Against the God: End of the Gifteds (HIATUS)

56

[Keon]

Nakayuko ako, tulala. The two guards that are watching me have their own conversations. I didn't moved an inch.

1092 seconds, more than 18 minutes. I counted as I think of a way to escape. Nakayuko pa rin ako pero pasimpleng umangat ang tingin sa dalawang kaharap ko. 

My wounds are still fresh, they're still bleeding. Hindi sila natakpan man lang kaya patuloy ang pagdugo, namumutla na 'ko at kahanga-hanga pang may malay ako ngayon. 

I can't say how many there are outside, maliban sa dalawang nasa harap ko, ang hula ko ay meron pang anim hanggang walong bantay sa labas. If I'm not mistaken too, I think I can compare their strengths to masters.

Definitely weaker than the two heir and heiress of Apollo that Gin and I fought, but still strong.

Patago akong napaismid. I can take care of them... if only I have my gift, and— if only I'm not in my worst condition. 

I don't even have half of my strength, I think not even 25% of it. I secretly bit my lower lip.

But I can still move... and that's more than enough.

"P-Pee..." I mumbled. The oldest trick in the book. They didn't noticed me at first.

"P... Pee," I said again. This time, one of the guys glanced at me, making the other one look too.

"Ano raw?" tanong ng isa. "Tao ka na ulit?" dugtong ng katabi niya.

"P-Pee." Mas hininaan ko ang boses ko. Sabay silang napakunot ang mga noo. 

Tumayo na ang isa at lumapit sa 'kin, hindi nawawala ang tingin. "Pinagsasabi mo-"

Too fast for him to see it coming, even to the other guy. With all the strength I have left, I headbutt him. Ramdam ko ang impact sa noo ko, at siguro'y pumutok din ang kilay ko. Hindi ko na ramdam pa ang sakit o ang pagtulo ng panibagong dugo sa 'kin dahil sa dami na ng natamo ko.

Ang dalawang kamay kong nakatali sa harap ko ay pinagdikit ko pa lalo, buong lakas kong hinampas sa ulo ang lalaking hindi pa nakakaangat ang ulo dahil sa pag-headbutt ko. With that second attack, he finally fell down.

I thought that I was fast enough to hit the other man too, but I immediately stopped when I faced him. Instead of his face, a gun greeted me. Mabilis niya 'kong natutukan ng baril sa ulo, pamilyar na baril na ilang beses ko ng nakita. Ang gintong may orasan.

Awtomatiko akong napahinto. Pareho kaming pinagpapawisan, kinakabahan. Sa loob ng maikling minuto, maigi naming pinagmasdan ang isa't isa, binabantayan ang kahit anong kilos na gagawin namin. 

I knew I have to attack first, even though there's a gun in front of me, so I did. I was ready to hear the sound of the gunshot, but instead, I heard a loud smash— almost like an explosion. Kasunod nito ay ang paghinto ng karwahe.

Pareho kaming natigilan ng kaharap ko, nalipat ang atensyon namin sa biglaang pagsabog. Pero ang pinagkaiba nga lang, wala pang isang segundong nalipat ang atensyon ko. Mabilis kong kinuha ang chansa na 'yon para maunang umatake.

With two of my hands tied together, I clenched both of my fist and hit him in the face as hard as I could. Nasa pagsabog pa rin ang atensyon niya at hindi niya nabasa kaagad ang atake ko. I didn't paused for a second and I immediately grabbed his gun.

Without a second thought, I shot him in the head.

Habol-habol ko ang hinanga ko nang matapos ang unang hakbang na kailangan kong gawin. Mabilisan ko ring tinanggal ang pagkakatali ko. Kahit marami akong sugat, mas pinili kong takpan ng tela mula sa damit ko ang malala at patuloy ang pagdurugo muna.

I don't have time to bandage every injuries I have. Carefully, I peek outside. Mabilis ang pagtibok ng puso ko, kinakabahan.

What was that loud noise? What just happened?

What if, it's that guy again?

Parang may kung anong malamig ang dumaan sa katawan ko at nagsitaasan ang mga balahibo ko sa katawan nang maalala ko lang ang lalaking 'yon. It might be cowardly, but I can't hide the fact that I'm scared of him, I'm terrified.

So I really hope that it wasn't him.

Maingat akong lumabas sa karwahe, dala-dala ang baril na nag-iisang bagay na magagamit ko. Doon ko napansin na kami pala ang nasa gitna. Ang nasa harap at sa likod na karwahe namin ay tumigil din. Walang tao, wala akong maramdaman na presensya na malapit sa 'kin.

Hanggang sa sunod-sunod ko itong naramdaman. Mabilis akong naging alerto, biglang gumalaw ang lupa. Nakakabingi ang malakas na paghampas ng hangin, sinundan pa ng malalakas na sigawan.

My eyes widened, what's happening?

"HABULIN NIYO!"

"'WAG- AAAAHH!"

Kaliwa't kanan kong naririnig ang mga boses, halo-halo, mula sa babae at lalaki. Nang matauhan ako at akmang aalis sa pwesto ko ay natigilan ako nang may nakasalubong akong gifted.

Same as the two guys guarding me, wearing a mask like a ninja with a diamond symbol on it. Pareho kaming nabigla sa isa't isa.

"P-Paano ka nakawala-"

Without wasting a second, I shot him in the head. But I guess my senses aren't working well at the moment, I didn't notice another gifted right behind me. 

I only felt her presence when she used her gift, which is for me. Alam kong hindi ako aabot, kasabay niyang sumulpot ang pagkalabit ko sa gatilyo, hindi aabot ang pagbaril ko ulit sa kaniya bago niya 'ko gamitan ng gift niya.

Naunang tumama sa kaniya ang tingin ko bago ko malipat ang baril ko sa direksyon niya. Pero bago niya magamit ang gift niya, mas naunang kumilos ang lalaking nasa likod niya.

His hair has the same color with the moonlight, it reflects it. I know I have a little strength left, but the moment my eyes set on him, I completely lost it— as if my body automatically shut down.

It doesn't look like him, he's covered with dirt, face and body full of scars. Also, his eyes, the look on his eyes are different.

I knew it, that there's something different. The moment he used his gift, rather than a force pulling the girl who's about to attack me down, as if there's a core force inside her body, making all her flesh stick to it. Her body exploded.

Hindi ako nakakilos sa pwesto ko, napakurap-kurap sa nakita.

It's the same as gravity... but it's quite different. He made a person be gravity itself, pulling their insides into their core until they explode.

You... you awakened your gift.

Halong takot, at saya ang naramdaman ko. Pero nangibabaw ang saya, ngayong nakita ko siya. I have many questions, my emotions are mixed right now. I can feel my eyes getting teary.

But before anything else, I'm glad. I'm very, very fucking glad.

Sa kabila ng nagtutubig kong mga mata, kumurba ang labi ko sa isang ngiti. Nagtama ang tingin naming dalawa.

"G-Gin... welcome back."

CHAPTER 56
Awakened