ဒီနေ့နဲ့ဆို ဆေးရုံမှာ သူနေရတာ နှစ်ပတ်ပြည့်တော့မည်။ ထိုနှစ်ပတ်လုံး ဦးဂျွန်လည်း မရောက်လာခဲ့သလို မမဟန်လည်းမပေါ်လာခဲ့။ မေမေနဲ့ဖေဖေသာသူ့အနားမှာရှိပြီး တစ်နေ့တစ်နေ့ ဆေးတွေပဲသွင်းနေ
ရတာမို့ စိတ်တွေလည်းပင်ပန်းလှပြီ။
ဦးဂျွန်ကို တွေ့ချင်ပေမယ့် မေမေက နေကောင်းမှသွားရမယ် ဆိုလို့။ မမဟန်ကို ဖုန်းဆက်ချင်ပေမယ့်မမဟန်က ခရီးသွားနေတယ်ဆိုလို့ သူ့စိတ်တွေကိုလျှော့ချထားရတာ။ ဖြစ်နိုင်ရင် နှစ်ယောက်လုံးကိုဖုန်းတွေတပွမ်ပွမ်ဆက်ပြီး ရစ်လိုက်ချင်သည်။
“ကျွီ ”
အခန်းထဲ မေမေ၀င်လာသည်မို့ ကုတင်ထက်ပြန်လှဲကာ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်သည်။မေမေကအခန်းတံခါးကို သေချာပိတ်ကာ သူ့အနားကိုဖြည်းဖြည်းချင်းလျှောက်လာသည်။ ထိုင်ခုံဆွဲယူသံကြား
လိုက်ပြီးနောက် ကျောပေးထားတဲ့ သူ့ပခုံးကိုဖွဖွလေးလာကိုင်သည်။
“သားငယ် ခဏထအုံး မေမေ ပြောစရာရှိလို့”
“ဟင် ....”
“ခဏထအုံး အရေးကြီးလို့”
ဖြည်းညှင်းစွာ မေမေ့ဘက်လှည့်ရင်း ထလိုက်သည်။ထိုအခါ မေမေက သူ့ကျောနောက်၌ ခေါင်းအုံးခုပေးပြီး သူ့အရှေ့ကို ဖိတ်စာတစ်ခုထည့်ပေးလာသည်။
“မေမေ ဘာကြီးလဲ ”
“အခုတော့ မဖွင့်နဲ့အုံး မေမေ အရင်ပြောမယ်”
“ဟုတ် ”
“သားနှလုံးအတွက် အလှူရှင်ကို ရှာတွေ့ပြီ
သန်ဘက်ခါ ခွဲစိတ်မှုလုပ်ရတော့မယ်”
“ဟာ! တကယ်လား မေမေ !”
ပျော်သွားတာတော့ အမှန်။ တောက်လျှောက်ဒုက္ခပေးလိုက် ၊လူတွေနဲ့ဝေးကွာအောင် လုပ်လိုက်နဲ့။သူ့ကိုအမျိုးမျိုးဒုက္ခပေးနေတဲ့ နှလုံးကလေ အလှူရှင်ရှာတွေ့ပြီတဲ့။ ဒီသတင်းကို မမဟန်နဲ့ဦးဂျွန်သာသိရင် ဘယ်လောက်ပျော်လိုက်မလဲ။
“အင်း အဲ့တာကြောင့် သန်ဘက်ခါမတိုင်ခင်အထိကျန်းကျန်းမာမာနေပြီး ထိခိုက်မှုမရှိအောင်သားငယ်လေးက နေပေးနော် ”
YOU ARE READING
ဦးဂျွန် ( Kookjin )
Fan fikciaဒီလမ်းကို ရွေးဖို့ နှလုံးသားတစ်ခုပဲ လိုအပ်မယ် ကလေးငယ်🤎 started - 10.9.22 Ended -March 9,23
