Two Ghosts

Chapter 28 - Delivery

"SO, I WORE THAT RING TO YOU MYSELF."

"ZOE..." SHE SHUSHED me. "Shh, you don't have to answer me right away naman. I can wait." How do i reject her? Natatakot akong i-reject sya, dahil isa na rin sya sa nag-bantay at nag-sacrifice for me for the past six months. Pero siguro, hindi ko muna iintindihin 'yun ngayon. Marami pa rin kasi akong questions na tumatakbo sa isip ko. Kung ano nang nangyari sa mundo for the past six months, kung sikat pa rin ako, or kung ano pang ibang pwedeng itanong.

"Apart from that, ano pa bang nangyayari sa outside world?" Tanong ko ulit sakanya, para ma-iba rin ang topic namin.

I don't want the both of us to feel awkward ngayon.
Sya lang rin naman kasi ang kasama ko at the moment.

"Marami nang nakaka-miss sa'yo Jane. Also, the press wants to interview you, documentary rin kumbaga. Maraming nags-send ng prayers sa social media, maraming nags-send ng gifts sa'yo." Also, kinuwento nya rin 'yung nangyari na sinugod raw ako dito ng mga press at nag-pumilit pumasok dito sa loob ng kwarto ko.

It's scary how the press can be wilder as much as lions.

"Jusko, they're so scary." Saad ko. "Uhuh, sinabi mo pa."

"Kwentuhan mo pa ako." Saad ko.

"Well, 12am na. You need to rest."

"Makaka-tulog naman ako habang nagk-kwento ka kung antok na ako. I wanna know kung ano nang nangyayari sa outside world."

"Out of curiosity na rin. Ikaw ba namang unconscious ng anim na buwan, sige nga i-try mo." Dagdag ko pa na may halong biro sakanya.

"Haha, ito na nga, k-kwentuhan ka na nga."

"So ayun 'yung mga nangyari." After her story, mas naramdaman ko lang na mas naging close talaga sila Janella at Joshua.

I mean, kanina kasi hindi ako naniniwala.

Janella's not the type na nakikipag-"close" sa tao.

Wala syang other friends than me or Zoe.

Pero siguro nga nag bond talaga sila ni Joshua habang naka coma ako.

Hindi ako nagpapa-salamat kay Joshua na nandyan sya for Janella. I hate him for being there for Janella.

Kasi...

Dapat nags-suffer rin si Janella kagaya ko.

Hindi ko deserve 'tong nangyari sa'kin, at alam ko 'yan sa sarili ko.

"Sabi mo matutulog ka na after the kwento---"

"Oops, mali ka. Sabi ko makaka-tulog ako in the middle of the story kung inaantok ako."

"Andaya mo!" She said then giggled, so i giggled too.

"I'm glad na unti-unting bumabalik lakas mo, Jane. Ambilis mo maka-recover. I'm so proud of you." Zoe said.

Hindi ko alam kung naka-ngiti ba sya or what, but she sounds like she's crying.

"Umiiyak ka ba?" Tanong ko, habang natatawa. "H-hindi ah! Bakit ako iiyak? Haler." Kahit hindi ko sya makita ngayon, feeling ko ini-ikutan nya na ako ng mata nya.

Okay na naka-recover ako ng ganito kabilis ngayon.

Pero mas maganda kung nakaka-kita sana ako.

Actually, hindi pa nga mabilis 'yung anim na buwan eh.

Pero merong iba dyan, inaabot pa ng taon. Kaya either ways, i should be thankful.

"Should i stay up all night with you?" I quickly refused to what she just said.