Unknown Connection (Completed).

Chapter 6.

Lavander’s POV.

Tulala ako habang nakaupo sa loob ng Café. Nang makuha ng abulansya ang babae ay agad namang humapa ang mga tao roon sa daan dahil dadaan na ang mga sasakyan. Habang kami ay bumalik na sa loob ng Café. Hindi ko nga alam na papasok na pala sila dahil sa dami ng iniisip ko, eh. Mabuti na lamang ay kinalabit ako ng kapatid ko at hinila papasok dahil muntik na akong masagasan ng isang sasakyan.

Gulong-gulo na ako rito. Hindi ko akalain na mangyayari ito. At talagang ngayong hapon pa. Hindi pwede mamayang gabi? At bakit nasa gitna ng daanan? ‘Wag nilang sabihin na roon nila pinatay ang babae? Kung doon, sigurado akong may nakakita. But I think, sa dilim nila ginawa, then nakatakas ang babae at tuluyang namatay sa daan. Grabe! Bawal sa amin ang pumapatay ng tao! It is against our law! At bakit nila pinapatay ang mga tao? Gano’n na ba sila ka-uhaw sa dugo? Eh, may dugo naman ng hayop! Hindi ba iyon enough sa kanila?

Nagtataka rin ako. Sumugod din sa aming mansyon ang iilang bampira and I am out numbered. At ngayon at mga tao. Hindi ko alam kung ano na ang nangyayari sa angkan namin. We should be living with a peaceful life, not disturbing the humans. We should have living with them happily. Walang mangyayaring kaguluhan. The humans still believe that our kind doesn’t exist. And it should be like forever.

Ano ang pumapasok sa kanilang utak bakit nila ginagawa nila iyon? Sariling desisyon ba nila iyon o may nag-utos sa kanila? I think may nag-utos sa kanila, siguradong-sigurado ako ro’n. Pero bakit? Why is that person want to kill people? At bakit pati kami? We are not humans. But what if they didn’t know who we are? But that is impossible! Vampires knows what aura we have. Argghh! Masakit na ang ulo.

“Ate? Okay ka lang?” nabalik ako sa ulirat nang magsalita si Lucas. Tiningnan ko siya na may pagtatanong. Hindi ko narinig ang sinasabi niya. “I said, are you okay?” pag-uulit niya sa kaniyang sinabi. Hindi ko siya sinagot.

Kinuha ko ang iced coffee ko saka uminom. Kailangan kong palamigin itong utak ko. I can’t have the answer if someone will not tell me what the real answer. I need to not think it too much. Wala rin naman akong makukuhang sagot kapag iniisip ko. And it is bad for my health if I am overthinking. I will just wait for someone to tell me the truth. Pero ang tanong, sino ang magsasabi?

“Oh my. Hindi pa rin ako naka-move on sa nangyari. Like, what just happened?” napatingin ako kay Elisha. Tila nabalik na siya sa kaniyang katinuan. Ang tahimik kasi namin kanina na akala mo talaga’y may galit kami sa isa’t isa. But no! We are just like this because we are very surprise from what happened.

“Bakit nila pinapatay ang mga tao? We should be killing one of them. We suppose to be living life with them without telling them what we are,” Fiara said while forehead creased. Hindi yata rin ito makapaniwala. Well, we all can’t believe it either. Sinong hindi, ‘di ba? Makakakita ka ng taong alam mong kauri mo ang pumatay. It embarrassed us.

“She’s right. We have our law. They need to be punish or even to be killed. They are disgrace to our kind,” seryosong sang-ayon ni Lucas. Medyo nagulat pa ako pa ako nang magseryoso itong kapatid ko. Himala.

“But how? How can we find them? Alam nating napakaraming bampirang naninirahan dito sa mundo dahil pinatapon sila rito at mayroon ding gusto lang manirahan rito. Hindi natin nakita kung sino ang may gawa at mas lalong hindi natin kilala kung sino ang may gawa. We can’t just accuse someone without knowing who really did it,” seryoso ring dabi ni Elisha. Okay… anong nakain nila?

“She’s right. We cannot make an action without knowing what to do. We need to know what really behind this,” sang-ayon ko before drinking again my iced coffee.