"I'M GOING TO HONGKONG."
"HONGKONG?! SO YOU'RE running away nga talaga?" Ang kulit, sabing hindi eh. "I'll meet your cousin there. Andun na raw sya sabi nya sa letter nya eh." Sambit ko kay Zoe. "Letter? What letter? Tsaka anong gagawin nyo dun?" "Ba't mo ba ako ini-interview? Hindi ko rin alam kung anong gagawin namin dun. Besides, siguro ito na rin 'yung chance ko to say to her na i agreed. Na we're getting... Married." I said.
A moment of silence field my room.
"May iba ka pa bang sasabihin?" Malambing kong tono sakanya.
She shook her head while smiling at me softly.
"Edi pwede ka nang lumabas. Marami pa kasi akong gagawin, pasensya na Zoe." I said habang pumupunta ako sa walk in closet ko sakay ng wheelchair ko para hanapin ang maleta ko or kahit small bag lang na good for 3 days and 2 nights.
After kong sabihin sakanya 'yun, narinig ko nalang maya-maya na tumunog ang pintuan ng kwarto ko.
Dahilan para malaman kong lumabas na sya.
Hindi ko alam, pero hindi ko magawang magalit kay Zoe nang harap-harapan.
Hindi ko kayang sabihin sakanya na pakiramdam ko, kasalanan nya.
Kasi kapag kaharap ko sya, pakiramdam ko, wala syang ginagawang masama sa'kin.
Sa'min ng pinsan nya.
Tama ba 'to?
Naa-awa ba ako kay Zoe kaya ako ganito?
Kung ganon naman, bakit naman ako maa-awa sa taong sumisira sa kung anong relasyon na mayroon kami ni Jea?
Hindi ko na masyadong napuno 'yung bag na dadalhin ko ng damit at gamit ko since pwede naman akong bumili sa Hongkong.
Marami rin namang bilihan dun at isa pa, imported.
Hindi naman rin importante sa'kin at this point kung ang magagamit ko ba is imported.
Ang ini-isip ko lang na baka umuwi ako ng maaga dahil nga baka magalit si Jea sa'kin sa iba-balita ko sakanya at baka pa-alisin ako kaagad.
At this point, hindi ko na alam ang mga susunod na mangyayari if ever na sabihin ko na talaga dun kay Jea 'yung sa about sa pag agree ko sa "kasal" namin ni Zoe.
Ang alam ko lang, magagalit talaga sya.
Sana hindi umabot sa point na aalis sya dahil kapag nakapag simula na si mama ng therapy nya at nakita ko naman ang improvements, pwede akong mag back sa kasal.
Pwede kong hindi ituloy.
Kaya mag s-suggest ako ng matagal na preparation.
Maybe in 2 years 'yung kasal para sure na sure na gagaling si mama at hindi matutuloy 'yung kasal.
Ako na rin ang bahalang mag-isip ng alibi ko kung sakali mang magtanong sila kung bakit ganon katagal.
Pero tsaka ko na siguro iisipin 'yun.
Ang importanteng isipin ko ngayon, ay 'yung kung paano ko sasabihin bukas kay Jea ng maayos at nang kalmado sya.
To be honest, hindi ako nag r-root para sa pag s-separate ways ulit namin if ever na sabihin ko bukas.
Gusto ko na magtuloy-tuloy pa rin 'yung kung anong meron kami.
Kasi sya naman talaga ang mahal ko at hindi si Zoe.
I mean, i love Zoe.
Pero hanggang kaibigan lang. At palaging hanggang dun lang 'yun.
KINABUKASAN, PUMUNTA agad ako sa airport since 'yung flight ko is maaga. Pinakita ko 'yung ticket ko but then.. "ma'am this way po." Wtf, am i in trouble? Wala pa naman akong kasama. Ako lang mag-isa. Also, i cannot be seen on public like this na parang ina-aresto ako.
"Is there something wrong po?" Tanong ko, pero inignore lang ako nung lalaki.
May tumutulak rin na flight attendant sa wheel chair ko kaya naman mas lalo pa akong nagtaka kung anong meron.
"Excuse me?" Tawag ko sa lalaki pero patuloy pa rin sya sa paglalakad.
Hanggang sa...
"Welcome to your private plane po, Ms. De Leon! Ms. Janella Salvador booked this whole plane just for you lalo na't hindi pa raw po kayo nakakapag-lakad. Ms. Janella also told us na 'wag sabihin habang naglalakad tayo na may private plane syang surprise para sainyo. Pasensya na po Ma'am Jane, sinusunod lang po namin 'yung bilin ng girlfriend nyo."
"Hindi ko po sya g--"
"Don't worry ma'am, hindi po namin ikakalat sa public." The man who's ignoring me earlier turns out to be a pilot.
Kanina pa raw pala sya naghihintay dun para salubungin ako.
So far so good naman 'yung flight.
Comfortable at solong-solo ko 'yung private plane.
Ini-spoil rin ako nung mga flight attendant kaya mas lalo akong natuwa sa service nila.
After two hours, nag announce na 'yung Piloto na lalapag na kami sa runway ng Hongkong.
It's good to be back, HK.
After nung nangyari sa'min dito ni Jea, never na akong bumalik ng hongkong.
Ngayon na lang ata ulit.
Hindi rin naman nagtagal, tinulungan uli ako nung mga flight attendant para bitbitin 'yung bag ko and tulungan ako sa wheel chair ko.
At maya-maya pa, naka-labas na 'ko ng airport.
But Jea was nowhere to be--
"Ja-nehh!!" Jea yelled with her baby voice.
"Jea!" I said, with a very big smile showing in my face.
She hugged me instantly.
"Did you miss me?" She asked.
I nodded.
"Syempre naman." Habang sinasabi ko 'to, naalala ko lang 'yung kung anong sasabihin ko sakanya pagkarating na pagkarating ko dito.
"Ano, let's go?" She asked then i nodded.
Akala ko sa bus kami sasakay but...
May kotse sya rito?
"Before you ask, i just rented this car out 3 days. Don't worry, i just also came back here sa Hongkong." Alam na alam nya talaga kung ano 'yung mga bagay na gusto kong itanong sakanya kahit hindi pa ako nagsasalita.
Nababasa nya kaagad 'yung facial expression ko.
"Sa hotel na ba tayo agad?" Tanong ko.
"Are you tired na ba?" She asked pabalik sa'kin.
"Not yet. Bakit, may iba pa ba tayong pupuntahan?" Tanong ko ulit.
She just smirked.
"What?" I said, asking her while i chuckle.
"You're not tired pa naman so let's go somewhere else na i know you would like?"
"Ha? Saan naman?"
"Secret."
---
YOU ARE READING
Two Ghosts
FanfictionJane Florence De Leon is a well-known dancer and an actress. Her colleagues in highschool emailed her to join them in their highschool reunion, but little did she know that her first love is there also. Janella Maxine Salvador is a well-known singer...
