολαμβάνοντας τον ήλιο που ανεβαίνει σιγά σιγά στον ουρανό. Βέβαια, και ένας καφές τώρα δεν θα με χάλαγε, να τον πίναμε παρέα με την Ισμήνη, αλλά έχε χάρη που δεν μπορώ να παραγγείλω. Πρέπει να κρατάμε χαμηλό προφίλ. Η πόλη είναι μικρή, και δεν είναι δύσκολο να σου βγει το όνομα και στα διπλανά χωριά. Αναγνωρίζω ότι πρέπει να κάνω αρκετές υποχωρήσεις για χάρη της, καταλαβαίνω το ζόρι που περνάει, ώρες ώρες όμως φοβάμαι μήπως κάνω κάποιο λάθος, η μήπως όλο αυτό αποδειχτεί τελικά μια δική μου φαντασία. Όταν βρισκόμαστε, είναι λες και ανεβαίνω στον παράδεισο, εκείνη όμως; μοιράζεται το ίδιο συναίσθημά μαζί μου; Ξαφνικά, νιώθω δύο χέρια να τυλίγονται γύρω από τον λαιμό μου.
«Γιατί τόσο νωρίς;»
Με ρωτάει με βραχνή φωνή ακόμη από τον ύπνο. Γυρίζω το κεφάλι μου, ώστε να συναντήσω τα χείλη της σε ένα σύντομο φιλί.
«Ας πούμε ότι.... πίνω τον φανταστικό μου καφέ στο μπαλκόνι, περιμένοντας εσένα να ξυπνήσεις. Έχω ετοιμάσει και πρωινό!»
«Πω πω! τι πλούσιο πρωινό»
Πετάει πειραχτικά, ενώ κάθεται πάνω στα πόδια μου. Εκπλήσσομαι με την άνεση της. Πριν λίγες μέρες δεν ήταν καθόλου έτσι.
«Έχει και κρουασάν βουτύρου βλέπω»
Κοιτάζω επιδοκιμαστικά το άδειο τραπέζι, ανασηκώνοντας ασυναίσθητα το φρύδι μου.
«Θέλεις να δοκιμάσεις;»
Την ρωτάω, στρέφοντας την προσοχή μου στα μάτια της.
«Δεν θα λεγα όχι»
Αντιγυρίζει παιχνιδιάρικα, παλεύοντας να μου κρύψει ένα χαμόγελο. Δεν νομίζω πως έχω δει πιο γλυκό πλάσμα απ' αυτήν. Φυλακίζω τα χείλη της στα δικά μου, παρασέρνοντας την σε ένα αργό, ερωτικό φιλί. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να πεις καλημέρα τελικά.
«Νόστιμο;»
Αναρωτιέμαι, την στιγμή που απομακρύνομαι.
«Πολύ!»
Λέει, περνώντας το χέρι γύρω από τους ώμους μου.
«Λοιπόν, ας μιλήσουμε τώρα σοβαρά. Θέλεις να παραγγείλω πρωινό;»
«Ένας καφές μαζί σου τώρα... θα ήταν το ιδανικότερο»
Νομίζω ότι ακούστηκα σαν μικρό παιδί. Πόση λαχτάρα κρύβω μέσα μου τελικά γι' αυτήν την γυναίκα;
«Πάω να παραγγείλω λοιπόν»
Μου ανακοινώνει κι έπειτα σηκώνεται από πάνω μου για να φύγει ξανά μέσα. Αφήνω μια ανάσα. Δεν είναι εκδηλωτική, τουλάχιστον όχι μαζί μου. Θέλω όμως να την κάνω εκδηλωτική, να μου πει κι αυτή ξεκάθαρα ότι της αρέσω. Υπάρχουν πάντοτε οι πράξεις, μα έχω την ανάγκη να το ακούσω και από το στόμα της.
«Σε λιγότερο από έξι λεπτά, το πρωινό μας θα βρίσκεται εδώ»
Με ενημερώνει, ενώ κάθεται στην καρέκλα δίπλα μου.
«Ωραία»
Μουρμουρίζω, στηρίζοντας το κεφάλι στην παλάμη μου.
«Τι έχεις;»
Με ρωτάει, με την έγνοια να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της. Με το βλέμμα την σκανάρω ολόκληρη.
«Έχουμε άλλη μια μέρα, σωστά;»
«Ναι, σωστά»
«Και μετά θα γυρίσεις στην Αθήνα»
Το λέω, μα δε μπορώ ακόμα να το συνειδητοποιήσω. Σίγουρα δεν θέλω να φύγει. Περάσαμε μονάχα μερικές ώρες, όμως για μένα ήταν τόσο πολύτιμες!
«Πρέπει να γυρίσω Στράτο. Έχω να ξεκαθαρίσω πολλά»
«Και πρώτα απ' όλα με τον Μιχάλη;»
Την ρωτάω, ανασηκώνοντας ασυναίσθητα το φρύδι μου. Γέρνει το κεφάλι της στο πλάι.
«Δεν πιστεύω να ζηλεύεις;»
Καγχάζει, με ένα δύσπιστο χαμόγελο στο πρόσωπο της. Παίρνω μια βαθιά εισπνοή.
«Φοβάμαι Ισμήνη. Φοβάμαι ότι θα φύγεις και όλα αυτά.... θα ξεχαστούν. Σα να μην υπήρξα ποτέ στην ζωή σου....»
Της εκφράζω τον πιο βαθύ και σκοτεινό μου φόβο αυτήν την στιγμή. Μένει ακίνητη, με το βλέμμα της να χαμηλώνει στα μπλεγμένα μου χέρια.
«Ίσως ακούγομαι υπερβολικός»
Προσθέτω, ανασηκώνοντας τους ώμους μου.
«Στράτο, με τον Μιχάλη έτσι κι αλλιώς θα το τελείωνα. Ίσως όχι τώρα, αλλά σίγουρα θα το έκανα, ακόμα και αν δεν υπήρχες εσύ στην ζωή μου...»
Ξεκινάει να λέει, πιάνοντας και τα δυο μου χέρια. Την κοιτάζω δειλά, σαν κουτάβι. Αφήνει μια ανάσα και συνεχίζει.
«Θέλω να ξεκαθαρίσω την κατάσταση.
Του οφείλω μια εξήγηση»
Προσθέτει, κοιτάζοντας με με αποφασιστικότητα. Έχει δίκιο, και ένα κομμάτι μέσα μου αισθάνεται θαυμασμό για την πυγμή της.
«Ειλικρινής και αποφασιστική»
Σχολιάζω, χωρίς να κρύβω την περηφάνια μου. Ένα αχνό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη της.
«Κάνω ότι καλύτερο μπορώ»
Απαντάει αινιγματικά, ανασηκώνοντας ταυτόχρονα τους ώμους της. Δεν αντιστέκομαι στην παρόρμηση να χαμογελάσω.
«Πως γίνεται να με εκπλήσσεις κάθε φορά με κάτι καινούργιο που θα μου πεις;»
Αναρωτιέμαι, δαγκώνοντας παιχνιδιάρικα το κάτω χείλος μου. Χαμηλώνει στιγμιαία το βλέμμα της στο πάτωμα.
«Ίσως έχω κάποιο χάρισμα»
Απαντάει, με ένα γλυκό χαμόγελο τώρα στο πρόσωπο της. Φέρνω τα χέρια της κοντά στα χείλη μου, ώστε να τα φιλήσω.
«Ίσως πάλι να είσαι μάγισσα»
Αποκρίνομαι, νιώθοντας ένα πονηρό χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο μου.
«Μάγισσα;»
Επαναλαμβάνει, δείχνοντας κιόλας να την ευχαριστεί.
«Ναι. Αφού με αυτά τα γαλανά σου μάτια.... μου κάνεις συνεχώς μάγια»
Λέω, τσιμπώντας παιχνιδιάρικα το μάγουλο της. Δημιούργησα και ποίημα! Μάλλον έχει δίκιο, είμαι ποιητικός κατά βάθος, αλλά μου βγαίνει μόνο μαζί της. Την παρακολουθώ να χαχανίζει, θυμίζοντας μου ένα μικρό και ανέμελο κορίτσι.
«Που τα σκέφτεσαι ήθελα να ξερά»
«Μα δεν τα σκέφτομαι, έρχονται από μόνα τους»
Απαντάω λιτά, ανασηκώνοντας ταυτόχρονα τους ώμους μου. Γελάει ξανά, ακουμπώντας το μέτωπο της στο δικό μου.
«Τελικά το να μείνω άλλη μια μέρα, ήταν η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσα να είχα κάνει»
Η αποκάλυψη της με αφήνει σύξυλο, και με μια γλυκιά γεύση στο στόμα. Αυτό ήταν ένα βήμα! Μου παραδέχτηκε κάτι χωρίς να την ρωτήσω, η να προσπαθήσω έστω να την πιέσω. Δεν το πιστεύω, νομίζω ότι θα εκραγώ! Παίρνω το πρόσωπο της στα χέρια μου και ξεκινάω να μοιράζω φιλιά.