Unknown Connection (Completed).

Chapter 19.

Lavander’s POV.

Tiningnan ko ang mga kasama ko isa-isa. We are sitting on the sofa of the living room. We are all in silence while looking at each other. Walang nagtakang nagsalita. Tita and Tito were shocked earlier. Pamilyar sa akin ang mga pangalan na binigkas nila kanina. Hindi ko lang alam kung kailan ko narinig iyon. After that, inaya kami lahat ni Tito na umupo dahil may pag-uusapan daw kami. Kahit ayoko ay wala akong magagawa. Binantaan ako, eh. And I think it’s really important to know why these visitors are here.

Tiningnan ko ang dalawang bampirang nasa harapan namin. They are sitting on the long sofa. Katabi nila si Tito and Tita. They are wearing a red and gold crown. May korona rin naman si Tito, but it’s different. From design to the color. I am not dumb to not know that they are the queen and king of one of the kingdoms of the Vampire world. Sa itsura pa lamang nila ay kahina-hinala na. They are looking at us, one by one. It's like they are memorizing and guessing who we are. I am sure that they know our name. Hindi nga lang nila alam kung sino sa amin ang mga pangalang alam nila.

Huminto ang tingin nila kay Lucas. Kumunot ang noo ko nang makitang nagulat sila. Narinig kong nag-bulungan sila. Sinabi nilang kamukha raw talaga niya si Lucas. Hindi ko alam kung sino ang tinututukoy nila and I guess it's one of our parents. Malamang, kanino naman kami magmamana, kung hindi sa mga magulang namin. Kahit na hindi namin gusto.

I raised my brow when their stares stopped to me. Nakita ko ang panlalaki ng kanilang mga mata na tila’y hindi makapaniwala. Ang babae pa’y napatakip sa kaniyang bibig, gulat na gulat talaga. Narinig kong tumawa si Tito at Tita na tila’y may nakakatawa. Habang kami rito ay nagtataka silang tiningnan.

“I-Is that her?” utal na tanong ng babae na mas lalong ikinakunot ng aking noo. Oo, ako nga ito? Eh, ano naman?

Tumawa si Tito tila’y natatawa sa nangyayari. “Yes. It's her. Kamukhang-kamukha, right? Halos nagmana sa kaniya,” ano ba kasing nakakatawa?!

“Wow. She really looks like her. May kaunti lang pagbabago dahil sa genes ng kaniyang ama. Ngunit… wow. She looks stunning and beautiful,” namamanghang ani ng lalaki. Umismid ako at sinubukang hindi umirap. Kahit naman wala akong respeto ay kailangan ko pa ring respetuhin ng kaunti itong dalawang ito. They are a queen and king. May respeto pa naman akong natitira, kaunti.

“Syempre! Nagmana sa kapatid ko, eh,” proud na sabi ni Tito habang nakataas-noo. While Tita, she is smiling at me, tila proud na proud din.

Hindi naman ako tanga para hindi ma-gets kung sinong siya ang tinutukoy niya. Of course it's my mother. Her nga, ‘di ba? Edi babae. It’s my mother for sure.

Naiirita ako dahil bakit kapag may nakakasalamuha kami o may dadating na bagong bampirang kilala nila ay palagi nilang sinasabi na mana raw ako ng ina ko. Gusto ko silang sigawan o suntukin dahil ayaw na ayaw ko talagang marinig. Ngunit kahit anong ayaw ko ay hindi pa rin titigil ang mga itong sabihin iyon. Pilit ko na lamang iyong binabalewa, ngunit alam ko sa sarili ko na maririnig at maririnig ko talaga ang mga puri’t pagk-kumpara nila sa amin ng ina ko. At nakakainis iyon, literal.

“Hi there. What's your name?” tumaas ang aking kilay nang tanungin ako ng babae. Nakangiti siya sa akin na tila’y gusto talagang sagutin ko siya.

Tinitigan ko siya; she is as pale as us because we’re vampires. She has long straight hair, she has pointed nose, kissable lips, she is wearing a simple fitted dress na hanggang ibabaw ng kaniyang hita, of course she is wearing a queen’s crown, and also, she somehow resembles Lucas. Wait… is she our mother? Kamukhang-kamukha niya si Lucas. But… I don’t look like her.